Άντε πάλι τα ίδια. Με άλλο θέμα είχα αποφασίσει να ασχοληθώ και τελικά γράφω κάτι διαφορετικό.
Μετά από ένα τηλέφωνα χθες το βράδυ, έλεγα να γράψω την ιστορία κάποιου φίλου. Ίσως του μοναδικού μου φίλου που έκανε τα παιδικά του όνειρα πραγματικότητα. Του μοναδικού που έφτασε εκεί που ήθελε αποδεικνύοντας σε όλους μας ότι για να φτάσεις στον προορισμό σου τα μόνα εφόδια που χρειάζεσαι είναι πίστη και υπομονή.
Όμως (πάντα υπάρχει ένα όμως) πρέπει να περιμένετε για να διαβάσετε την ιστορία του Αλέκου. Η αιτία της αναβολής του θέματος ήταν ένα τραγούδι που έπαιξε από την συχνότητα του «Μελωδία» χθες την νύχτα ο Χρήστος Παπαμιχάλης. Εκεί λοιπόν που έπινα την μπύρα μου και κάπνιζα ακόμα ένα τσιγάρο (ξέρω ξέρω… έχω πει να το κόψω και δεν κάνω τίποτα) έφτασε στα αυτιά μου μια αγγελική φωνή. Με τρομερή ηρεμία και με απίστευτο χρώμα να βγαίνει από αυτή την φωνή η νύχτα έγινε ωραιότερη. Η Eva Cassidy τραγουδούσε το «true colours»… Για αυτήν θα σας μιλήσω σήμερα, για την Eva Cassidy.
Το πλήρες της όνομα είναι Eva Marie Cassidy και γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1963 στην Washington DC. Ήταν το τρίτο παιδί από τα τέσσερα της οικογένειας της. Από πολύ μικρή άρχισε να τραγουδά και να παίζει κιθάρα. Στα είκοσι της αν και σπούδαζε ήδη δούλευε ως τραγουδίστρια. Τρία χρόνια μετά συναντά τον Chris Biondo που την πείθει να φτιάξει το δικό της συγκρότημα. Κάποια στιγμή φτάνει στα χέρια του Chuck Brown γνωστού και ως νονού του go-go rhythm and blues μια κασέτα της. Από εκείνη την στιγμή δεν αργεί η ώρα για να κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο με τίτλο The Other Side. Τα επόμενα χρόνια ακολουθούν και άλλοι δίσκοι, πολλές ζωντανές εμφανίσεις, αλλά όλα αυτά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλα είναι εντός συνόρων της πολιτείας της Washington.
Τον Ιούλιο του 1996 και κατά την διάρκεια μιας εμφάνισης της νιώθει ένα πόνο στο ισχίο της. Φυσικά και δεν δίνει καμία σημασία σε αυτόν τον πόνο. Μερικές εβδομάδες αργότερα οι γιατροί στους οποίους είχε πάει γιατί ο πόνος δεν υποχωρούσε της λένε ότι πάσχει από μελάνωμα. Οι τρεις με πέντε μήνες ζωής που της δίνουν οι γιατροί δεν στέκονται ικανοί ώστε να την φοβίσουν. Αντιμετωπίζει την κατάσταση με απίστευτο θάρρος. Τον Σεπτέμβριο του 1996 δίνει την τελευταία της συναυλία κλείνει το set με το «What a wonderful world» και κάπου εκεί ακούει το τελευταίο χειροκρότημα. Στις 2 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου κλείνει τα μάτια της στο σπίτι των γονιών της.
Πολλές φορές το τέλος δεν είναι τέλος. Τέσσερα χρόνια αργότερα το 2000, φτάνει στα χεριά ενός παραγωγού του BBC Radio Two ένα της cd. Αυτός λατρεύει την μουσική της και χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζει να την κάνει γνωστή στο κοινό της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά την Αγγλία σειρά έχει η Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έτσι απλά η Eva Cassidy αγγίζει τα Top Ten και «πουλάει» 6.000.000 εκατομμύρια αντίτυπα.
Κάπου εδώ η ιστορία της Cassidy τελειώνει. Το εύκολο είναι να φωνάξουμε και να πούμε ότι η ζωή είναι άδικη και πουτάνα. Το δύσκολο είναι να βάλουμε ένα cd της Cassidy να παίζει και να σκεφτούμε ότι πάντα υπάρχει χρόνος για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, ότι το τέλος μπορεί να είναι η αρχή.
Μετά από ένα τηλέφωνα χθες το βράδυ, έλεγα να γράψω την ιστορία κάποιου φίλου. Ίσως του μοναδικού μου φίλου που έκανε τα παιδικά του όνειρα πραγματικότητα. Του μοναδικού που έφτασε εκεί που ήθελε αποδεικνύοντας σε όλους μας ότι για να φτάσεις στον προορισμό σου τα μόνα εφόδια που χρειάζεσαι είναι πίστη και υπομονή.
Όμως (πάντα υπάρχει ένα όμως) πρέπει να περιμένετε για να διαβάσετε την ιστορία του Αλέκου. Η αιτία της αναβολής του θέματος ήταν ένα τραγούδι που έπαιξε από την συχνότητα του «Μελωδία» χθες την νύχτα ο Χρήστος Παπαμιχάλης. Εκεί λοιπόν που έπινα την μπύρα μου και κάπνιζα ακόμα ένα τσιγάρο (ξέρω ξέρω… έχω πει να το κόψω και δεν κάνω τίποτα) έφτασε στα αυτιά μου μια αγγελική φωνή. Με τρομερή ηρεμία και με απίστευτο χρώμα να βγαίνει από αυτή την φωνή η νύχτα έγινε ωραιότερη. Η Eva Cassidy τραγουδούσε το «true colours»… Για αυτήν θα σας μιλήσω σήμερα, για την Eva Cassidy.
Το πλήρες της όνομα είναι Eva Marie Cassidy και γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1963 στην Washington DC. Ήταν το τρίτο παιδί από τα τέσσερα της οικογένειας της. Από πολύ μικρή άρχισε να τραγουδά και να παίζει κιθάρα. Στα είκοσι της αν και σπούδαζε ήδη δούλευε ως τραγουδίστρια. Τρία χρόνια μετά συναντά τον Chris Biondo που την πείθει να φτιάξει το δικό της συγκρότημα. Κάποια στιγμή φτάνει στα χέρια του Chuck Brown γνωστού και ως νονού του go-go rhythm and blues μια κασέτα της. Από εκείνη την στιγμή δεν αργεί η ώρα για να κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο με τίτλο The Other Side. Τα επόμενα χρόνια ακολουθούν και άλλοι δίσκοι, πολλές ζωντανές εμφανίσεις, αλλά όλα αυτά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλα είναι εντός συνόρων της πολιτείας της Washington.
Τον Ιούλιο του 1996 και κατά την διάρκεια μιας εμφάνισης της νιώθει ένα πόνο στο ισχίο της. Φυσικά και δεν δίνει καμία σημασία σε αυτόν τον πόνο. Μερικές εβδομάδες αργότερα οι γιατροί στους οποίους είχε πάει γιατί ο πόνος δεν υποχωρούσε της λένε ότι πάσχει από μελάνωμα. Οι τρεις με πέντε μήνες ζωής που της δίνουν οι γιατροί δεν στέκονται ικανοί ώστε να την φοβίσουν. Αντιμετωπίζει την κατάσταση με απίστευτο θάρρος. Τον Σεπτέμβριο του 1996 δίνει την τελευταία της συναυλία κλείνει το set με το «What a wonderful world» και κάπου εκεί ακούει το τελευταίο χειροκρότημα. Στις 2 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου κλείνει τα μάτια της στο σπίτι των γονιών της.
Πολλές φορές το τέλος δεν είναι τέλος. Τέσσερα χρόνια αργότερα το 2000, φτάνει στα χεριά ενός παραγωγού του BBC Radio Two ένα της cd. Αυτός λατρεύει την μουσική της και χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζει να την κάνει γνωστή στο κοινό της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά την Αγγλία σειρά έχει η Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έτσι απλά η Eva Cassidy αγγίζει τα Top Ten και «πουλάει» 6.000.000 εκατομμύρια αντίτυπα.
Κάπου εδώ η ιστορία της Cassidy τελειώνει. Το εύκολο είναι να φωνάξουμε και να πούμε ότι η ζωή είναι άδικη και πουτάνα. Το δύσκολο είναι να βάλουμε ένα cd της Cassidy να παίζει και να σκεφτούμε ότι πάντα υπάρχει χρόνος για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, ότι το τέλος μπορεί να είναι η αρχή.
Καλή συνέχεια αδέλφια.
2 σχόλια:
ευχαριστώ για την αναφορά! και συγ-κινητική η ιστορία... εσείς εύχομαι κινητικός...
Απάντηση στο e-mail:
Παρακαλώ. Και χαίρομαι...
Χ.
Δημοσίευση σχολίου