ΑΛΕΚΟ ΕΣΥ SUPER STAR

Αδέλφια καλησπέρα,

Ο τίτλος μπορεί και να σας μπέρδεψε. Σίγουροι ότι θα γράψω ακόμα ένα κείμενο για τον Αλέξη Τσίπρα ή για τον Αλέκο Αλαβάνο, έχετε κάτσει μπροστά στην οθόνη σας και κάνετε scroll. Για σήμερα όμως θα ασχοληθώ με έναν άλλον Αλέκο, τον παιδικό μου φίλο.

Σε ηλικίες που όλα τα παιδάκια γράφαμε στις εκθέσεις μας ότι όταν μεγαλώσουμε θέλουμε να γίνουμε γιατροί, στρατιωτικοί, δάσκαλοι και όλα τα άλλα κοινότυπα «Θέλω» των γονιών μας, αυτός έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με την μουσική. Μέχρι στιγμής όλα όσα έχετε διαβάσει είναι νορμάλ όμως ξέχασα μια σημαντική λεπτομέρεια, ο Αλέκος δεν είχε πάει σε κανένα ωδείο, δεν είχε μάθει πόσες είναι οι νότες και ούτε τον είχαμε δει να γρατζουνάει κάποιο μουσικό όργανο. Τα χρόνια έφευγαν και εκείνος συνέχιζε να λέει ότι θέλει να ασχοληθεί με την μουσική.

Στην εφηβεία του, την εποχή της Barbarella και της Disco Video, έδωσε όνομα στην γενικότητα των παιδικών του χρόνων «θέλω να ασχοληθώ με την μουσική». Τώρα έλεγε θέλω να γίνω Dj. Τα σαββατόβραδα όταν χανόμασταν στις ντίσκο της Λεωφόρου Συγγρού δίπλα σε θαμώνες αντίγραφα του Στάθη Ψάλτη, του Σταμάτη Γαρδέλη και της Σοφίας Αλιμπέρτη, εκείνος μας ξεδίπλωνε το όνειρο του.
«Θέλω να παίζω μουσική σε τεράστια club και το κοινό να χορεύει ασταμάτητα.»

Κάθε αρχή και δύσκολη μα το θέμα είναι να μην απογοητευθείς. Οι επισκέψεις του Αλέκου στο σχολείο έγιναν όλο και πιο σπάνιες. Λίγο πριν τα δεκαέξι του έπιασε δουλειά. Κανείς μας δεν πίστευε ότι το όνειρο του περνούσε μέσα από το βρώμικο μπαρ με τις γυναίκες που κάνανε κονσομασιόν στην Πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό. Πριν να ξεκινήσει πίστευε ότι θα έκανε mix σε ξένους καλλιτέχνες, για αρχή όμως θα έπρεπε να συμβιβαστεί με το mix μεταξύ του «Βρέχει φωτιά στην στράτα μου» και του «Μόλις χώρισα δεν έχω που να πάω».

Σαν κολλητός του φίλος ήξερα ότι όλο αυτό τον πνίγει, εκείνος όμως το αντιμετώπιζε στωικά γνωρίζοντας ότι το κάθε ταξίδι έχει μια αφετηρία. Ευτυχώς αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό της Πλατείας Ελευθερίας δεν κράτησε για πολύ. Ξεκίνησε να παίζει σε κλαμπάκια του Κορυδαλλού ξένη μουσική και σε μικρό χρονικό διάστημα απέκτησε το δικό του πιστό κοινό. Το μικρολίμανο του Πειραιά ήταν ο επόμενος σταθμός του και εκεί χτυπάει κορυφή. Όταν όλοι μας ακούγαμε «house» και πιστεύαμε ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής θα πεθάνει σε ένα δύο χρόνια, ο Αλέκος έβαζε το προσωπικού του στοίχημα. Άγνωστο πως, πείθει τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού που δουλεύει να επενδύσει χρήματα στην ιδέα του για house parties την Κυριακή το μεσημέρι και ξαφνικά οι φανατικοί του είδους στην Αθήνα αποκτούν το δικό τους meeting point.

Βλέποντας πάνω από χίλια άτομα κάθε Κυριακή μεσημέρι να χορεύουν όλοι μας θεωρούμε ότι η καριέρα του έχει φτάσει στο peak της. Όλοι μας πλην του ίδιου. Τα επόμενα βήματα του η ίδρυση πολλών μουσικών labels και η προσπάθεια εδραίωσης του στο εξωτερικό. Δεν άφησε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που να μην κάνει το δικό του set, ενώ είναι και ο πρώτος Έλληνας dj που «παίζει» στην Ιαπωνία.

Με τα πολλά και με τα λίγα φτάνουμε στο 2006 που το Dj Mag (προφανώς το γνωρίζουν οι ειδήμονες) τον περιλαμβάνει στην λίστα των 100 καλύτερων Dj του πλανήτη http://www.axelkarakasis.com/images/press/djmagtop100.jpg

Προχθές το βράδυ επικοινωνήσαμε και μέσα από την επικοινωνία μας κατάλαβα το μυστικό του. Ξέρει να διαχειρίζεται τις καταστάσεις, την επιτυχία, την αποτυχία, το απρόσμενο. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό για να τον βγάλει εκτός πορείας. Ελπίζω η ιστορία του κάτι να σας έδωσε, κάτι να σας είπε. Ποίος είπε ότι το όνειρο είναι μόνο Αμερικάνικο?

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ: Άσχετο, αλλά ελπίζω να καταλάβατε ότι ο Ολυμπιακός χθές έγινε η μοναδική ομάδα στον κόσμο που μέσα σε μια μέρα "έπαιξε" δύο παιχνίδια σε άλλο γεογραφικό μήκος και πλάτος, έχασε το ένα (Τσέλσι) και κέρδισε το άλλο (Καλαμαριά). Ρε ξύλο που θέλουμε.