Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΗ...




Αδέλφια Καλημέρα,




Πιστός στα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας αποφάσισα και φέτος να γράψω γράμμα στο συμπαθητικό χοντρό "σύντροφο" και να του ζητήσω το δώρο μου.




Αυτό λοιπόν που θέλω φέτος Άγιε μου είναι...

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

MERRY...




Αδέλφια Καλησπέρα,




Χρόνια Καλά.




Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

ΓΗΠΕΔΟ Ή VOVOΓΗΠΕΔΟ ;


Αδέλφια καλημέρα,

Με αρκετό ενδιαφέρον παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τις εξελίξεις σχετικά με το θέμα ανέγερσης του νέου γηπέδου του ΠΑΟ. Αν κάτι μου έχει μείνει από την θητεία μου στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αυτό είναι, η ανάγκη για προσεκτική δεύτερη ματιά πίσω από το ότι δείχνει αυτονόητο.

Πολλοί πιστεύουν ότι το γήπεδο του ΠΑΟ στο Βοτανικό είναι πλέον μια «μάχη» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της οικογένειας του ΠΑΟ. Δυστυχώς δεν είναι έτσι… Πάμε να μετρήσουμε προσεκτικά τους εμπλεκόμενους και μετά να δούμε το ρόλο τους.

Στην θέση του πρώτου εμπλεκόμενου πρέπει να βάλουμε τις ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ του ΣΥΡΙΖΑ.

Το βασικό που πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να καταλάβουν στην Κουμουνδούρου είναι ότι η πολυφωνία δεν κάνει πάντα καλό. Από την μια έχουμε τον Ψαριανό (ρε κοίτα ποιοι γίνονται βουλευτές) να δηλώνει «Εμείς λέμε ναι στα γήπεδα εκτός πολεοδομικού ιστού πόλης» και από την άλλη οι δύο αρχηγοί να λένε όχι στην δημιουργία του γηπέδου (μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα) και μετά να λένε ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ (κλασσική στάση ΣΥΡΙΖΑ).

Κάτι άλλο που πρέπει να καταλάβουν στην Κουμουνδούρου… δεν είναι όλοι οι έλληνες χρυσόψαρα. Μερικοί από εμάς έχουμε μνήμη. Το 2006 η πολιτική δημοτική παράταξη «θαύμα», που ακούει στο όνομα «ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ» ήταν ανοικτά και επίσημα (με δελτία τύπου) ΚΑΤΑ της διπλής ανάπλασης στον Βοτανικό και μιλούσε για οικονομικό σκάνδαλο.

Στην θέση του δεύτερου εμπλεκόμενου έχουμε τον δήμαρχο της Αθήνας που σαν άλλος μπεμπές που του πήραν το παιχνίδι φωνάζει «Εγώ θα κάνω την διπλή ανάπλαση και ας με βρίζουν».

Μάλλον η λέξη «ανάπλαση» για τον εχθρών των νερατζιών Κακλαμάνη είναι συνώνυμη με τα εμπορικά κέντρα.

Τρίτος εμπλεκόμενος ο κύριος τρέχω τρέχω Άρης Βωβός. Ότι και να γράψω εδώ νιώθω τις λέξεις να χάνουν το νόημα τους. Η χώρα που πριν μερικούς μήνες έβλεπε τον Βγενόπουλου να μπαίνει με το ύφος καρδινάλιου στην Βουλή, πλέον παρακολουθεί ακόμα ένα επιχειρηματία να ξεπερνάει τα όρια της αλαζονείας.

Η οικογένεια που έχει «αναπλάσει» την λεωφόρο Κηφισίας τώρα έβαλε πλώρη και για τον Βοτανικό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν της βγήκε εύκολα το «παιχνίδι» με αποτέλεσμα να πάρουμε μαθήματα λαϊκισμού από τον επιχειρηματία. Εν αρχή έβαλε μπροστά τους εργαζόμενους. Στην συνέχεια μας «φόβισε» με την δήλωση του περί διάλυσης της ομάδας μπάσκετ του Αμαρουσίου όπου του ανήκει και αφού δεν έπιασε ούτε αυτό το χαρτί έπαιξε τα ρέστα του στον ρόλο «είμαι ταλαιπωρημένος, μην με χτυπάτε άλλο».

Τέταρτος και τελευταίος εμπλεκόμενος είναι ο ΠΑΟ, του οποίου η απαίτηση για νέο γήπεδο ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ δίκαιη. Όμως οι μεν φίλαθλοι του ΠΑΟ θέλουν γήπεδο, η δε διοίκηση του ΠΑΟ θέλει γήπεδο-εμπορικά κέντρα. Όπως μπορεί να καταλάβει και ένας μαθητής της πρώτης δημοτικού, μιλάμε για 2 διαφορετικά πράγματα.

Για μένα προσωπικά η αλήθεια είναι μόνο μια. Ο ΣΥΡΙΖΑ για ακόμα μια φορά τα έκανε «μούτι». Στο τρέξιμο για τα ψηφαλάκια των οικολογικά ευαισθητοποιημένων έχασε την μπάλα. Πέντε άνθρωποι, πέντε διαφορετικές φωνές και κάπου εκεί ένα ΣτΕ που έδειξε οικολογική ευαισθησία με την απόφαση του. Το κακό είναι ότι την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ για ολοκληρωμένη πολιτική θα την πληρώσει για ακόμα μια φορά ο Αθηναίος, αφού στο τέλος οι επιχειρηματίες θα κάνουν ότι θέλουν.

Η ελπίδα για να πάνε όλα καλά (και γήπεδο και σεβασμός στις ζωές μας) είναι η εξής. ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ… από τα 220 στρέμματα της περιοχής ο κος. Βωβός θέλει να παραδώσει ΜΟΝΟ 20 στρέμματα πρασίνου και αυτό σίγουρα είναι ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ και όχι ανάπλαση.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

NO MORE "ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ"


Αδέλφια καλησπέρα,

Με την βοήθεια του παιδικού μου φίλου, του Αλέκου, είμαι εδώ για να φωνάξω κάτι που θέλω εδώ και τουλάχιστον 2-3 πρωτοχρονιές…

… ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ (ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ θα ήθελα να προσθέσω).

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.
photo : amartolipoli

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

ΓΙΝΑΜΕ "ΜΠΟΥΚΑΛΙ"


Αδέλφια Καλησπέρα,


Η στιγμή που η ζήλια που ένιωθα τόσα χρόνια βλέποντας διάφορες πόλεις του κόσμου να "κοσμούν" τις διαφημιστικές καμπάνιες της ABSOLUT έφτασε στο τέλος της...


... Πλέον γίναμε (και) "ΜΠΟΥΚΑΛΙ".


Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΘΡΕΠΤΗ, ΚΑΘΡΕΠΤΑΚΙ ΜΟΥ, ΠΩΣ ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ;

Αδέλφια Καλημέρα,

Πριν από λίγο ένας νέος μπλογκόφιλος μου έστειλε ένα πολύ ενδιαφέρον εμαιλ. Ο Ιπτάμενος Ολλανδός κατάφερε να μας "δώσει" το πως είδε να γεγονότα ένας αλλοδαπός πολίτης της πρωτεύουσας και μάλιστα Νεο Ζηλανδός.


Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε την ελληνική μετάφραση του κειμένου, ενώ εδώ υπάρχει το πρωτότυπο γράμμα στα αγγλικά. Για ακόμα μια φορά ΜΠΡΑΒΟ βρε "ιπτάμενε".



Μετάφραση:Πομπώδη λόγια για τις ταραχές στην ΑθήναΤου Rowan Thorpe


"Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ένας νεαρός έπεσε νεκρός από πυροβολισμούς από την αστυνομία στα Εξάρχεια. Σύμφωνα με την αστυνομία ήταν μια ομάδα "από περίπου 30 άτομα που ρίχνουν πέτρες" προς το περιπολικό. Σύμφωνα με άλλες πηγές, ήταν "μια μικρή ομάδα". Σύμφωνα με άλλες πηγές ήταν μετά από λογομαχία.

Αυτό έχει κλιμακωθεί σε ταραχές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Όσον αφορά αυτές τις παράλογες εκδηλώσεις , ως συνήθως, είμαι αηδιασμένος από τον τρόπο που τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης δράττωνται της ευκαιρίας να χειραγωγήσουν τους θεατές / αναγνώστες διαστρεβλώνοντας ιστορίες και υποκινώντας προκαταλείψεις, και απόψεις εντυπωσιασμού.

Για τα πραγματικά εμπλεκόμενα μέρη, έχω να πω τρία πράγματα ... ... για τη λεγόμενη "αστυνομία", παραθέτω: Ο νομοθέτης, απ'όλους τους ανθρώπους, οφείλει περισσότερη υποταγή στο δίκαιο. Αυτόν περισσότερο απ'όλους πρέπει να υποχρεώνει ο νόμος. Αλλά είναι καθολική αδυναμία της ανθρωπότητας, αυτό που μας δίνεται για να διαχειριστούμε να το φανταζόμαστε δικό μας. - H. G. Wells

... και για τους λεγόμενους "αναρχικούς", παραθέτω: Το σήμα του ανώριμου ανθρώπου είναι ότι θέλει να πεθάνει ευγενικά για μια αιτία, ενώ το σήμα του ώριμου ανθρώπου είναι να θέλει να ζήσει ταπεινά για ένα. - Wilhelm Stekel

... και για τους λεγόμενους "δημοσιογράφους", παραθέτω: Πάντα υπάρχει ελπίδα όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να ακούσουν και τις δύο πλευρές. Είναι όταν παρίστανται μόνο σε μία που ισχυροποιούν τα λάθη σε προκαταλήψεις, και έτσι η ίδια η αλήθεια παύει να έχει ως αποτέλεσμα την αλήθεια, διότι μεγαλοποιείται σε ψεύδος. - John Stuart Mill ( "On Liberty"), 1859

Κατά τα άλλα αναφέρομαι στην "αστυνομία", "αναρχικούς", και "δημοσιογράφους" σε εισαγωγικά, με σκόπιμο σαρκασμό, επειδή όσο μπορώ να δω, μια ανησυχητική πλειοψηφία όλων αυτών των τριών κατηγοριών δεν είναι πράγματι αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι. Ανησυχητικά, οι περισσότεροι από αυτούς είναι στην πραγματικότητα ανώριμα άτομα, αγράμματοι ημιμαθείς που τρέχουν και παίζουν "κλέφτες και αστυνόμους", κάνοντας την κατάσταση να επιδεινώνεται σταθερά για εμάς που προσπαθούμε να κάνουμε μια πραγματική, διαρκή, θετική διαφορά. Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές έχω έλθει σε συζήτηση με νέους που κάνουν μεγάλους, ηρωικούς ισχυρισμούς για το επίπεδο των γνώσεων και των κινήτρων που διακατέχονται αυτοί και οι συμμαθητές τους όσον αφορά τον "αναρχικό σκοπό", αλλά όταν διερεύνησα το βάθος των γνώσεών τους σχετικά με την πραγματική αναρχική θεωρία (ως ένα σύστημα πολιτικών και οικονομικών εννοιών που χρονολογείται από το 1600 κιόλας, ενδεχομένως και νωρίτερα, και η οποία δεν έχει τίποτα να κάνει με τη χαοτική βία), γρήγορα επανέρχονται χωρίς ανάσα και με στόμφο,σε τίποτα άλλο παρά "κάτω το σύστημα, φίλε!".

Επίσης, είχα πολλές ευκαιρίες να παρευρίσκομαι και να παρακολουθώ ευερέθιστους μικρούς σε ηλικία αστυνομικούς να κάνουν πράγματα που συνορεύουν με βίαιες αντιδράσεις, σε τομείς όπως η Ομόνοια και Εξάρχεια, και μπόρεσα να διακρίνω ότι ο μεγαλύτερος λόγος που βάζουν τον εαυτό τους μέσα στην αστυνομική ακαδημία ήταν ότι θα μπορούσαν νόμιμα να φέρουν όπλο.

Για αυτούς τους ανθρώπους παραθέτω (από http://www.wikipedia.org): Η λέξη "αναρχία" χρησιμοποιείται συχνά από μη αναρχικούς ως υποτιμητικός όρος, που προορίζεται να υποδηλώνει την έλλειψη ελέγχου και αρνητικά χαοτικό περιβάλλον. Για αυτό το λόγο, ορισμένοι ακτιβιστές έχουν αυτο-προσδιοριστεί ως σοσιαλιστές ελευθερίας. Σε πιο πρόσφατες περιόδους η λέξη αντιεξουσιαστές έχει προσφέρει άλλο ένα παρόμοιο αυτο-προσδιορισμό. Ωστόσο, οι αναρχικοί υποστηρίζουν ακόμη ότι αναρχία δεν σημαίνει μηδενισμός, ανομία, ή η πλήρης απουσία κανόνων, αλλά μάλλον μία αντι-εξουσιαστική κοινωνία που βασίζεται στην αυθόρμητη τάξη των ελεύθερων ατόμων σε αυτόνομες κοινότητες, που λειτουργούν υπό τις αρχές της αμοιβαίας βοήθειας, του εθελοντικού συναιτερισμού, και της άμεσης δράσης.

... και η συμβουλή μου προς όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι: Εκπαιδεύστε τους εαυτούς σας. Μην ισχυρίζεστε κρατάτε μια σημαία για μια αιτία που δεν καταλαβαίνετε ακόμη. Επίσης, μην ισχυρίζεστε ότι έχετε ένα επίπεδο αρχής, η οποία εκτείνεται πέρα από το επίπεδο ωριμότητας και ευθύνης σας. Αυτό προσβάλλει όσους πραγματικά έχουν κατανοήσει τα αίτια, και έχουν στην πραγματικότητα το αίσθημα της ευθύνης. Εάν χρησιμοποιείτε ένα μοντέρνο όνομα ως δικαιολογία για να βρίσκει διέξοδο ο θυμός σας κάθε φορά που δεν έχετε ότι ζητάτε από τη ζωή, τότε δεν είσαι αναρχικός, σοσιαλιστής ή "Αστυνομική Αρχή". Είστε απλώς ένας αμόρφωτος βάνδαλος, που καταστρέψει ότι κέρδισαν με σκληρή προσπάθεια τα ώριμα μέλη αυτής της κοινωνίας που είναι ήσυχα και προσπαθούν να φτιάξουν ένα καλύτερο μέρος για να ζήσουν τα παιδιά μας.

Αφού έζησα στα Εξάρχεια για αρκετά χρόνια, και βλέποντας τα γελοία γεγονότα που γινόταν κάτω από το παράθυρο μου κάθε 17 Νοεμβρίου, εχω μείνει με μια εντύπωση. Με εξαίρεση κυριολεκτικά, ενός ή δύο ατόμων μόνο, ήταν μια δικαιολογία για μια ομάδα νέων κακοποιών με κουκούλες για να έχουν μια κάποια "μάχη" με μια ομάδα νέων κακοποιών με στολές. Αυτό με τη σειρά του θα δώσει την ευκαιρία σε ορδές ανεύθυνων "Ρεπόρτερ" να γράψουν ή να μεταδώσουν με παράλογο τρόπο μη ρεαλιστικά "άρθρα" (με τη μουσική υπόκρουση Mahler soundtracks και ειδικά εφέ) σχετικά με τούτη τη "σύγκρουση των Τιτάνων", η οποία θα δώσει όλους τους "καναπεδάκηδες" στο σπίτι μια σύντομη στιγμή ενθουσιασμού, να τους "ταράξει" από την απογοητευτική ανία της ζωής τους για τουλάχιστον μία ημέρα ή δύο. Το επίπεδο της κακογουστιάς είναι τόσο υψηλό που με αρρωσταίνει.

Εν τω μεταξύ, το μεγαλύτερο έγκλημα όλων είναι ότι "οι άνδρες πίσω από την κουρτίνα" (πολιτικοί και διεθνείς διακινητές χρημάτων) πάντα χρησιμοποιούν συστηματικά τα γεγονότα αυτά για να ξεπλύνουν, να καλύψουν, και να αποπροσανατολίσουν την προσοχή του κοινού, ενώ ταυτόχρονα προωθούν τις πιο ελεεινές πολιτικές και νομοθεσίες.

Εάν εσείς, οι άνθρωποι στους δρόμους συνειδητοποιήσετε πόσο πολύ σας χρησιμοποιούν σε αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι σκακιού, ως πιόνια περισπασμού ώστε οι βασιλιάδες και βασίλισσες (και στις δύο πλευρές) να κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουν (και πάντα ήθελαν), τότε θα θυμώσετε πραγματικά. Και τότε πραγματικά θα θέλετε να κάνετε κάτι πιο ουσιαστικό απ' το να πετάτε μολότωφ και να καδραίνετε αστυνομικά ρόπαλα. Και αν ήταν οι "ρεπόρτερ" να συνειδητοποιήσουν πόσο πολύ η ελατότης τους γίνεται κυνικά αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλούσιους, ισχυρούς άνδρες για την αύξηση του πλούτου τους και τον έλεγχο, θα είσασταν ίσως αρκετά θυμωμένοι ώστε να ελευθερώσετε τον εαυτό σας από το με χρήματα τροφοδοτούμενο τσίρκο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και να αναφέρετε πράγματι κάποια Αλήθεια.

Η βία και ο αυθόρμητισμός δεν είναι Μεγάλοι, και δεν είναι Έξυπνοι. Είναι παιδιάστικο και όταν ο καθένας συμπεριφέρεται παιδαριωδώς για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, τα παιδιά αναπόφευκτα καταλήγουν να χάσουν τη ζωή, και όλοι παιδαριωδώς δείχνουν με το δάχτυλο όλους τους λάθος ανθρώπους. Εκπαιδεύστε τους εαυτούς σας. Ή όλοι θα πνιγούμε σε μια γεμάτη μίσος άγνοια ... "


Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

(χωρίς) ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Αφήνω πίσω μου τις εκδηλώσεις του κόσμου, το «πλιάτσικο» των καναλιών, των δύο μεγάλων κομμάτων και των ροζ αριστερών καθώς και το πραγματικό πλιάτσικο. Αφήνω πίσω μου όλα αυτά και ΡΩΤΑΩ (χωρίς) ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ…

… Το ανθρωποειδές που αμαυρώνει καθημερινά και συστηματικά το δικηγορικό σώμα, πότε θα χάσει την άδεια του ; Τι πρέπει να γίνει ώστε τα ΜΜΕ να φτάσουν στο σημείο που θα σταματήσουν να του δίνουν «βήμα»; Γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο (του πάρουν το βήμα)… τότε ο κοντός θα μαραζώσει με αποτέλεσμα να μας αφήσει ήσυχους.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ


Αδέλφια καλησπέρα,


Ότι είχα να πω για την επικαιρότητα τα είπαν άλλοι. Εγώ το μόνο που έχω να προσθέσω είναι το εξής :


" Φίλε Πασόκε, ΧΑΛΑΡΩΣΕ. Μην ξεχνάς τον νεκρό του 1985, γιατί εγώ δεν το ξεχνώ. Φίλε Πασόκε μην στήνεις αντιπολίτευση πάνω από ένα νεκρό παιδί. Φίλε Πασόκε οι 3 μονάδες πάνω από τους ανίκανους δεν είναι νίκη".


Με λίγα λόγια... τα ίδια σκατόμουτρα βλέπω από το 1974 και πέρα.


Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

I SHOOT THE BARBIE


Αδέλφια καλησπέρα,

«I am a Barbie girl in the Barbie world»… με αυτούς τους στίχους θα έπρεπε να κλείνει το βιβλίο της αξιότιμης ΚΥΡΙΑΣ Εύης Τσέκου.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά το bungee jumping του «χοντρού» στην Καρνεάδου, έρχεται ο πατέρας της δημοσιογραφίας – τενίστας, να συνταράξει το πανελλήνιο με την έκδοση του βιβλίου της Τσέκου. Όλοι πλέον έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε από πρώτο χέρι το πώς κάποιος μπορεί να αμαρτήσει για το δημόσιο.

Η αποκαθήλωση της Barbie σε όλο της το μεγαλείο. Η στερεότυπη εικόνα της ξανθιάς Barbie που κυνηγάει το Ken με στόχο την μαγευτική ζωή στον κόσμο της Mattel μας «τελείωσε». Πλέον τίποτα δεν γίνετε για την βίλα, την πισίνα, την Mercedes, τα μεταξωτά σεντόνια, τα 4 ξανθά κουτσούβελα, το λαμπραντόρ ή τα Χριστούγεννα στο Gstaad. Μια νομιμοποίηση στο δημόσιο είναι αρκετή. Οι καιροί άλλαξαν και την θέση της Mattel την παίρνει η Ελλάδα των Καραμανλή – Παπανδρέου, έτοιμη να κατασκευάσει την νέα Barbie - Τσέκου ενώ από εδώ και πέρα τον Ken θα τον βρίσκουμε στο «καλούπι» των χιλιάδων Ζαχοπουλέων που αλωνίζουν την χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα.

Καλό «παιχνίδι» στην Mattelλάδα…

… Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

ΠΡΟΧΕΙΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Χωρίς πολλά πολλά πάμε γρήγορα στο απολογισμό των τελευταίων 5 ημερών…

Ινδία : 197 νεκροί (έτσι λένε οι Άγγλοι)

Ιράκ : 78 νεκροί τις 3 τελευταίες μέρες ΜΟΝΟ από βομβιστικές επιθέσεις

Νιγηρία : 421 νεκροί

Βραζιλία : 117 νεκροί (Πλημμύρες)

Ταϊλάνδη : 350.000 δυτικοί εγκλωβισμένοι από την κατάληψη στο αεροδρόμιο

Κίνα : 155 παιδιά σε εντατικές μονάδες (μελαμίνη) και άλλα 294.000 νοσούν

… αλλά τι γράφω και τι διαβάζεις βρε Αδελφέ… Το Βατοπ€δι να είναι καλά, ο άντρας της Μανωλίδου, οι ειδήσεις του Star και ο καραγκιόζης νομάρχης… το κέφι μας σιγά σιγά θα φτιάξει…

…Έτσι και αλλιώς τα παραπάνω είναι ΜΟΝΟ ΝΟΥΜΕΡΑ.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

THIS IS THE END

Αδέλφια καλησπέρα,

Ώρα 22:25 Ελλάδος, 20:25 Ηνωμένου Βασιλείου γι’ αυτούς που ακόμα επιμένουν να είναι ΕΚΕΙ. Έχουν περάσει 271 μέρες από τότε που αποφάσιζα να γίνω Φύλαρχος του εαυτού μου.

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα με «ακολουθήσουν» “wanna be” συγγραφείς που ψάχνουν ακόμα να βρουν με ποιον κοιμήθηκαν, άνθρωποι που πιστεύουν ότι γράφουν Ελληνικά, ενώ χρειάζονται την βοήθεια του συντακτικού της πρώτης δημοτικού (μην νευριάσεις… όταν φτάσεις τους ΧΡΥΣΟΥΣ μου… τα λέμε…).

Ποτέ δεν περίμενα να με ακολουθήσουν Α(στερητικό) πολιτίκ παιδάκια… που τώρα καταλαβαίνουν από πού κατουρούν… παιδάκια, τα οποία οι μοναδικοί αγώνες που έκαναν είναι ΕΝΑΝΤΙΑ του σερβιτόρου που τους έφερε το φραπέ αντί για μέτριο… γλυκό (αγόρι μου ακόμα έχω την μελανιά από το γκλοπ του μπάτσου… 1987).

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έβρισκα νέο θέμα συζήτησης με τον παιδικό μου ΦΙΛΟ (Την καλησπέρα μου ΑΛΕΚΟ)… Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έβρισκα νέο ΦΙΛΟ (Την καλησπέρα μου ΜΠΑΜΠΗ)...

Για όλα τα παραπάνω ΠΟΤΕ πρέπει να υπάρχει και ένας ΛΟΓΟΣ…

ΑΔΕΛΦΙΑ, για ακόμα μια φορά χάσαμε το ΤΡΕΝΟ… είναι το 3ο ΤΡΕΝΟ που χάνω στα 36 χρόνια ζωής και αυτό δεν νομίζω ότι μπορώ να το ανεχθώ… Όταν Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ αλλάζει – καταρρέει… και βλέπω εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα να κερδίζουν εκλογές (Γιάννη πάλι χάσαμε) NBP… και γι’ αυτούς που κουνάνε το κεφάλι χωρίς να καταλαβαίνουν… γράφω για το National British Party, που γάμησε στις τελευταίες εκλογές… Μιλάω για τον κάθε φασίστα που συσπειρώνει κόσμο δίπλα του, όταν εγώ και ο κάθε εγώ προσπαθώ να λύσω τον «ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ» του Στάλιν (ναι ρε μαλάκα… Σταλινικός είμαι… τραβάς κανένα ζόρι;)

Τότε μιλάω για ΗΤΤΑ ΜΟΥ…

Αδέλφια αυτό ήταν… ΤΕΛΟΣ το «ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟ»… Τα σχόλια «κλειδώνουν»… γράφω ότι μου έρθει στο κεφάλι.

Αν γουστάρεις να διαβάζεις τις «μαλακίες» μου… καλώς ΗΡΘΕΣ…

Αν γουστάρεις να ακούς τις «μουσικές μου»… καλώς ΗΡΘΕΣ…

Για τα άλλα δεν θα μπορέσω… Ξεκίνα την επανάσταση χωρίς εμένα… Και αν δεν σου κάνω… κόψε μου το κεφάλι…

… Μέχρι τότε (μαλάκα του τυχαίου κομματικού έντυπου) ΤΡΑΒΑ παρακάτω γιατί μου χαλάς το λαϊφσταϊλ (lifestyle) και μου προκαλείς ΑΝΑΓΟΥΛΑ (Καραγκιοζάκο… με διέγραψαν από την θέση σου πριν από 17 χρόνια… γιατί ΕΙΧΑ αρχείδια... δηλαδή ότι δεν έχεις και δεν θα ΕΧΕΙΣ ΠΟΤΕ)

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ 1: Όταν θες να μου πεις κάτι από σήμερα και δώθε… στείλε email

ΥΓ 2: Μαλάκα… όσο θα ακούς Φαραντούρη… Θα ακούω Monica.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΝ ΜΙΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Πάνε κοντά στα 20 χρόνια που τρέφω μια απίστευτη αντιπάθεια για την στατιστική. Η αιτία δεν είναι ότι το συγκεκριμένο μάθημα το «έχασα» τα πρώτα δύο εξάμηνα… Η αιτία είναι βαθύτερη. Πάντα υπήρχε μέσα μου ο φόβος ότι θα καταλήξω και εγώ ένα νούμερο στην «μπάρα» ενός πίνακα του excel και έτσι ξαφνικά στελέχη της κυβέρνησης, στελέχη της αντιπολίτευσης καθώς και περισπούδαστοι καθηγητάδες πανεπιστημίων, θα προσπαθούν να με «αναλύσουν» σε μια τηλεοπτική εκπομπή Δευτέρας κάτω από την άψογη καθοδήγηση γνωστού δημοσιογράφου – τενίστα.

Έτσι απλά η ζωή μου, η συνήθειες μου, το οικογενειακό μου εισόδημα, ο αριθμός μελών της οικογενείας μου, η μόρφωση μου καθώς και οι απλήρωτες δόσεις των δανείων μου θα χωρέσουν σε αυτή την «μπάρα» και θα πάρουν επιτέλους τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που τους αξίζουν.

Μέρα με την ημέρα βλέπω να μου αλλάζουν όνομα και αριθμό. Την Δευτέρα είμαι «νέος άνω των 30 που μένει με τους γονείς του». Την Τρίτη είμαι «φτωχός εργαζόμενος». Την Τετάρτη είμαι «φτωχός άνεργος, αφού πρόλαβαν να με απολύσουν». Την Πέμπτη είμαι «Υπέρ των ποινικών διώξεων για το Βατοπ€δι (και για το κάθε νέο και ΠΑΛΙΟ Βατοπ€δι)». Την Παρασκευή είμαι «υψηλή τηλεθέαση στο prime time του Mega, γελώντας με τον Μπέζο». Το Σάββατο είμαι «απλήρωτη δόση επιχειρηματικού δανείου και υποψήφιος για κατάσχεση». Ενώ την Κυριακή έχω την τιμητική μου… είμαι «Το 7 με 8 % του ΚΚΕ».

Όλα αυτά καλά… ξέχασαν όμως κάτι βασικό. Όπως έγραψε και ο Νικήτας Κλιντ «Δεν είμαι καν μια στατιστική και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολλυγουντιανή…» Άρα με μετρήσανε ΛΑΘΟΣ.... είμαι "στατιστικό σφάλμα", είμαι άνθρωπος και δεν χωράω στις «μπάρες» τους. Η στιγμή που θα συνέλθω από τον υπνωτισμό που με έχουν υποβάλλει με τις ατελείωτες ώρες κινδυνολογίας τους είναι κοντά και τότε καλά θα κάνουν να βρουν λαγούμι για να κρυφτούν.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ


Αδέλφια καλημέρα,

Όπως λέει και ο πάνσοφος λαός «Η διαφορά μεταξύ της βλακείας και της ιδιοφυίας, είναι ότι η ιδιοφυία έχει όρια».

Στο κυνήγι ενός ιδιότυπου τζάκ ποτ σκανδάλων από τους κυβερνώντες όλοι μας έχουμε μείνει με ανοικτό το στόμα βλέποντας το ένα σκάνδαλο να διαδέχεται το άλλο χωρίς κανείς να παίρνει τον δρόμο για την φυλακή. Θα μου πείτε φυσικά ότι «τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες» και ότι όλοι δαύτοι σίγουρα δεν είναι λεβέντες.

Μετά από τα γνωστά σκάνδαλα οι πολιτικοί μας δοκιμάζουν τα όρια μας. Στην αρχή της εβδομάδας με ερώτηση που κατέθεσαν 36 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (σχεδόν αριθμός ρεκόρ για ερώτηση), έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ αμείβετε με 500.000€ ετησίως, όπερ έστι μηνιαίες αποδοχές άνω των 40.000€.

Πάμε όμως να ρίξουμε μια ματιά για το ποιος είναι ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ. Ο κος. Χατζηεμμανουήλ, χωρίς καν να έχει φτάσει τα 40 έχει ένα πολύ αξιόλογο βιογραφικό. Είναι αναπληρωτής καθηγητής του LSE και πρώην πρόεδρος των «Ολυμπιακών Ακινήτων».

Μάλλον μετά από την τεράστια επιτυχία που έκανε στα Ολυμπιακά Ακίνητα (σκουριάζουν το ένα μετά το άλλο), οι κυβερνώντες αποφάσισαν να τον αξιοποιήσουν στο πιο κερδοφόρο οργανισμό της χώρας. Ο πάτος όμως δεν έχει τέλος και χωρίς να του φτάνουν οι 500.000€ τον χρόνο ο κος. Χατζηεμμανουήλ φαίνεται πως διαπραγματεύθηκε και υψηλά μπόνους στην περίπτωση που ο ΟΠΑΠ κλείσει με κερδοφορία τον ισολογισμό του. Εδώ πλέον είναι ολοφάνερο ότι ή ο κος. Χατζηεμμανουήλ έπιασε «κορόιδο» τον υπουργό που υπέγραψε το συμβόλαιο του και την πρόσληψη του ή ο υπουργός – πολιτικός προϊστάμενος του κου. Χατζηεμμανουήλ είναι συνάνθρωπος μας με περιορισμένες πνευματικές ικανότητες , αφού ο ΟΠΑΠ είναι ΚΕΡΔΟΦΟΡΟΣ εδώ και χρόνια. Όμως όπως και να έχει το θέμα τα 500.000 € είναι πολλά (Τα λεφτά Άρη).

Οι λύσεις πλέον ΠΡΕΠΕΙ είναι ΜΟΝΟ ΔΥΟ. Ή θα δείξουν έστω και την τελευταία στιγμή αξιοπρέπεια (πράγμα δύσκολο) και θα φύγουν μόνοι τους ή θα πρέπει να πάρουμε τα «όπλα» και να μας βρουν μπροστά τους. Η κρίση μόλις έχει αρχίσει και παρ’ όλα αυτά η εξαθλίωση του κόσμου «χτυπάει ταβάνι».

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ : Για να μην χαίρονται εκεί στο ΠΑΣΟΚ απλώς να τονίσω (θα ασχοληθώ σε άλλο ποστ) ότι και χωρίς να είναι στην κυβέρνηση εξακολουθούν ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ να δημιουργούν – μετέχουν σε σκάνδαλα (Βλέπε Φασούλας, βλέπε υπερψήφιση 65ωρου)

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

FACEBOOK, ΣΧΟΛΙΑ, ΑΠΟΛΥΣΗ


Αδέλφια καλημέρα,

Οι αρχαίοι έλεγαν «Τα εν οίκω μη εν δήμω». Τα χρόνια πέρασαν τα ήθη και οι συνήθειες άλλαξαν και ξαφνικά βλέπουμε «τα εν οίκω» όχι μόνο «εν δήμω» αλλά «εν facebook».

Μέχρι σήμερα είχαμε κάποιους συναδέλφους οι οποίοι όταν εμείς «χύναμε» ιδρώτα στην δουλειά, αυτοί έριχναν πασιέντζες (είτε την απλή είτε την αράχνη). Η τεχνολογία προχώρησε το ιντερνετ μπήκε σε κάθε γραφείο και η πασιεντζούλα έδωσε την θέση της στο facebook.

Ο εκκεντρικός πολυεκατομμυριούχος Richard Branson βγήκε έξω από τα ρούχα του όταν ανακάλυψε ότι 13 αεροσυνοδοί φυντάνια της εταιρείας του (Virgin Atlantic ),μέσω του facebook ασκούσαν κριτική στην εταιρεία, υποτιμούσαν με σχόλια τους πελάτες και υποστήριζαν πως όλα τα αεροσκάφη της Virgin είναι γεμάτα κατσαρίδες.

Οι υπάλληλοι με συνοπτικές διαδικασίες απολύθηκαν ενώ στελέχη της εταιρείας σκέφτονται να καταθέσουν και μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση.

Αν και μια σειρά από έρευνες έδειξαν ότι χώροι σαν το Facebook ή το Myspace, κάνουν καλό στην ψυχολογία των εργαζομένων η αλήθεια είναι ότι το «κακό» με την χρήση των συγκεκριμένων ιστοσελίδων εν ώρα εργασίας έχει παραγίνει. Ποτέ μου δεν πρόκειται να ξεχάσω υπάλληλο στην εφορία της Νέας Φιλαδέλφειας που είχε δίπλα του laptop το οποίο και ήταν συνδεδεμένο με το facebook.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΚΔΟΤΗΣ - ΦΑΣΙΣΤΑΣ

Αδέλφια καλησπέρα,

Τελικά δεν είναι δύσκολο να σου χαλάσει το κέφι. Η αιτία σήμερα κρύβεται πίσω από το πρωτοσέλιδο της «Αυριανής»…

Μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιαννόπουλο καθώς και τους δεινόσαυρους είχα ξεχάσει τον Γιώργο Κουρή και την φυλλάδα του. Μια φυλλάδα που ούτε καν στο μεσαίωνα δεν θα είχε τύχη ως χαρτί τουαλέτας. Μια φυλλάδα που εδώ και δεκαετίας το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ρίχνει δηλητήριο.

Σήμερα το πρωί στα περίπτερα είδαμε την παράσταση «Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΚΔΟΤΗΣ» (συγνώμη κ. Σπαθάρη). Ο γνωστός καραγκιόζης εκδότης Γιώργος Κουρής είναι πλέον και με την βούλα ΦΑΣΙΣΤΑΣ. Ο παλαιολιθικός σοσιαλισμός (ανάθεμα την ώρα αν ήταν ποτέ σοσιαλισμός) που πρέσβευε μας τελείωσε και την θέση του πήρε ο εθνικοσοσιαλισμός με μια τεράστια δόση αντισημιτισμού, έτσι για να δέσει η συνταγή.

Είπε ο καραγκιόζης - κακομοίρης να ασχοληθεί και αυτός με τις αμερικάνικες εκλογές στην φυλλάδα του και διάλεξε για πρωτοσέλιδο τον καταπληκτικό τίτλο «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ».

Βρε κακομοίρη – καραγκιόζη – φασίστα, Γιώργο Κουρή, φωτεινέ και παμμέγιστε μεγαλοεκδότη, πόση ώρα σε πήρε να το σκεφτείς ; Πότε θα σταματήσεις να μπερδεύεις την βούρτσα με άλλα αγαπημένα σου αντικείμενα ; Δεν πιστεύεις ότι μεγάλωσες αρκετά ώστε να είσαι οπαδός του θεού Αυνάν;

Δεν υπάρχει χειρότερο, από το να χρησιμοποιούμε την εβραϊκή καταγωγή – θρησκεία σαν την coca cola (πάει με όλα). Θα μπορούσα να γράφω εκατοντάδες ποστ που θα αναφερόντουσαν στον ρόλο που έπαιξαν εβραίοι σαν τον Μπεναρόγια στην σύγχρονη ιστορία των λαϊκών διεκδικήσεων, αλλά είμαι σίγουρος ότι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ θα καταλάβουν, οι ΠΟΛΛΟΙ θα συνεχίσουν να είναι αντισημιτιστές και καταβάθος κρυφόφανεροί φασίστες.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ : Την πλήρη ευθύνη των σπασμένων νεύρων μου έχουν ο Γιάννης και η Ξανθή που μου έστειλαν με εμαιλ το πρωτοσέλιδο.

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Αδέλφια καλημέρα,

Λίγα είναι τα πράγματα που μπορούν να με σοκάρουν στην ζωή. Ένα από τα ισχυρότερα σοκ ήταν αυτό που μου είχε προκαλέσει η είδηση που άκουσα το πρωί στις 23 Ιουλίου του 2005 για την εν ψυχρώ εκτέλεση του 27χρόνου Βραζιλιάνου Jean Charles de Menezes στο βαγόνι 53613 του αγγλικού tube στον σταθμό Stockwell του Λονδίνου. Θυμάμαι ότι για αρκετή ώρα είχα παγώσει αφού στην θέση του Menezes θα μπορούσα να ήμουν εγώ ή ο οποιοσδήποτε από εσάς.

Την ιστορία της δολοφονίας πάνω κάτω την γνωρίζετε. Οι αστυνομικοί άρχισαν να κυνηγούν τον Menezes διότι φορούσε μπουφάν (μέσα στο καλοκαίρι και αυτό είναι κάτι που προφανώς στην Αγγλία επιφέρει θανατική ποινή) και πίστεψαν πως είναι άραβας τρομοκράτης σαν και αυτούς που στις 7 του ίδιου μήνα είχαν σκορπίσει τον θάνατο στην αγγλική πρωτεύουσα. Εκείνος δεν σταμάτησε (είχε λήξει η βίζα του) και άρχισε να τρέχει. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί «βροχή» από σφαίρες και να χάσει επιτόπου την ζωή του.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι τις τελευταίες μέρες στο Λονδίνο γίνετε η δίκη της υπόθεσης. Ο βασικός κατηγορούμενος για την εκτέλεση, άγγλος αξιωματικός ο οποίος και πυροβόλησε 3 φορές στο κεφάλι τον Menezes, για λόγους προστασίας βρίσκεται μακριά από την αίθουσα και μόνο μέσω μιας οθόνης έχει κάνει την εμφάνιση του. Ακόμα όμως και σε αυτή την οθόνη το πρόσωπο του C12 (ούτε το όνομα του έχει γίνει γνωστό) είναι καλυμμένο.

Όλοι μας πλέον είμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς για τα χρονικά των δικαστηρίων πρακτικής κατά την οποία ακόμα και οι γονείς του δολοφονημένου δεν έχουν την δυνατότητα να δουν το πρόσωπου του δολοφόνου.

Ευτυχώς όμως για εμάς, οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη έχουν αρχίσει να ξυπνούν. Όσο και να κρύψουν το πρόσωπο του C12, ξέρουμε τα πρόσωπα και τα ονόματα των πραγματικών δολοφόνων. Ο Μπλαίρ, οι υπουργοί του και οι σύμμαχοι τους είναι οι δολοφόνοι. Αυτοί θα έπρεπε να κάθονται στο ειδώλιο και να δικάζονται.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ "ΠΑΡΑΓΚΑ"


Αδέλφια καλησπέρα,

Όποτε ακούω ή διαβάζω ότι οι ευρωβουλευτές ψηφίζουν (για το οτιδήποτε) με πιάνει κρύος ιδρώτας. Ένα συνονθύλευμα νεοσοσιαλδημοκρατών, νεοφιλελεύθερων, νεοαριστερών και πράσινων με κοινές φασιστικές, αντιλαϊκές (ενδιαφέρει ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ) και πάνω απ’ όλα αντικομμουνιστικές γραμμές.

Το νέο τους ψήφισμα ήρθε στις 23 του Οκτώβρη και για ακόμα μια φορά είχε ως στόχο (τι άλλο;) την πρώην Σοβιετική Ένωση. Άνοιξαν τα βιβλία τους, διάβασαν για ακόμα μια φορά ιστορία, την ερμήνευσαν κατά το δοκούν και έβγαλαν το συμπέρασμα τους… «Ο μεγάλος λιμός του 1932-33 στην Σοβιετική Ένωση ήταν ένα καλοσχεδιασμένο έγκλημα κατά του Ουκρανικού λαού και κατά της ανθρωπότητας».

Εδώ και πολλά χρόνια τα ψηφίσματα της ΕΕ έρχονται πάντα την κατάλληλη στιγμή. Μα φυσικά τώρα που στην Ουκρανία οι κολλητοί τους χάνουν την λαϊκή υποστήριξη τώρα που ο Ουκρανικός λαός καταλαβαίνει ότι η πορτοκαλί επανάσταση δεν ήταν ΠΟΤΕ επανάσταση, οι φίλοι ευρωβουλευτές έρχονται να δώσουν την βοήθεια τους.

Όμως από το μυαλό των φωστήρων της ΕΕ δεν έχει περάσει ούτε στιγμή η περίπτωση ψηφοφορίας για την παράνομη κατοχή εδαφών από την Αγγλία στην Β. Ιρλανδία από το έτος 1171 (837 χρόνια), μια κατοχή που δεν την σώζουν οι συμφωνίες της Μεγάλης Παρασκευής. Κανείς από τους φωστήρες της ΕΕ δεν πήγε να ρωτήσει ένα Βορειοιρλανδό ή ένα Ουαλλό για το πώς είναι να μεγαλώνεις χωρίς να μιλάς την μητρική σου γλώσσα.

Τα παραπάνω εγκλήματα καθώς και πολλά άλλα σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από μυαλά που θα τα ζήλευε και ο Μπέρια… ΑΛΛΑ είπαμε ο Μπέρια και οι σύντροφοι του ήταν Κομμουνιστές ενώ οι άλλοι «σωσμένοι» από την Βασίλισσα και τον Θεό.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑ HOBBIT

Αδέλφια καλησπέρα,

Όταν ο μέγας Τόλκιν το 1937 έγραφε το μυθιστόρημα «The Hobbit» δεν είχε στο μυαλό του ότι θα έρθω εγώ μετά από 71 χρόνια και θα φωνάξω… ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ… τα Χόμπιτ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ζουν ανάμεσα μας.

Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο το απόγευμα. Ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου που ο ήλιος βρισκόταν στην θέση του και τα ρολόγια έδειχναν κάπου κοντά στις 6. Ένας χαρούμενος ταξιτζής μετά από μια εύκολη κούρσα (άδειοι δρόμοι) μας αποβίβασε απέναντι από το δημαρχείο Αθηνών. Διασχίσαμε την Αθηνάς και φτάσαμε στον πεζόδρομο της Ευπόλιδος. Σταθήκαμε έξω από ένα sex shop και περιμέναμε τον Γιάννη και τον Μπάμπη. Δίπλα μας από ώρα στεκόταν ο Μανώλης (κατάλαβα φίλε… το σωστό είναι make love not work). Ο Γιάννης δεν άργησε να εμφανιστεί καβαλώντας το μοναδικό μηχανάκι στην Αθήνα με δύο ρόδες μπροστά και μια πίσω. Ο Μπάμπης πρωτοτύπησε για ακόμα μια φορά σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ στησίματος που μας είχε κάνει (2 ώρες). Εμφανίστηκε με καθυστέρηση μόλις 20 λεπτών κάνοντας όλους μας να παραμιλάμε από την επιτυχία του. Η ώρα να ανέβουμε στον 8 όροφο του αριθμού 12 της Ευπόλιδος είχε φτάσει. Η αιτία της επίσκεψης μας εκεί ήταν η συνάντηση που διοργάνωνε το περιοδικό Monthly Review και η εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Για αυτή την συνάντηση είχα γράψει και την προηγούμενη Τετάρτη και με χαρά είδα (κυρίως) μέλη του «νησιωτικού» ΣΥΡΙΖΑ ή να με χλευάζουν ή να συμπορεύονται με τα γραφόμενα.

Με τα πολλά και αφού συναντήσαμε και τον μέγα RIZOBREAKER (Ζήτω τα Δωδεκάνησα) πήραμε τις θέσεις μας στην αίθουσα (γαλαρία φυσικά). Η ώρα για να ξεκινήσει η συζήτηση είχε φτάσει και τον λόγο πήρε η πιο περίεργη φάτσα του πάνελ ο καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας του Παντείου Γιώργος Σταμάτης. Ένας αξιοσέβαστος ήρεμος μεσήλικας με μια πράσινη ζακετούλα κόκκινα μαγουλάκια και γυαλιά σε χρυσαφί σκελετό. Με τον που το είχα δει έλεγα ότι κάτι μου θυμίζει χωρίς όμως να μπορώ να θυμηθώ το τι. Ξεκίνησε να μιλάει και με τεράστια δυσκολία η φωνή του έφτανε στην γαλαρία. Τότε ήταν που έκανα μια κίνηση που μερικά λεπτά αργότερα θα την μετάνιωνα. Σηκώνοντας το χέρι ψηλά και φωνάζοντας «δεν ακούγεστε»… του είχα δώσει να καταλάβει ότι το μικρόφωνο ήταν κλειστό.

Τα πρώτα δέκα λεπτά της εισήγησης του ήταν λες και άκουγα καθηγητή μου. Έχοντας ξεχάσει το που βρίσκετε βάλθηκε να κάνει μάθημα Αρχών Οικονομίας. Μετά από λίγο τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο καθηγητής Σταμάτης πήρε τον ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου και βάλθηκε να πείσει όλη την αίθουσα ότι ο κόσμος δεν έχει να φοβάται τίποτα αφού ο καπιταλισμός και θα επουλώσει τις πληγές του και θα κερδίσει. Για λίγο έκλεισα τα μάτια μου και έβαλα σκοπό της ημέρας να ανακαλύψω ποιον μου θύμιζε ο Σταμάτης. Η προσπάθεια μου έφερε καρπούς. Άνοιξα τα μάτια και πλέον ήμουν σίγουρος. Ήταν ένα HOBBIT. Η χαρά μου ήτο τόσο μεγάλη που το μοιράστηκα με όλη την γαλαρία. Δυστυχώς τα γέλια μας δεν στάθηκαν ικανά να τον σταματήσουν.

Κατά τα’ άλλα για μια πιο σοβαρή ματιά στην εκδήλωση ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ του rizobreaker και στο electronic mojito, βλέπετε μέχρι στιγμής είναι οι μοναδικοί που μπόρεσαν να αποτυπώσουν το τι ακούστηκε εκείνο το βράδυ.

Όσο για μένα… Το Hobbit μου χάλασε την βραδιά.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΚΑΤΙ ;


Αδέλφια καλησπέρα,

Εδώ ο κόσμος χάνεται (με την οικονομική κρίση) και εμείς ασχολούμαστε με το βατοπ€δι… εκεί φτάσαμε…

Σήμερα το πρωί εκεί που έπινα τον καφέ μου, η είδηση που μου έκανε εντύπωση ήταν το που θα καταλήξει το 10% του «Σχεδίου Μπους». Από το 700 δις $ τα 70 θα πάνε για αμοιβές και μπόνους των μεγαλοστελεχών των τραπεζών…

Δηλαδή δεν φτάνει που τα κάνανε σαν τα μούτρα τους (μούτρα σπασίκλα με σπυριά) τους πληρώνουν και από πάνω.

Το θέμα έχει άμεση σχέση και με την χώρα μας… αφού κανείς δεν μας έχει πει το που και με ποιους όρους θα καταλήξουν τα 28 δις. € που με τόση ευκολία η ΝΔ αποφάσισε να δώσει στους σύγχρονους τοκογλύφους με κουστούμι.

Πάντως αν φανταστώ ότι έστω και ένα σεντς από τα χρήματα θα καταλήξουν στους λογαριασμούς του Προβόπουλου και του κάθε Προβόπουλου σας ορκίζομαι ότι πριν να φύγω (ΠΙΣΤΟΣ ΦΥΓΕΙ-ΦΥΓΕΙ) θα τους γιαουρτώσω .

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΠΟ ΚΚΕ & ΑΡΙΣΤΕΡΑ


Αδέλφια Καλησπέρα,

Για κάποια πράγματα είμαι απόλυτα σίγουρος. Παραδείγματος χάρη δεν «Μπαίνουμε στον Υδροχόο» ΟΜΩΣ όπως έγραψε ο μεγάλος Ρασούλης και τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου «…Όλα τριγύρω αλλάζουνε» και ΤΙΠΟΤΑ ΙΔΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ…

Ναι πλέον μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξος. Αισιόδοξος γιατί κάτι γίνεται με την αριστερά αυτής της χώρας. ΠΑΝΤΑ οι κομμουνιστές και οι αριστεροί ήταν το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας και τώρα που οι κοινωνίες (σ’ όλο τον πλανήτη) χτυπημένες από τον φιλελευθερισμό δέχονται νέες προκλήσεις, οι αριστεροί είναι ΕΔΩ για να δώσουν λύσεις και απαντήσεις.

«Μακάριοι οι πτωχοί τω (οινο)πνεύματι» όσοι πιστεύουν ότι η παγκόσμια κρίση είναι κάτι που δημιουργήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες. Οι κοινωνίες μας ζουν σε καθεστώς κρίσης εδώ και χρόνια. “No Passaran” φώναζαν οι Διεθνείς Ταξιαρχίες στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο… ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ λέμε και εμείς σήμερα…

Η αρχή έγινε το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Ιρλανδία. Το ΟΧΙ των Ιρλανδών ήταν το πρώτο χαστούκι στην ΕΕ. Την ίδια περίοδο με αφορμή το γεγονός, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης σε μια εκδήλωση του περιοδικού Monthly Review τόνιζε «H στάση του κάθε πολιτικού κόμματος κρίνεται από το εάν αποδέχεται ή απορρίπτει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεσαίος δρόμος δεν υπάρχει».

Η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν η πρώτη φορά που στέλεχος του ΚΚΕ (ειδικά με την εμπειρία Παφίλη) έκατσε στο ίδιο τραπέζι με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (Καραμάνος από ΚΟΕ) και είχαν μια εποικοδομητική συζήτηση.

Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και το Σάββατο 25-10 στην στη αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων Εμπορικής Τραπέζης (Ευπόλιδος 12, Πλατεία Κοτζιά), με θέμα: Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και οι στρατηγικές της Ελλάδας και της ΕΕ.

Ομιλητές θα είναι οι… Κώστας Μελάς, καθηγητής πανεπιστημίου, Γιώργος Σταμάτης, καθηγητής πανεπιστημίου, Μωϋσής Λίτσης, δημοσιογράφος, Νίκος Παπακωνσταντίνου, μέλος ιδεολογικής επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Βασίλης Χατζηλάμπρου, νομαρχιακός σύμβουλος Αχαΐας, Μάκης Παπαδόπουλος, υπεύθυνος οικονομικού τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Χωραφάς, εκδότης περιοδικού Monthly Review, Χρήστος Κατσούλας, ΚΟΕ.

Η στάση του ΚΚΕ καθώς και η στάση των άλλων εκπροσώπων της αριστεράς μόνο ελπίδες μπορούν να γεννήσουν. Ελπίδες για μια ελληνική αριστερά έτοιμη όσο ποτέ άλλοτε να δώσει απαντήσεις και λύσεις στα καθημερινά και όχι μόνο προβλήματα του κόσμου. Μια αριστερά «ανοικτόμυαλη» έτοιμη να λάβει την θέση που της αξίζει στην ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Μια αριστερά που το μέλλον της είναι πιο λαμπρό από ποτέ.

Τα λέμε το Σάββατο…

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

KING ERIC


Αδέλφια Καλημέρα,

Πρέπει να είμαι από τους λίγους τυχερούς Έλληνες που τον είδαν στο γήπεδο να κάνει τα «μαγικά» του. Από τους τυχερούς που τον είδαν να παίζει με την φανέλα και της Leeds και της Manchester Utd. Ο λόγος φυσικά για τον ΜΟΝΟ Γάλλο που λατρεύτηκε στην Αγγλία όσο κανένας άλλος… Για τον “King” Eric ή για τους μη μυημένους Ερίκ Καντονά.

Πριν από λίγες μέρες διάβασα την πιο πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στο αγγλικό περιοδικό Four Four Two. Η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι πρωτότυπη αφού ο Καντονά απαντά σε ερωτήσεις απλών φιλάθλων και όχι κάποιου «διαβασμένου» δημοσιογράφου. Από αυτές τις ερωτήσεις επέλεξα μερικές για να τις μοιραστώ μαζί σας.

ΕΡ: Τι είναι αυτό που θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία ;

ΑΠ: Υπήρξα ευτυχισμένο παιδί. Είχαμε μια «δυνατή» οικογένεια και πήρα την καλύτερη εκπαίδευση που μπορούσα να πάρω. Ανήκαμε στην εργατική τάξη της Μασσαλίας και τα απλά πράγματα στην ζωή, μας έκαναν ευτυχισμένους. Ο πατέρας μου ήταν Ιταλός και η μητέρα μου από την Βαρκελώνη. Ο παππούς μου έφτασε στην Μασσαλία λίγο μετά το τέλος του Ισπανικού εμφυλίου και το καθεστώς του Φράνκο του απαγόρευσε την είσοδο στην χώρα για τα επόμενα 15 χρόνια.

ΕΡ: Ποιο ήταν το κίνητρο σου σαν παίκτης; Τα λεφτά, η δόξα ή η επιτυχία ;

ΑΠ: Η επιτυχία και η δόξα δεν είναι το ίδιο ; Σταμάτησα το ποδόσφαιρο νέος (31 ετών) γιατί κάθε μέρα ήθελα να γίνομαι καλύτερος και αυτό ξαφνικά έπαψε να συμβαίνει όπως ξαφνικά σταμάτησε και το πάθος μου για αυτό που έκανα. Τα λεφτά δεν ήταν σίγουρα η αιτία που έπαιζα. Φυσικά και πληρωνόμουνα όμως δεν ήταν η αιτία.

ΕΡ: Από μουσική τι άκουγες; Smiths, Stone Roses ή Oasis ; Σου λείπει το Manchester ;

ΑΠ: Και οι τρεις μου αρέσουν. Απλά ο Morrissey είναι κάτι άλλο. Μου αρέσουν αυτά που έχει κάνει και ο τρόπος που τα έκανε είναι ακόμα καλύτερος. Το Manchester μου λείπει πολύ και την ενέργεια που έχει αυτή η πόλη δύσκολα την συναντάς.

ΕΡ: Πως σου ήρθε η ιδέα να σηκώσεις τον γιακά της φανέλας σου ;

AΠ: Δεν ήταν στιλιστική ιδέα. Όταν το πρωτοέκανα ήταν μια πολύ κρύα μέρα που παίζαμε στο Λονδίνο. Κερδίσαμε το παιχνίδι και από τότε έγινε γούρι.

ΕΡ: Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν θυμάσαι την κλωτσιά που έδωσες τον φίλαθλο της Crystal Palace;

ΑΠ: Ότι δεν τον χτύπησα αρκετά δυνατά.

ΕΡ : Αν είχες την δυνατότητα να παίξεις για ακόμα μια σαιζόν, θα έπαιζες στην Manchester Utd ;

ΑΠ: Δεν θέλω να παίξω ξανά, όπως είπα έχω χάσει το πάθος μου.

ΕΡ: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος Γάλλος ποδοσφαιριστής ; Ο Ζιντάν ή ο Πλατινί ;

ΑΠ : Ένας άλλος. Εγώ.

Μετά την τελευταία απάντηση σταματώ να γράφω για τον Ερικ Καντονά. Κάποια στιγμή ο George Best είχε πει «Θα έδινα πίσω όλες τις σαμπάνιες που έχω πιεί για να παίξω ένα ματς με τον Καντονά στο Old Trafford»… δυστυχώς αυτό ήταν τόσο ονειρικό που δεν το είδαμε ποτέ…

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

Αδέλφια καλημέρα,

Το θέμα με το χειρουργείο στην Θεσσαλονίκη και τον δονητή (πλέον) το ξέρουμε όλοι. Αυτό που δεν γνωρίζω αν ξέρετε είναι τις δηλώσεις που έκανε επί του θέματος ο λαμπρός σύμβουλος του George Papandreou, κος (μην παίρνεις και όρκο) Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

Στο troktiko λοιπόν, διάβασα τις δηλώσεις του : "Ο κώλος του καθενός είναι δικός του και μπορεί να χρησιμοποιεί όπως θέλει και βάζει μέσα ότι θέλει. Κώλος του είναι και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν"!!!

Η ερώτηση είναι απλή… Τις συγκεκριμένες δηλώσεις με ποια ιδιότητα τις έκανε; Με αυτή του gay ή με αυτή του συμβούλου του GAP (κενό διάστημα εις την αγγλική, Γεώργιος Παπανδρέου εις την ελληνική).

Αυτή η χυδαιότητα είναι ελευθερία; Πότε ο Βαλλιανάτος και η παρέα του θα καταλάβουν ότι ίσως είναι περισσότερα πράγματα από αυτά που καθορίζει η σεξουαλική τους ταυτότητα ; Πότε θα σταματήσουν να μας κοπανούν στην μούρη τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΑΝΕΚΔΟΤΟ ;

Αδέλφια Καλημέρα,

Η κατάσταση την οποία ζούμε δεν απέχει πολύ και από τα παλιά καλά ανέκδοτα. Ας θυμηθούμε ένα τέτοιο…

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούργιο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι και το μάθημα αρχίζει με μερικές ερωτήσεις.

«Για να δούμε, λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορίας», λέει η δασκάλα. «Ποιος είπε δώστε μου ελευθερία ή δώσε μου θάνατο»;


Κάποιοι μουρμουρίζουν, αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον Ιάπωνα: «Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.


«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: «Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.


«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουρκ», απαντά πάλι ο Σουζούκι.


Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»


Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή πίσω από τα θρανία: «Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»


«Ποιος το είπε αυτό;;;», ρωτάει αυστηρά η δασκάλα; Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόβα, το 1982, στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς».


Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.


«Ποιος το είπε αυτό;;;»ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα. Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια δείπνου στο Τόκιο, το 1991».


Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω εγώ!!!» Και ο Σουζούκι ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού οίκου»


Δύο-τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Αϊ γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».


Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».


Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες. Η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιοι μπουρδέλο!!!»


Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.
ΥΓ : Ευχαριστώ το μέλος του φορουμ "Ραμπελάι" στο περιοδικό ρεσάλτο που μου το θύμισε

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΔΩΝΙ ΕΛΛΗΝΑΡΑ


Αδέλφια καλησπέρα,

Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα για να βρω έμπνευση και εκεί που η καλή μου με άκουγε να μονολογώ «πάει το έχασα»… ξαφνικά σαν άλλο Καρατζαφέρη είδα την Θεία φώτιση να μου χτυπά την πόρτα.

Θα ήθελα να ξεκινήσω γράφοντας σας ότι συμπάσχω με τον «σύντροφο» και κατατρεγμένο δεξιό, βουλευτή, βιβλιοπώλη, πατέρα μα πάνω απ’ όλα ΕΛΛΗΝΑ, Άδωνι Γεωργιάδη. Ο Άδωνις είναι ένας άνδρας που θαυμάζω. Κοντεύει να χάσει την φωνή του, ουρλιάζοντας για να μας κάνει καλύτερους ΕΛΛΗΝΕΣ. Έχει δει την τίμια επιχείρηση του να παραδίδετε στις φλόγες ουκ ολίγες φορές. Έχει δει αυτό το «αυτιστικό» γιο του Πλεύρη να του παίρνει την δημοσιότητα και πρόλαβε να δει το Βαϊτση Αποστολάτο να καταλαμβάνει την θέση του αντιπροέδρου της Βουλής.

Παρ’ όλες τις κακουχίες που ο Θεός του έστειλε, ο Άδωνις βαδίζει πάνω στο πρόγραμμα που είχε χαράξει από μικρό παιδί, παρέα με τον αδελφό του και εκεί που όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους να σου η αγαπημένη του Ευγενία με την νέα της «ελληνοπρεπή» εκπομπή στον Ant1. Μετά από μια πάνλαμπρη καριέρα στην μουσική, η κυρά Ευγενία αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα της και να «ανακρίνει» τον κάθε λογής ψυχάκια που γουστάρει να γίνει ρεζίλι.

Το γεγονός θα με άφηνε παντελώς αδιάφορο αν ο ανήρ του ζεύγους δεν μου είχε ζαλίσει τους όρχεις εδώ και χρόνια για τον Θεμιστοκλή, τον Σοφοκλή και τους υπόλοιπους αρχαίους έλληνες που εμπορεύεται.

Γιατί πώς να το κάνουμε βρε Αδέλφια, η «στιγμή της αλήθειας» δεν προάγει πολιτισμό ούτε συνάδει με το πνεύμα των αρχαίων ημών προγόνων.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

ΤΟ 4ο ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΘΑΥΜΑ


Αδέλφια Καλημέρα,

Με καθυστέρηση μιας περίπου εβδομάδας αποφάσισα να γράψω για το 4ο ιρλανδικό θαύμα. Ναι, ναι καλά διαβάσατε… ακόμα και σήμερα γίνονται θαύματα. Φυσικά μπορεί να έχουν αλλάξει μορφή. Μπορεί να μην έχουμε νερό που σε δευτερόλεπτα θα γίνει κρασί ούτε και ψωμί που θα έρθει από τον ουρανό, όμως η κάθε εποχή έχει τα δικά της θαύματα.

Οι Ιρλανδοί μετά από την ανακάλυψη- θαύμα της Guinness, μετά από το γνωστό θαύμα της Ιρλανδικής οικονομίας και την δημιουργία του «κέλτικου τίγρη», μετά από το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα… έφτασε η ώρα να βάλουν μπροστά για το 4ο τους θαύμα.

Την ώρα που η οικονομία στον πλανήτη «πάει» βόλτα, την ώρα που μέχρι και χθες μεγάλες τράπεζες αναζητούσαν κρατικές βοήθειες, οι Ιρλανδοί αποφάσισαν να «επιτεθούν». Πριν από πέντε μέρες (2-10) η Ιρλανδική κυβέρνηση με νόμο εγγυήθηκε το σύνολο των καταθέσεων στις 6 μεγαλύτερες τράπεζες του νησιού. Φυσικά στην χώρα μας τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά… Σε περίπτωση που κάποιος έχει 100.000€ σε καταθέσεις και η τράπεζα βαρέσει «κανόνι» το κράτος πρόνοιας σπεύδει και αποζημιώνει τον καταθέτη με το ποσό των 20.000€ (αυτό το ποσό είναι και το μεγαλύτερο που μπορεί να πάρει κάποιος σε τέτοια περίπτωση)…

… Και τώρα έρχεται ο μέσος κακόμοιρος Έλληνας μαλάκας (κατί σαν και εμένα δηλαδή) και ρωτά, «Μα καλά πως τα κατάφερε ο Αλογοσκούφης της Ιρλανδίας και γιατί ο δικός μας είναι τόσο άχρηστος ;»

… Και επειδή είναι πρωί πράγμα που κάνει ακόμα δυσκολότερο το κτύπημα του πληκτρολογίου και κατά συνέπεια την γραφή… παραθέτω ένα λινκ από ΤΑ ΝΕΑ του Σαββάτου που παρουσιάζει το τοπίο στην Ευρώπη αναφορικά με τις καταθέσεις.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ: Στην φωτό διακρίνονται μικρές και τρυφερές Ιρλανδέζες που ξεχύθηκαν εις τας εξοχάς για να γιορτάσουν την εγγύηση των καταθέσεων.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Η ΣΟΥΠΕΡ ΚΛΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ


Αδέλφια καλησπέρα,

Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε που σταμάτησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το ποδόσφαιρό (όχι δεν ήμουν ποδοσφαιριστής). Είχα περάσει στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου από τον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα από πολύ δύσκολη και απαιτητική βιομηχανία (μάρκετινγκ & διαφήμιση). Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα 2,5 χρόνια και αν ο χρόνος με κάποιον τρόπο θα μπορούσε να γυρίσει πίσω είμαι σίγουρος ότι θα είχα πάρει άλλη απόφαση.

Σε αυτά τα 2,5 χρόνια γνώρισα ανθρώπους ανίκανους να φέρουν εις πέρας την πρόσθεση του 2 με το 2. Ανθρώπους ανίκανους να συντάξουν μια πρόταση πέντε λέξεων χωρίς να βάλουν 3 «και». Ανθρώπους που πέρα από την ματαιοδοξία τους δεν μπορούσαν να δουν τίποτα.

Προς το τέλος της σύντομης (ευτυχώς) καριέρας μου υπήρξα μάρτυρας όλων των διεργασιών «αναγέννησης» και «εκσυγχρονισμού» του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου με μπροστάρηδες την νέα γενιά παραγόντων. Νικολαΐδης, Π.Κόκκαλης, Γ. Βαρδινογιάννης, Πανόπουλος (και φυσικά μαζί τους ο Γκαγκάτσης) κατά των αδελφών Μητρόπουλου.

Όταν τον Φεβρουάριο του 2006 ο Πανόπουλος παρουσίασε την Super League, έφτασε στα χέρια μου το folder της παρουσίασης με ένα κάκιστο αρχείο power point μόλις 25 σελίδων που οι συγγραφείς του (γνωστή πολυεθνική εταιρεία συμβούλων) προσπαθούσαν να πείσουν τους πάντες ότι η SL ήταν ο μονόδρομος προς τον εκσυγχρονισμό.

Δύο πράγματα μου είχαν εντυπωθεί από αυτές τις σελίδες. Πρώτον, τρεις λάθος προσθέσεις στο business plan που είχαν σταθεί αρκετές ώστε να δείξουν πλασματικό αποτέλεσμα και οι λέξεις «Κεντρική Διαχείριση Τηλεοπτικών Δικαιωμάτων» που ήταν το καρότο ώστε να τσιμπήσουν οι μικρές ομάδες (Ιωνικός, Κέρκυρα, Εργοτέλης κλπ) .

Από τότε κύλησε μπόλικος χρόνος και τα χαΐρια της SL φάνηκαν. Χθες κατά την διάρκεια της ΓΣ του ΔΣ της SL αποφασίστηκε να στηρίξει τον Γκαγκάτση στις εκλογές της ΕΠΟ (4/10/2008). Με λίγα λόγια οι πρόεδροι των ομάδων αποφάσισαν να στηρίξουν τον κο. Γκαγκάτση, των άνθρωπο που κανένας εισαγγελέας δεν φάνηκε ικανός να τον οδηγήσει στην φυλακή αν και οι ποινικές διώξεις κατά του είναι πιο συχνές και από το χιόνι στην Ισλανδία.

Στην ίδια ΓΣ οι μεγάλοι του Ελληνικού ποδοσφαίρου δεν συμφώνησαν στην κεντρική διαχείριση του τηλεοπτικού προϊόντος με αποτέλεσμα η ψαλίδα στα χορηγικά έσοδα των ομάδων να παραμείνει ίδια.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά πριν μερικές μέρες ένας αξιόλογος ποδοσφαιριστής που πραγματικά τίμησε με την παρουσία του τα ελληνικά γήπεδα, ο Τόμας Ρατζίνσκι, έδωσε συνέντευξη σε βελγικό περιοδικό και χωρίς πολλά λόγια είπε ότι κατά την διάρκεια του περσινού πρωταθλήματος η Ξάνθη (ομάδα του Νταρτανιάν σωτήρα Πανόπουλου) «έστησε» και «έδωσε» παιχνίδι στον Εργοτέλη (ομάδα που υποστηρίζει Γκαγκάτση) ώστε να σωθεί και να πέσει ο Ατρόμητος.

Οι δύο παραπάνω ειδήσεις πέρασαν στα «μικρά» των εφημερίδων αφού οι μεγαλοδημοσιογράφοι (βλέπε κοντούς, χοντρούς με τιράντες, αλκοολικούς και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς) τις έθαψαν.

Κατά τα άλλα Αδέλφια μου, συνεχίστε να πηγαίνετε γήπεδο, συνεχίστε να πιστεύετε ότι ο «ορφανός» ΠΑΟ βρήκε ΠΑΤΕΡΑ, ότι ο Νικολαΐδης δεν έχει βγάλει λεφτά από την ΑΕΚ κλπ…

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

ΒΟΗΘΕΙΑ... ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ...


Αδέλφια καλημέρα,

Χθες όλο το βράδυ «έπιασα» τον εαυτό μου να βλέπει CNN προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε στην Αμερική με την καταψήφιση του σχεδίου Μπους (700 δις $) από την Βουλή των αντιπροσώπων. Σε μια πρώτη ματιά οι αντιπρόσωποι (αυτοί που έχουν άμεση σχέση με τον αμερικάνικο λαό) δεν αποδέχθηκαν την κρίση των τραπεζών να την πληρώσουν οι πολίτες, να την πληρώσει η μεσαία τάξη.

Αφού είδα σχεδόν όλες τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών της ψηφοφορίας (Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων) ξεκίνησαν τα ρεπορτάζ από την Ευρώπη. Μέσα στην Κυριακή η κρίση κατάφερε να περάσει τον Ατλαντικό και να χτυπήσει την Ισλανδία, Δανία, Γερμανία, Μπε.Νε.Λουξ. και Αγγλία. Εκατοντάδες χιλιάδες υποθήκες, δάνεια, καταθέσεις καθώς και συνταξιοδοτικά ασφαλιστικά προγράμματα είναι στον αέρα. Οι διοικητές και οι διευθυντές των τραπεζών μετά τα meetings τους «φυγαδεύονται» με πολυτελείς μερσεντές αφήνοντας πίσω χάος.

Οι άνθρωποι (διοικητές κλπ) που μέχρι χθες ήταν πολέμιοι του κρατισμού και υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας-κερδοσκοπίας, τρέχουν πανικόβλητοι σε πρωθυπουργούς και υπουργούς εκλιπαρώντας για κρατική βοήθεια και κρατικοποιήσεις. Οι κυβερνήσεις των Άγγλων των Γερμανών και των κρατών της Μπε.Νε.Λουξ που μέχρι και τον προηγούμενο μήνα πίεζαν την Ιταλία και την Ελλάδα για το «κλείσιμο» την Ολυμπιακής και της Alitalia με αφορμή τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, ψήφισαν με την ευλογία της Ε.Ε. τεράστιες χρηματοδοτήσεις προς τις ούτως η άλλως προβληματικές τράπεζες. Με λίγα λόγια δεν φτάνει που μέχρι και σήμερα μεγαθήρια όπως η Fortis και η Bradford and Bingley ξεζούμιζαν τους πολίτες τώρα οι ίδιοι πολίτες καλούνται μέσω της αύξησης της φορολογίας να σώσουν αυτά τα μεγαθήρια.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά και ενώ ο καπιταλισμός είναι πιο ευάλωτος από ποτέ εμείς ας μην ταραζόμαστε… ας δώσουμε ακόμα μια ψήφο εμπιστοσύνης στην ΝΔ… ας μαλώσουμε με τους κολλητούς μας για το ποιος ανάμεσα στον βλάκα και τον τετράβλακα είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός… ας δώσουμε μια ψήφο διαμαρτυρίας στην ροζ αριστερά που συνεχίζει να μαζεύει εκατό νοματαίους στις εκδηλώσεις της και πάνω από 10% στις δημοσκοπήσεις.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΕΛΤΙΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Τελικά πρέπει να έχουμε τα χειρότερα δελτία ειδήσεων στο πλανήτη. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ο μικρότερος τοπικός τηλεοπτικός σταθμός στην Αλάσκα έχει ποιοτικότερο δελτίο ειδήσεων από το σύνολο των ιδιωτικών και κρατικών καναλιών της μπανανίας μας.

Εδώ και 9 μέρες το πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια (άντε την γλυτώνει το star που παίζει την πρεμιέρα της Τζούλια Αλεξανδράτου) είναι τα γκάλοπ. Με την εμφάνιση της πρώτης κάρτας αρχίζει το πανηγύρι. Την στιγμή που θα τελειώσει η ανάγνωση της κάρτας να σου και οι γυρολόγοι βουλευτές τηλεκανάληδες να ζαλίζουν από την μια τα αυτάκια μας με παπαρολογίες και να γεμίζουν από την άλλη τον τηλεοπτικό χρόνο των δελτίων. Αφού έχουμε ακούσει ότι μπορεί να βάλει νεοέλληνα νους αρχίζουν να «πέφτουν» με απίστευτη ταχύτητα όλες οι άλλες ειδήσεις που σίγουρα είναι πιο ενδιαφέρουσες από το ποιος από τους δύο ανίκανους είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός.

Κάπου εκεί μου γεννιούνται και δυο ερωτήματα.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ : Πως μπορεί να πάει μια χώρα μπροστά όταν η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση της, έχουν ως μέλημα την ανατροπή των γκάλοπ και όχι την καθημερινότητα ; (Μην γυρίσει και μου πει κανείς ότι τα γκάλοπ αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα… γιατί θα τον στείλω στον έξω από ‘δω…)

ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ : Τελικά μήπως θα πρέπει να αλλάξουμε εκείνο το σύνθημα που πρωτακούστηκε την δεκαετία του 80… «το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός…» και να το κάνουμε «Το μέλλον μας δεν είναι ο δικομματισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλιστικός».

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

...ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ


Αδέλφια καλημέρα,

Πάνε σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που πρωτόγραψα ποστ με αθλητικό περιεχόμενο. Σήμερα λέω να κλείσω τον κύκλο αυτών των ποστ γράφοντας όχι για ιστορία κάποιου ευρωπαϊκού ντέρμπυ αλλά για την ιστορία ενός ΗΡΩΑ, του Νίκου Γόδα.

Σε πολλούς το όνομα του Νίκου Γόδα είναι άγνωστο. Ο Νίκος Γόδας συγκαταλέγεται στους χιλιάδες ήρωες της Εθνικής Αντίστασης που έλαβε χώρα στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αυτό όμως το οποίο και τον διαφοροποιεί είναι η μεγάλη του αγάπη για το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό. Πρώτη φορά διάβασα γι’ αυτόν στο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου και του Δημήτρη Μηλάκα «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους. Ποδόσφαιρο.» εκδόσεις Λιβάνη.

Ο Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η μικρασιατική καταστροφή τον «έστειλε» μαζί με την οικογένεια του πρώτα στην Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά όπου και ρίζωσαν. Ο Νίκος όπως και όλοι του οι συνομήλικοι αναζητούσε μέσα από το παιχνίδι του με την μπάλα μικρές χαρές που θα τον έκαναν έστω και για λίγο να ξεχάσει την δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετώπιζε. Αν και μικρός το ταλέντο του φάνηκε αμέσως και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα της Κοκκινιάς. Μερικά χρόνια πριν το πόλεμο στο ισόγειο του πατρικού του ανοίγει μια ταβέρνα, «τα αραπάκια» . Η επιτυχία του (και) στην επιχείρηση του είναι τόσο μεγάλη που όλοι οι «αστέρες» της εποχής περνάνε από «τα αραπάκια» για να πουν μερικά τραγούδια.
Εν μέσω του πολέμου ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, όπου και ήταν η μεγάλη του αγάπη, ταυτόχρονα όμως περνάει και στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και δίνει το παρόν σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοινωνική αλλαγή.

Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού και σκοράρει στην νίκη με 4-0 απέναντι στον Εθνικό, ενώ το ίδιο κάνει και κατά του Απόλλωνα. Το Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στο τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2.

Την ίδια εποχή ο Γόδας είναι πλέον λοχαγός του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και λαμβάνει μέρος στις μεγαλύτερες μάχες που γίνονται στον Πειραιά. Πρώτα στην μάχη της Ηλεκτρικής (ΔΕΗ Κερατσινίου σήμερα) και μετά στην μάχη της 7ης Μαρτίου (στην σημερινή οδό Κονδύλη) ο Γόδας δείχνει θάρρος λιονταριού. Τον Δεκέμβρη του 1944 ο εχθρός έχει αλλάξει και ο Γόδας πλέον πολεμά τους Άγγλους στο Νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Σταμάτης Σκούρτης, σύντροφος του Γόδα και ανθυπολοχαγός του «Οι μάχες γίνονταν σώμα με σώμα. Το νεκροταφείο δεν μπορούσαν να το πάρουν με τίποτα. Εκεί μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Γόδας του είπε πως είναι «προνομιούχοι» αφού αν θα σκοτωνόντουσαν θα θαβόντουσαν σε κανονικό μνήμα.»

Στις αρχές του 1945 και αμέσως μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας ο Γόδας μαζί με τον λόχο του περιπλανήθηκε στην Βοιωτία και την Λαμία μέχρι και που αρρώστησε από πνευμονία και γύρισε στην Αθήνα. Εκεί η κατάληξη ήταν αναμενόμενη. Τον καρφώνουν. Η «περιήγηση» του στην εξορία μόλις έχει αρχίσει. Φυλακές «Αβέρωφ», Αίγινα, Κέρκυρα. Ο Γόδας μένει στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Ο Σταμάτης Σκούρτης κι ο Σπύρος Ανδρεάδης, και οι δυο μελλοθάνατοι που σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949, είναι κατηγορηματικοί ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν ενδιαφέρθηκε να σώσει τον Γόδα (κατά τον Σκούρτη, η ΑΕΚ έσωσε δικούς της αθλητές, ο Ολυμπιακός όχι), κάτι που γράφει στο βιβλίο του «Ώσπου να ξημερώσει» εκδόσεις Κιβωτός.

Όταν μπήκε ο χειμώνας του 48 στην Κέρκυρα, ο Γόδας είχε καταλάβει ότι το τέλος ήταν κοντά. Στις 19 Νοεμβρίου και ημέρα Κυριακή (μπράβο ρε Χριστιανοί) οι φύλακες τον ειδοποίησαν ότι τον ζητούν στη διεύθυνση, ο Γόδας ζητά την ερυθρόλευκη φανέλα και το άσπρο σορτσάκι και παίρνει τον δρόμο για την εκτέλεση, στο νησάκι Λαζαρέτο, μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας...Οι άλλοι κρατούμενοι, μελλοθάνατοι, ισοβίτες ή με μεγάλες ποινές, στριμώχτηκαν στα σίδερα του κελιού τους κι άρχισαν να φωνάζουν όπως έκαναν σε κάθε εκτέλεση: «Λαέ της Κέρκυρας, πάλι απόψε παίρνουν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για εκτέλεση».Η φυλακή μπορεί ν' αντηχούσε απ' τις φωνές, οι φωνές μπορεί να ακούγονταν μέχρι τα σπίτια απέναντι, αλλά σε λίγη ώρα ο Μικρασιάτης Νίκος Γόδας, τριάντα χρονών, βασικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού στα χρόνια της Κατοχής, στεκόταν μπροστά στο απόσπασμα φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα.

Στο «Ώσπου να ξημερώσει» η περιγραφή είναι τρομακτική «...ο ήλιος σκάει πίσω απ' τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνισαν απ' το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μου μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ' τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ: "Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ' όνομά μου". Κι ο αδελφός του Δημήτρης ονόμασε την κόρη του Νίκη».

Αδέλφια με την ιστορία του Νίκου Γόδα κλείνει το σύντομο αφιέρωμα στο ποδόσφαιρο. Μετά από αυτά τα ποστ ελπίζω να καταλάβατε γιατί το ποδόσφαιρο όπως θα έλεγε και ο Μπογιόπουλος είναι μια θρησκεία χωρίς άπιστους.


Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΣ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ (ΠΕΚΙΝΟ 2008)

Αδέλφια Καλησπέρα,

Σχεδόν πάνω από μια εβδομάδα προσπαθώ να βρω λέξεις για να γράψω το συγκεκριμένο ποστ. Λέξεις που θα έκαναν αυτό το ποστ «σοβαρό» ή «βαρύγδουπο». Τζίφος, έβλεπα τις μέρες να φεύγουν και να μην μπορώ να συντάξω ούτε πρόταση. Δεν είχα ξεχάσει τα ελληνικά απλά ένοιωθα και νιώθω ΑΝΙΚΑΝΟΣ ώστε να αποτυπώσω την δύναμη και την φλόγα των 69 Ελλήνων που με την βοήθεια των οικογενειών τους και των προπονητών τους εδώ και 12 μέρες κάνουν την χώρα, αλλά πάνω απ’ όλα ΕΜΕΝΑ τον σύγχρονο μέσο Έλληνα ΠΕΡΗΦΑΝΟ.

53 παλικάρια και 16 κοπελιές που γύρισαν την πλάτη στην βάναυση κοινωνία μας, μια κοινωνία που τους κάνει την ζωή δύσκολη καθημερινά και σήκωσαν την Ελληνική σημαία ψηλά στο Πεκίνο.

Όμως η προσωπική μου άποψη Αδέλφια είναι η εξής… αυτές οι νίκες (ζωής) ανήκουν μόνο σε ΑΥΤΟΥΣ και τις ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ. Κανένας μα κανένας κουστομαρισμένος μαλάκας υπουργός ή βουλευτής δεν έχει θέση στην γιορτή που θα στηθεί γι’ αυτά τα παιδιά με την επιστροφή τους στην χώρα, αυτό το δικαίωμα το χάσανε μόνοι τους εδώ και χρόνια που δεν έχουν κάνει ΤΙΠΟΤΑ για αυτά τα παιδιά ή για τις οικογένειες τους ώστε να τους βοηθήσουν στην καθημερινότητα.

Δυστυχώς από τους 69 αθλητές βρήκα τα βιογραφικά μόνο των 25… ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για το μάθημα ζωής που μας δίνουν και όχι για τα μετάλλια ΑΣ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ …

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, Χρήστος Ταμπαξής, Κωνσταντίνος Φύκας, Στέφανος Αναργύρου, Θανάσης Μπαράκας, Δημήτρης Κωνσταντάκας, Άννα Τζήκα, Μαρία Καλπακίδου, Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, Ανθή Καραγιάννη, Ευθύμιος Καλαράς, Ελένη Σαμαριτάκη, Ευάγγελος Μπακόλας, Παράσχος Στογιαννίδης, Χρήστος Αγγουράκης, Γιώργος Τοπτσής, Κυριάκος Γριβέας, Γιάννης Κωστάκης, Παρασκευή Καντζά, Γιώργος Καπελάκης, Σίμος Παλτσανιτίδης, Αντώνης Γιαπουτζής, Ρωμαίος Ρουμελιώτης, Άννα Τζήκα, Γιώργος Καραμηνάς.

ΣΑΣ Ευχαριστώ.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

"Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ" ROMA Vs SS LAZIO


Αδέλφια Καλησπέρα,

Όπως σας είχα υποσχεθεί, σήμερα συνεχίζω τα αφιερώματα στο ποδόσφαιρό. Σκοπός μου δεν είναι να σας γεμίσω με πληροφορίες που μπορείτε να πάρετε από τον Σωτηρακόπουλο ή από κάποιον άλλον «διαβασμένο» δημοσιογράφο. Σκοπός μου είναι να αναδείξω την κοινωνιολογική (τρομάρα μου) σημασία διάφορων ποδοσφαιρικών αγώνων που γίνονται στην Ευρώπη.

Πάνε κοντά στα δύο χρόνια που έτρωγα «φιλικά» με έναν πρώην αντιπρόεδρο μεγάλης Αθηναϊκής ΠΑΕ. Εκείνος γνωρίζοντας τις κομμουνιστικές μου καταβολές ήταν σίγουρος ότι η ομάδα που υποστήριζα στο ιταλικό πρωτάθλημα είχε έδρα την αιώνια πόλη και άκουγε στο όνομα Roma. Όταν αυτήν την «σιγουριά» του την γύρισα πίσω και του είπα ότι επειδή είμαι κομμουνιστής, η ομάδα που υποστηρίζω είναι η Livorno, έκατσε να με κοιτά με απορία. Ήπια μια γουλιά μπύρα και βάλθηκα να του εξηγώ τους λόγους (ιστορικούς) που με έκαναν να υποστηρίξω Livorno και όχι Roma… σήμερα όμως το ποστ δεν είναι αφιερωμένο στην Livorno, αλλά στο μεγάλο Ιταλικό ντέρμπυ μεταξύ Roma και Lazio.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η «αιώνια» πόλη ήταν γεμάτη αθλητικά σωματεία. Στις 9 Ιανουαρίου του 1900 κάποιοι δρομείς ιδρύουν την Σοσιετά Σπορτίβα Λάτσιο (SS Lazio). Επιλέγουν για χρώματα του σωματείου το γαλάζιο και το λευκό και για σήμα το χρυσό αετό (με ανοιγμένα φτερά). Τα χρώματα είναι εμπνευσμένα από τα χρώματα της ελληνικής σημαίας (ως τιμή προς την γενέτειρα του ολυμπιακού πνεύματος) και το σήμα αντιπροσωπεύει την πάλαι ποτέ κραταιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο σύλλογός τους σχεδόν από την πρώτη μέρα κατέχει ένα ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσει στην Ευρώπη. Είναι ο σύλλογος που «καλλιεργεί» τα περισσότερα αθλήματα (37). Το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου ξεκινά να παίζει στο Ιταλικό πρωτάθλημα το 1912 και μέχρι το 1923 μετέχει 3 φορές στο τελικό αλλά τον χάνει και τις 3.

Αρκετά χρόνια μετά από την ίδρυση της Λάτσιο (1927), κάνει την εμφάνιση της η Roma. Η Roma είναι αποτέλεσμα της συγχώνευσης 3 σωματείων (Roman, Alba-Audace και Fortitudo) και είχε ως σκοπό την δημιουργία μιας δυνατής ομάδας που θα ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί τις ομάδες του Βορρά (Μιλάνο, Τορίνο). Η ομάδα ξεκινά να παίζει στην «εργατική» περιοχή της Ρώμης (Τεστάτσιο). Το μοναδικό σωματείο που ενώ είχε δεχθεί πρόσκληση για την συγχώνευση δεν μετείχε σε αυτήν ήταν Η Λάτσιο.

Τα γεγονότα σε μια πρώτη ματιά δείχνουν απλά… δηλαδή από την μια έχουμε τους «ιστορικούς» της Ρώμης και από την άλλη τους «εργατικούς». Όμως η κατάσταση δεν ήταν έτσι. Τι και αν ο ποιο γνωστός οπαδός της Λάτσιο ήταν ο Μουσολίνι, τι και αν ακόμα μέχρι τις μέρες μας η Λατσιάλοι θεωρούνται φασίστες… πάντα ξεχνάμε κάτι βασικό. Ο εμπνευστής της δημιουργίας της Roma δεν ήταν άλλος από τον Italo Foschi γνωστό και υψηλόβαθμο μέλος τους Φασιστικού κόμματος. Άρα… Una Fatsa Una Ratsa.
Αφού ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μπήκε στις σελίδες της ιστορίας, οι ισορροπίες άλλαξαν και είδαμε τους Λατσιάλοι πιστούς στον Φασισμό και τους Ρωμαίους δημοκρατικότερους (σε καμιά περίπτωση όμως αριστερούς).

Φυσικά ο χρόνος κύλησε, τα πολιτικά κάπως έφυγαν από την μέση το μίσος όμως των οπαδών παραμένει άσβηστο. Ένα μίσος που ξεκινά από το ποιος έχει το πάνω χέρι στην πόλη. Στα μεταξύ τους παιχνίδια έχει χυθεί απίστευτο αίμα και τα εισιτήρια στις Curva Sud και Curva Nord (οι εξέδρες των φανατικών) είναι δυσεύρετα.

ΟΜΩΣ… ακόμα και μέσα από το μίσος αυτοί οι οπαδοί παραμένουν ΟΠΑΔΟΙ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ. Αν σας κάνει κάπως οξύμωρο (Οπαδός και Σεβασμός) διαβάστε το τι έγινε λίγο μετά το φετινό Πάσχα. Λίγες μέρες λοιπόν μετά την δολοφονία του Gabriele Sandri, οπαδού της Λάτσιο από Ιταλό αστυνομικό και κατά την διάρκεια του ντέρμπυ οι οπαδοί της Roma ανάρτησαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε : «Στον γαλάζιο ουρανό ένα αστέρι λάμπει. Θα είσαι πάντα στις καρδιές μας. Γεια σου Γκάμπριελ.»

Οι λέξεις αυτού του πανό ίσως είναι και η ΑΠΟΛΥΤΗ απάντηση σε αυτούς που ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν την σχέση κοινωνίας – ποδοσφαίρου και επιλέγουν να δουν το δεύτερο είτε ως ένα σύνολο 22 ανδρών να τρέχουν πάνω κάτω είτε ως ανεγκέφαλο και τυφλό χουλιγκανισμό.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

ΝΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Αδέλφια καλημέρα,

Μετά ωρίμου σκέψεως και με αφορμή τα 90 χρόνια που οι κομμουνιστές αλωνίζουν με τις συμμορίες τους την χώρα αποφάσισα να διεξάγω έρευνα με τελικό στόχο το ξεμπρόστιασμα των προαναφερθέντων. Τα πρώτα στοιχεία «κατέφθασαν» στο εμαιλ μου από τον φίλο μου τον Αλέκο που μιμούμενος τον Μαυρίκη υπέκλεψε συνομιλία μάνας και κόρης από διπλανό διαμέρισμα.

Με τιμή σας παραθέτω τον παρακάτω αποκαλυπτικό διάλογο

ΚΟΡΗ : Μαμά τι είναι έρωτας ;
ΜΑΝΑ : Χμ… έρωτας είναι να γνωρίσεις έναν όμορφο κύριο, στο πρώτο σας ραντεβού να σε πάει στο GB Corner για φαγητό, περνώντας ο καιρός να σου αγοράσει ένα αυτοκίνητο, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή να σε πηγαίνει βόλτα στο Μιλάνο και φυσικά να σου αγοράσει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι… Αυτό, παιδί μου είναι έρωτας.
ΚΟΡΗ : Μα μαμά… και που σε όλα αυτά είναι η αγάπη, το πάθος, ο πόθος, το σεξ, η αγωνία του πρώτου φιλιού ; Αυτά που λένε πως έχουν νοιώσει όλες μου οι φίλες ;
ΜΑΝΑ : Απαπα παιδί μου… αυτά δεν είναι έρωτας… Αυτά τα λένε οι κομμουνιστές για να πηδάνε ΤΣΑΜΠΑ.

Αυτός ο διάλογος Αδέλφια είναι μια πρώτη απόδειξη για το πώς οι κομμουνιστές εδώ και 90 χρόνια καταπατάνε τις αξίες της κοινωνίας μας καθώς και για το πώς διαβρώνουν τις θυγατέρες μας. Να είστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι τέτοιοι διάλογοι – αποδείξεις.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Ο "ΣΩΤΗΡΙΟΣ" ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ


Αδέλφια καλησπέρα,

Πάνε πάνω από 3 εβδομάδες που συνεχιζόμενοι τυφώνες κτυπάνε με μανία ακτές, χωριά και πόλεις, νησιών της Καραϊβικής, της Κούβας και των ΗΠΑ. Δεν έχει περάσει ούτε μια ώρα που έβλεπα στην ΤιΒι ελικόπτερα του ΟΗΕ να κατεβάζουν και να μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια σε ανήμπορους, εξαθλιωμένους, πεινασμένους και λασπωμένους Ταϊτινούς.

Κάπου εκεί και αφού η εικόνα φρίκης εναλλάχτηκε με τρέιλερ της νέας ενημερωτικής (;)εκπομπής της Ελεονόρας Μελέτη, μου ήρθε στο μυαλό το τελευταίο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein), «The shock Doctrine : The rise of Disaster Capitalism» (Το δόγμα σοκ του καταστροφικού καπιταλισμού).

Η Καναδή δημοσιογράφος (καταπληκτικές αναλύσεις και άρθρα στη Guardian), μέσα από το βιβλίο της τα «βάζει» με τους σταυροφόρους του νεοφιλελεύθερου παγκόσμιου καπιταλιστικού μοντέλου, που σαν νέο χόμπι έχουν βρει την προπαγάνδα της ιδεολογίας τους ως πρόξενο ειρήνης και ελευθερίας. Η προσπάθεια των τελευταίων να πείσουν τον πλανήτη ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «γεννά» την ειρήνη και την ελευθερία, μόνο οργή μπορεί να γεμίσει τον οιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Κάπου εκεί η Κλάιν «γέννησε» ένα νέο όρο στις πολιτικές επιστήμες, τον «καπιταλισμό των καταστροφών». Με τον όρο αυτό αναφέρεται στην δημιουργία ή στην εκμετάλλευση καταστροφών και κρίσεων. Πριν η Κλάιν χρησιμοποιήσει τον όρο, ο Μίλτον Φρίντμαν (νεοσυντηρητικός νομπελίστας οικονομολόγος και μακαρίτης) είχε δείξει τον δρόμο για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί το ευάλωτο των κοινωνιών που πλήττονται από πολέμους, φυσικές καταστροφές και κάθε είδους κρίσεις, με σκοπό να περάσουν σαρωτικές αλλαγές και επιζήμιες για το λαό μεταρρυθμίσεις του οικονομικού συστήματος. Όπως έλεγε «μόνο μια κρίση αληθινή ή εικονική μπορεί να φέρει πραγματικές αλλαγές. Μέσα στην σύγχυση και την ανασφάλεια που δημιουργούν αυτές οι κρίσεις, οι πολίτες περνούν σε κατάσταση πανικού και σοκ, γίνονται άβουλα όντα».

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Στην αρχή της δεκαετίας του ΄80 η Θάτσερ έστησε και χρησιμοποίησε ένα μίνι πόλεμο στα Φόκλαντ ώστε να περάσει με επιτυχία τις κρατικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων που μόλις πριν μερικούς μήνες οι Βρετανοί τις είχαν απορρίψει στις κάλπες.
Καμιά δεκαριά χρόνια μετά ένας μεθύστακας (Γιέλτσιν) εκμεταλλεύθηκε ένα τανκς έξω από το κοινοβούλιο ώστε να περάσει ως ήρωας το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο του «γεννώντας» από την μια δεκάδες Μπερεζόφσκι και Αμπράμοβιτς και ρίχνοντας στην φτώχεια μεγάλο μέρους του Ρωσικού λαού.
Τέλος πριν από δύο χρόνια στην Νέα Ορλεάνη ανάμεσα στα χρήματα που πήγαιναν για την ανασυγκρότηση της πόλης, κατέφθασαν και δημόσια κονδύλια για την ενίσχυση ιδιωτικών σχολείων την ίδια ώρα που κοντά στους 5.000 δασκάλους και καθηγητές έμπαιναν στο ταμείο ανεργίας με την δικαιολογία των κατεστραμμένων δημόσιων σχολείων.

Όμως Αδέλφια, αυτό που ξέχασε ο Φρίντμαν καθώς και όσοι «πάτησαν» στον δρόμο του, είναι ότι όταν μιλάμε για σοκ, μιλάμε για μια κατάσταση προσωρινή. Οι λαοί αναπτύσσουν «αντισώματα» και γίνονται «ανθεκτικοί» σε τέτοιου είδους στημένες απειλές. Τρανή απόδειξη είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία, το Εκουαδόρ, όπου ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός κατατροπώνεται και ο σοσιαλισμός σπέρνει ΕΛΠΙΔΕΣ για όλο τον πλανήτη.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

60 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ


Αδέλφια Καλημέρα,

Την ιδέα για το συγκεκριμένο ποστ μου την έδωσε μια ανάρτηση του ΜΖ στο bazoma
σχετικά με την ΟΜΟΝΟΙΑ και το ΑΚΕΛ. Ακολούθησαν τα σοβαρά επεισόδια στην έναρξη του κυπριακού πρωταθλήματος και κάπου εκεί σκέφτηκα να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στο πως διαμορφώθηκαν οι πιο πολιτικοποιημένες ομάδες του πλανήτη, οι Κυπριακές.

Τα πάντα λοιπόν ξεκίνησαν το 1948. Μια σειρά από γεγονότα έμελε να αλλάξουν την δομή και την ιστορία του Κυπριακού αθλητισμού – ποδοσφαίρου.

Η κοινωνία της Κύπρου από τις αρχές του 40 έβλεπε την αριστερά στο νησί να μεγαλώνει και να δυναμώνει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πόλωση και την συσπείρωση των δεξιών. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα έχει τεράστιο αντίκτυπο και στην Κύπρο. Στις αρχές του 1948 ο Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών και Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ) παίρνει θέση υπέρ των δεξιών και καλεί από τους αθλητικούς συλλόγους στην Κύπρο και τους αθλητές τους να υπογράψουν δηλώσεις καταδίκης των «κομμουνιστών -συμμοριτών και της δράσης τους» και ταυτόχρονα να δηλώσουν «εθνικόφρονων φρονημάτων». Οι Γυμναστικοί Σύλλογοι και οι δεξιοί αθλητές υπέγραψαν τις δηλώσεις αυτές, ενώ αντίθετα οι αριστεροί αθλητές αρνήθηκαν. Η πρώτη μεγάλη αντίδραση προήλθε από δύο πρωταθλητές του ΓΣΕ, τους Αντώνη Τότση και Νική Γεωργίου, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τον Σύλλογο και τους απαγορεύθηκε η είσοδος στο στάδιο ΓΣΕ. Ακολούθησαν και άλλες διαγραφές αθλητών. Οι εκδιωχθέντες και αποχωρούντες αθλητές και παράγοντες προχώρησαν στις 7 Μαρτίου του 1948 στην ίδρυση νέου σωματείου με το όνομα Νέα Σαλαμίνα.

Στη Λάρνακα, οι αριστεροί αθλητές και παράγοντες αποφάσισαν στις 10 Απριλίου του 1948 την ίδρυση του σωματείου ΑΛΚΗ.

Εκείνη την περίοδο στην Λευκωσία ιδρύθηκε ο Ορφέας ενώ η κρίση στον ΑΠΟΕΛ, που επέφερε και την διάσπαση του, ξέσπασε στις 23 Μαίου του 1948 όταν το συμβούλιο του σωματείου απέστειλε τηλεγράφημα στον ΣΕΓΑΣ, με την ευκαιρία των Πανελληνίων Αγώνων στίβου, στο οποίο ευχόταν «όπως τερματισθεί η Εθνοκτόνος ανταρσία». Οι αριστεροί παράγοντες και αθλητές του ΑΠΟΕΛ θεώρησαν τον χαρακτηρισμό ως πρόκληση και κομματική τοποθέτηση του σωματείου και ζήτησαν την απολογία του συμβουλίου .

Η ίδρυση νέου σωματείου στην Λευκωσία πλέον ήταν θέμα ημερών και έτσι στις 4 Ιουνίου 1948, με πρωτοβουλία του ιατρού και Δημοτικού συμβούλου Λευκωσίας Ματθαίου Παπαπέτρου, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνέλευση. Στις 17 του ίδιου μήνα έγινε η καταστατική συνέλευση και δόθηκε στο νέο σωματείο η ονομασία Αθλητικός Σύλλογος Ομόνοια Λευκωσίας. Τα νέα σωματεία προχώρησαν στην δημιουργία δικής τους ξεχωριστής Ομοσπονδίας, της ΚΕΠΟ (Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία). Το κυπριακό ποδόσφαιρο είχε διασπαστεί. Στη δύναμη της ΚΟΠ παρέμειναν τα σωματεία που ιδεολογικά ανήκαν στην δεξιά παράταξη ενώ στην ΚΕΠΟ αγωνίζονταν τα σωματεία που πρόσκειντο στην αριστερά. Το 1953, το κυπριακό ποδόσφαιρο, μετά από πενταετή διαχωρισμό, ενοποιήθηκε με την ένταξη στην δύναμη της ΚΟΠ των ομάδων της ΚΕΠΟ η οποία διαλύθηκε.

ΟΜΩΣ… ακόμα και σήμερα οι διαφορές είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στους φιλάθλους που είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τα γεγονότα του 1948.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ : Επειδή γουστάρω τρελά το θέμα (ποδόσφαιρο-κοινωνιολογία) θα επανέλθω μέσα στον μήνα και με άλλες ιστορίες γεμάτες μπάλα και πολιτική.
ΥΓ 2: Ένα αφιέρωμα γεμάτο πληροφορίες σχετικές με την εποχή (1948) καθώς και για την ΟΜΟΝΟΙΑ έχει κάνει το radiocollectiva εδώ... Τον ευχαριστώ για το λινκ

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

ΦΕΤΟΣ ΔΕ(Θ) ΘΑ ΠΑΡΩ


Αδέλφια καλημέρα,

Όπως και εσείς έτσι και εγώ είμαι έτοιμος για την 73η ΔΕΘ. Έτοιμος για να ακούσω τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού, τις σχετικές απαντήσεις από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθώς και το τι ΘΑ κάνει όταν αναλάβει την χώρα (χλωμό το βλέπω).

Όμως για ακόμα μια χρονιά κανείς με τα λεγόμενα του δεν θα πλησιάσει την πραγματικότητα… ΔΗΛΑΔΗ… : Διαφθορά και σαπίλα σε όλα τα επίπεδα, κοινωνική ακινησία, παρωχημένη δημόσια παιδεία (το πετύχανε), επαγγελματική αποκατάσταση μόνο μέσω γνωριμιών, ανάπτυξη για κλάματα και πραγματική ανεργία (όχι αυτά που δείχνουν) στα ύψη.

Αντί για εξαγγελίες οικονομικών μέτρων μήπως θα ήταν καλύτερο να ακούγαμε για πρώτη φορά κάποιον να λέει το πως «εξαφανίσει» τους χιλιάδες περιορισμένης αντίληψης, φτωχών γνώσεων και ακόμα φτωχότερων ικανοτήτων κομματικούς φίλους ; Μήπως ;

Επειδή όμως η παραπάνω παράγραφος ανήκει στην σφαίρα του φανταστικού έτσι λέω φέτος να πρωτοτυπήσω και την ώρα των εξαγγελιών να «ρίξω» στο dvd παλιό επεισόδιο του «Φίλα τον βάτραχο σου»

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

ΜΙΛΑΣ ΕΣΥ ;


Αδέλφια καλησπέρα,

Η ερώτηση της ημέρας είναι μια και μοναδική. Πόσα θέλουν για να μας τρελάνουν σε αυτή την χώρα ;

Ακόμα και σήμερα τα ΜΜΕ ασχολούνται με την υπόθεση ντόπινγκ των ελλήνων αθλητών στην κατά τ’ άλλα «καθαρή» ολυμπιάδα του Πεκίνου και όμως κανείς δεν μας έχει πει την αλήθεια. Κάτι πήγε να κάνει ο Τέλογλου πριν καμιά εβδομάδα στο ΣΚΑΙ αλλά η εκπομπή του σε νούμερα πάτωσε.

Όπου και να γυρίσω όπου και να σταθώ, βλέπω και ακούω αυτόν τον κοντό, άσχημο «καραγκιόζη» Κυριακού να μιλάει για την Ελληνική δικαιοσύνη και να είναι σίγουρος ότι αυτή θα επιδώσει τις ανάλογες ευθύνες. Άραγε η ελληνική δικαιοσύνη θα ασχοληθεί με το άρθρο του DER SPIEGEL που έκανε λόγο για απειλές κατά της ζωής έλληνα ελεγκτή ντόπινγκ από ανθρώπους της οργανωτικής ομάδας των ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΕΙΩΝ το 2002 ;

Αλήθεια ποιος διοργανώνει τα ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΕΙΑ ; Μήπως είναι ο ίδιος άνθρωπος που μπάζωσε ολόκληρη παραλία για να φτιάξει το εξοχικό του στο Πόρτο Χέλι ; Μήπως είναι ο ίδιος που καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών και 100.000 ευρώ εγγύηση ;

Αλήθεια με ποιον δικηγόρο συνεργάζεται η ΔΟΕ ; Με τον Λυκουρέζο ; Τι μου λες τώρα… Με αυτόν που διώκεται για κακούργημα και είναι έξω επειδή πλήρωσε 150.000 γιούρα ;

Τελικά μήπως και οι δύο τους θα έπρεπε να ήταν λίγο περισσότερο προσεκτικοί όταν θα έπιαναν στο στόμα τους την ελληνική δικαιοσύνη ; Μήπως και οι δύο τους θα έπρεπε να σκεφτούν αν προάγουν το Ολυμπιακό ιδεώδες ; Και στο κάτω κάτω εμένα μεγαλύτερη χαρά που έχει δώσει η Χαλκιά και η κάθε Χαλκιά (έστω και ντοπαρισμένη) παρά αυτά τα δύο λαμόγια περιωπής.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

KOLOTOUMBA MADE IN GREECE


Αδέλφια Καλησπέρα,

Πάει και αυτό τέλειωσε. Καλές δεν λέω οι διακοπές αλλά έφτασα σε σημείο να μου λείπει η καθημερινότητα. Φυσικά ούτε ο φετινός Αύγουστος μας άφησε με παράπονο. Τα πάντα είδαμε και φέτος… Τι να πρωτοθυμηθώ; Τους μανιακούς δολοφόνους ή τους ακόμα πιο μανιακούς αυτόπτες μάρτυρες που έβγαζαν φωτογραφίες κομμένα κεφάλια και τις έστελναν μέσω κινητών σε φίλους; Να θυμηθώ ότι ανακαλύψαμε τον χιλιοστό υψηλό δημόσιο λειτουργό που τα παίρνει ; Να θυμηθώ το ντοπάρισμα των Ελλήνων αθλητών ; Ή να θυμηθώ τον πόλεμο στην Οσετία;

Για σήμερα λοιπόν λέω να θυμηθώ τον πόλεμο στην Οσετία και την «Ροζ» (…ναι μεν αλλά…) στάση που για ακόμα μια φορά κράτησε η Ελληνική κυβέρνηση. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, τόσο απροκάλυπτα αυτό που ονομάζουμε διεθνή κοινότητα, μπέρδεψε το θύτη με το θύμα. Αν βρισκόσουν σε οποιαδήποτε χώρα της Δυτικής Ευρώπης και άκουγες ανταποκρίσεις θα νόμισες ότι οι Γεωργιανοί μάχονται υπέρ βωμών και εστιών με νύχια και με δόντια προσπαθώντας να αποκρούσουν την επίθεση των Ρώσων. Με λίγα λόγια η πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από ένα οργανωμένο σχέδιο με στόχο την κοινή γνώμη της Ευρώπης.

Αδέλφια, σας «μιλάω» πραγματικά, πως αν δεν ήταν ο Δημήτρης Λιάτσος στην κρατική τηλεόραση, να προσπαθεί σε κάθε ανταπόκριση να δώσει μια αντικειμενική εικόνα θα είχα χάψει και εγώ το «παραμύθι» τους. Φυσικά και ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος κάπου το παράκανε, αφού δεν ήταν λίγες οι στιγμές που προσπάθησε να μας «βγάλει» την Ρωσία «Αγία».

Για να επανέλθω όμως στο ΥΠ.ΕΞ. της χώρας μας. Η «τρικυμία» που έχουν στο μυαλό τους μερικά στελέχη εκεί μέσα είναι απίστευτη. Μέσα σε αυτή την τρικυμία κάποιοι διέταξαν η ανθρωπιστική βοήθεια της χώρας μας να πάει στην Τυφλίδα, σε πιο απλά ελληνικά στους υπαίτιους αυτής της κρίσης. Στην Οσετία που υπάρχουν εκατοντάδες ελληνικής καταγωγής οικογένειες δεν θα φτάσει ούτε μπουκαλάκι ιώδιο με την ετικέτα Hellas Aid.

Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος όλοι μέσα στο ΥΠ.ΕΞ. μιλούσαν για άριστες σχέσεις Αθήνας, Μόσχας και για πλάνα περαιτέρω σύσφιξης αυτών των σχέσεων… με το που έσκασε η πρώτη βόμβα έγινε και η πρώτη κωλοτούμπα. Βρε μήπως και στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου να στείλουμε την Ντόρα για τις ασκήσεις εδάφους ;

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

ΔΙΑΚΟΠΕΣ...ΔΙΑΚΟΠΕΣ...


Αδέλφια καλησπέρα,

Αυτό ήταν… έφτασε η πολυπόθητη στιγμή που πιστός στα ήθη και τα έθιμα του λαού μας και επειδή ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει ΓΙΑΤΙ…

… κάθε πράγμα στο καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο
… τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες
… Όποιος φιλάει τον Αύγουστο τον Μάη είναι μόνος
… Ο Αύγουστος και ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα
… Ο Αύγουστος πουλά κρασί και ο Μάης πουλά σιτάρι

… Έτσι είπα λοιπόν να βρω τον χρόνο και να «ΧΑΘΩ» μήπως και δώσω απαντήσεις στα παραπάνω καυτά ερωτήματα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ελπίζω προς το τέλος του μήνα να τα πούμε.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

LIVE YOUR DEATH IN GREECE


Αδέλφια καλησπέρα,

Ήταν λίγο μετά το Πάσχα όταν γράφαμε για τα χάλια της Ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας (τρομάρα μας) http://fygei.blogspot.com/2008/05/visit-greece-m.html . Φυσικά τότε δεν χώραγε στο μυαλό μας ότι και φέτος θα είχαμε νεκρό τουρίστα. Γράφω τις λέξεις «και φέτος», γιατί δεν έχει περάσει χρονιά που να μην χάσει την ζωή του τουρίστας σε κάποιο νησί μας.

Αυτή την φορά «υπεύθυνοι» δεν ήταν κάποιοι ντόπιοι που με την επίδειξη διαβατηρίου νοικιάζουν σε άσχετους κάθε είδους δίτροχο με αποτέλεσμα οι τουρίστες να παίζουν τον «γύρο του θανάτου» σε δρόμους καρμανιόλες. Αυτή την φορά ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ήταν μπράβοι νυχτερινού κέντρου, που άκουσων άκουσων ήθελαν να υποβάλουν σε σωματικό έλεγχο τον κλινικά νεκρό τουρίστα και έναν φίλο του.

Το συμβάν όπως γνωρίζετε έγινε στο νησί του Γαλάτη, του Πελαργού ή για κάποιους παραδοσιακούς στο νησί της Μυκόνου. Χθες στα βραδινά δελτία ειδήσεων είδα τον δήμαρχο Μυκόνου (Ναι υπάρχει και εκεί δήμαρχος) να λέει ότι θα βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο (Τι πρωτότυπο Μεσιε δήμαρχε). Μέχρι να διαβάσω μερικά σχόλια στο ΑΝΤΙ http://www.antinews.gr/?p=2900 το παραπάνω σχόλιο του δημάρχου θα ήταν απλά γελοίο. Διαβάστε όμως τις καραμπόλες που (μάλλον) έχουν γίνει στο νησί του Γαλάτη.


«Όπως αναφέρει η Αστυνομική Διεύθυνση Νοτίου Αιγαίου, χτυπήθηκε από τους μπράβους του club “Tropicana” που ανήκει στον Σταμάτη Ξυδάκη ξάδελφου του γαμπρού του αντιδημάρχου και συγγενούς του ιδιοκτήτη του “Cavo Paradiso” Νίκου Δακτυλίδη, του οποίου δύο εργαζόμενοι συμμετείχαν στον ξυλοδαρμό. Ο Δακτυλίδης με την σειρά του είναι κουμπάρος με τον άλλον αντιδήμαρχο και υπεύθυνο για τα πολιτιστικά.»

Κάπου εδώ το σχόλιο από το ΑΝΤΙ κλείνει γράφοντας «Φαύλος κύκλος…» Εγώ πάλι θα κλείσω ως εξής… Δεν μας ΧΕΖΕΙΣ ρε Δήμαρχε που θέλεις να βάλεις και το μαχαίρι στο κόκκαλο.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια