ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑ HOBBIT

Αδέλφια καλησπέρα,

Όταν ο μέγας Τόλκιν το 1937 έγραφε το μυθιστόρημα «The Hobbit» δεν είχε στο μυαλό του ότι θα έρθω εγώ μετά από 71 χρόνια και θα φωνάξω… ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ… τα Χόμπιτ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ζουν ανάμεσα μας.

Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο το απόγευμα. Ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου που ο ήλιος βρισκόταν στην θέση του και τα ρολόγια έδειχναν κάπου κοντά στις 6. Ένας χαρούμενος ταξιτζής μετά από μια εύκολη κούρσα (άδειοι δρόμοι) μας αποβίβασε απέναντι από το δημαρχείο Αθηνών. Διασχίσαμε την Αθηνάς και φτάσαμε στον πεζόδρομο της Ευπόλιδος. Σταθήκαμε έξω από ένα sex shop και περιμέναμε τον Γιάννη και τον Μπάμπη. Δίπλα μας από ώρα στεκόταν ο Μανώλης (κατάλαβα φίλε… το σωστό είναι make love not work). Ο Γιάννης δεν άργησε να εμφανιστεί καβαλώντας το μοναδικό μηχανάκι στην Αθήνα με δύο ρόδες μπροστά και μια πίσω. Ο Μπάμπης πρωτοτύπησε για ακόμα μια φορά σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ στησίματος που μας είχε κάνει (2 ώρες). Εμφανίστηκε με καθυστέρηση μόλις 20 λεπτών κάνοντας όλους μας να παραμιλάμε από την επιτυχία του. Η ώρα να ανέβουμε στον 8 όροφο του αριθμού 12 της Ευπόλιδος είχε φτάσει. Η αιτία της επίσκεψης μας εκεί ήταν η συνάντηση που διοργάνωνε το περιοδικό Monthly Review και η εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Για αυτή την συνάντηση είχα γράψει και την προηγούμενη Τετάρτη και με χαρά είδα (κυρίως) μέλη του «νησιωτικού» ΣΥΡΙΖΑ ή να με χλευάζουν ή να συμπορεύονται με τα γραφόμενα.

Με τα πολλά και αφού συναντήσαμε και τον μέγα RIZOBREAKER (Ζήτω τα Δωδεκάνησα) πήραμε τις θέσεις μας στην αίθουσα (γαλαρία φυσικά). Η ώρα για να ξεκινήσει η συζήτηση είχε φτάσει και τον λόγο πήρε η πιο περίεργη φάτσα του πάνελ ο καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας του Παντείου Γιώργος Σταμάτης. Ένας αξιοσέβαστος ήρεμος μεσήλικας με μια πράσινη ζακετούλα κόκκινα μαγουλάκια και γυαλιά σε χρυσαφί σκελετό. Με τον που το είχα δει έλεγα ότι κάτι μου θυμίζει χωρίς όμως να μπορώ να θυμηθώ το τι. Ξεκίνησε να μιλάει και με τεράστια δυσκολία η φωνή του έφτανε στην γαλαρία. Τότε ήταν που έκανα μια κίνηση που μερικά λεπτά αργότερα θα την μετάνιωνα. Σηκώνοντας το χέρι ψηλά και φωνάζοντας «δεν ακούγεστε»… του είχα δώσει να καταλάβει ότι το μικρόφωνο ήταν κλειστό.

Τα πρώτα δέκα λεπτά της εισήγησης του ήταν λες και άκουγα καθηγητή μου. Έχοντας ξεχάσει το που βρίσκετε βάλθηκε να κάνει μάθημα Αρχών Οικονομίας. Μετά από λίγο τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο καθηγητής Σταμάτης πήρε τον ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου και βάλθηκε να πείσει όλη την αίθουσα ότι ο κόσμος δεν έχει να φοβάται τίποτα αφού ο καπιταλισμός και θα επουλώσει τις πληγές του και θα κερδίσει. Για λίγο έκλεισα τα μάτια μου και έβαλα σκοπό της ημέρας να ανακαλύψω ποιον μου θύμιζε ο Σταμάτης. Η προσπάθεια μου έφερε καρπούς. Άνοιξα τα μάτια και πλέον ήμουν σίγουρος. Ήταν ένα HOBBIT. Η χαρά μου ήτο τόσο μεγάλη που το μοιράστηκα με όλη την γαλαρία. Δυστυχώς τα γέλια μας δεν στάθηκαν ικανά να τον σταματήσουν.

Κατά τα’ άλλα για μια πιο σοβαρή ματιά στην εκδήλωση ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ του rizobreaker και στο electronic mojito, βλέπετε μέχρι στιγμής είναι οι μοναδικοί που μπόρεσαν να αποτυπώσουν το τι ακούστηκε εκείνο το βράδυ.

Όσο για μένα… Το Hobbit μου χάλασε την βραδιά.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.