Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

ΜΑΥΡΟΙ ΠΑΝΘΗΡΕΣ, ΜΑΥΡΟ ΒΟΛΕΜΑ


Αδέλφια καλησπέρα,

Εκεί που καθόμουν σήμερα το μεσημέρι και έβλεπα ειδήσεις, κάπου μεταξύ σκοπιανού, Άνθιμου και των τεσσάρων τεμαχίων της ΑΕΚ (βοήθεια μας…), να σου και ο Μπάρακ Ομπάμα με ένα μπιμπερό να ταΐζει μια αγελαδίτσα (όχι αυτή της ΦΑΓΕ). Έτσι όπως τον έβλεπα δίπλα στο κακόμοιρο ζωντανό θυμήθηκα μια ιστορία που διάβασα πρόσφατα για τους Μαύρους Πάνθηρες ομόφυλους του Ομπάμα, που στα τέλη της δεκαετίας του 60 έκαναν το αυτονόητο… πήραν τα όπλα για να δώσουν την δική τους απάντηση στην τότε ρατσιστική κοινωνία των ΗΠΑ.

Ιδρύθηκαν τον Οκτώβριο του 1966 και μέσα σε λίγα χρόνια από τα 175 μέλη που ξεκίνησαν το κίνημα έφτασαν να αριθμούν 5.000. Σχεδόν όλα τα μέλη ήταν ένοπλα εξαγριωμένα. Η απάντηση του κράτους ήταν άμεση και δυναμική αλλά το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να κάνει τους ήδη εξτρεμιστές Μαύρους Πάνθηρες ακόμα πιο άγριους.

Το FBI παρέα με τις άλλες υπηρεσίες στήνουν ένα καταπληκτικό μηχανισμό συκοφαντιών και ψευδομαρτύρων με στόχο να φέρει στην ήδη «πουλημένη» δικαιοσύνη τους αρχηγούς του κινήματος. Όμως και αυτοί δεν είναι τα καλύτερα παιδιά της πιάτσας. Ο υπεύθυνος άμυνας των Μ.Π. Τ. Νιούτον βρίσκεται τραυματισμένος στο αυτοκίνητο του ενώ έξω από την πόρτα του οχήματος υπάρχει ένας νεκρός αστυνομικός και ένας άλλος τραυματίας. Ο υπεύθυνος πληροφοριών των Μ.Π. Π. Κλίβερ τραυματίζεται σε μια μάχη σ’ ένα γκέτο και φεύγει για την Αλγερία. Μ’ αυτά και με άλλα το κίνημα καταρρέει το 1972 έχοντας προλάβει να γράψει μια από τις πιο βίαιες σελίδες στην εσωτερική ιστορία των ΗΠΑ.

Το 1992, είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση το περιοδικό Newsweek έκανε μια έρευνα και προσπάθησε να βρει τους πρωτεργάτες του κινήματος και να ανακαλύψει το τι κάνανε στην ζωή τους. Ο Μ. Σιλ γραμματέας του κινήματος είναι συγγραφέας. Ο Τ. Νιούτον διδάκτορας ιστορίας με αμοιβή 2.500 δολάρια ανά διάλεξη. Ο Ρ. Μπράουν νούμερο δύο του κινήματος, ζάμπλουτος έμπορος φαρμάκων , ο Τζ. Ρούμπιν το πρώτο όπλο των Μ.Π. χρηματιστής που πουλάει και αγοράζει μόνο μετοχές οικολογικών εταιρειών ενώ ο Τ. Χάιντεν είχε νοικοκυρευτεί και ζούσε μαζί με την γυναίκα του Τζέιν Φόντα στην βίλα της στο Λ.Α.

Ότι δεν κατάφερε το FBI το 1966 το κατάφερε το «σύστημα» αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι είναι το μεγαλύτερο «χωνευτήρι».

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


Αδέλφια καλησπέρα,

Το μενού για αυτήν την βροχερή Παρασκευή έχει ένα ποίημα του Charles Bukowski.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ

Όσο πιο ψηλά σκαρφαλώνεις τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση.

Όσοι καταφέρνουν ν’ αντέξουν μαθαίνουν πως η απόσταση από την κορυφή μέχρι τον πάτο είναι τόσο μεγάλη που καταντάει αισχρότητα.

Κι όσοι πετυχαίνουν ξέρουν το εξής μυστικό : δεν υπάρχει μυστικό.

Μπορείς απλώς να πέσεις και να γκεμοτσακιστείς.

Charles Bukowski


Αδέλφια το παραπάνω ποίημα μην το "πασαλείψετε". Διαβάστε το ξανά και ξανά μέχρι να πάθετε ναυτία όπως θα κοιτάτε από την "κορυφή" προς τα κάτω.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

FIFA ΕΣΕΙΣ ; VIVA ΕΜΕΙΣ


Αδέλφια καλημέρα,

Ενώ το 95% των blog τις τελευταίες μέρες ασχολούνται με πολιτικά θέματα, εγώ σήμερα λέω να ταξιδέψουμε για ακόμα μια φορά με το ποδόσφαιρο.

Θυμάστε πόσο άσχημα αισθανόμασταν όταν κάποιος συμμαθητής μας έκανε party και το όνομα μας βρισκόταν στην λίστα αυτών που δεν τους καλούσαν ; Λίγα είναι τα πράγματα που μπορούν να ταπεινώσουν ένα παιδί όσο το παραπάνω. Κάπως έτσι αισθάνονται και χιλιάδες ποδοσφαιριστές που η FIFA δεν έδωσε στα κράτη τους τα δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 που θα γίνει στην Νότιο Αφρική. Όλα τα κράτη που δεν πήραν αυτό το δικαίωμα συμμετοχής είχαν ένα κοινό σημείο. Η FIFA δεν τα αναγνωρίζει σαν κράτη.

Η FIFA έχει 208 μέλη – κράτη. Από την Αμερικανική Σαμόα και την Ζάμπια μέχρι και τις Αργεντινή και Αγγλία. Κάθε χρόνο το εκτελεστικό γραφείο της FIFA δέχεται δεκάδες αιτήσεις για νέα μέλη, που συνήθως τις απορρίπτει με συνοπτικές διαδικασίες για πολιτικούς λόγους. Το βασικό στοιχείο που πρέπει να συνοδεύει η αίτηση του κράτους προς την FIFA είναι και η αναγνώριση του κράτους από τον ΟΗΕ και κάπου εκεί μπλέκονται τα πολιτικά. Για παράδειγμα αν και το Macau με το Hong Kong ανήκουν στην Κίνα, έχουν ξεχωριστές εθνικές ομάδες και μετέχουν σε διοργανώσεις υπό την αιγίδα της FIFA. Πιο μακριά και στην Αφρική η φυσικά φτωχότερη Zanzibar είδε την αίτηση της να απορρίπτεται και οι παίκτες της αναγκάζονται να παίζουν με την Τανζανία. Ένα τελευταίο παράδειγμα είναι αυτό του Γιβραλτάρ που λόγο εμπλοκής της Ισπανίας δεν παίζει σε καμία διοργάνωση ενώ στην μαγευτική θάλασσα της Καραϊβικής ένα νησί με 9000 πληθυσμό και χωρίς γήπεδο ποδοσφαίρου, που ακούει στο όνομα Montserrat είναι το νούμερο 201 στα αναγνωρισμένα μέλη της ομοσπονδίας.

Όλα τα παραπάνω οδήγησαν μια ομάδα φίλων από την Γαλλία το Βέλγιο και το Μονακό το 2003 να ιδρύσουν το New Federation Board http://www.nf-board.com με μέλη όσες χώρες ή περιοχές δεν είναι αναγνωρισμένες από την FIFA. Ένας από τους ιδρυτές της ομοσπονδίας είναι ο Luc Misson ο δικηγόρος που έγινε ο φόβος και ο τρόμος της FIFA αφού ήταν ο συνήγορος του J-M. Bosman , του ποδοσφαιριστή που άλλαξε το τοπίο στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Μέχρι σήμερα την πόρτα της NFB έχουν κτυπήσει 27 «κράτη» - περιοχές και όπως ήταν αναμενόμενο έγιναν δεκτές. Όταν ρίξετε μια ματιά στον κατάλογο θα δείτε χώρες που δεν γνωρίζατε ότι υπάρχουν ή θα δείτε περιοχές του πλανήτη που έγιναν γνωστές λόγο κάποιων αιματηρών συγκρούσεων στα εδάφη τους. Η «Δημοκρατία της Σαχάρας», η Τσετσενία, το Θιβέτ, το Μονακό και το κατεχόμενο κομμάτι της Κύπρου είναι από τα πιο γνωστά μέλη, ενώ υπάρχουν μια σειρά από κράτη που δυσκολευόμαστε ακόμα και να τα προφέρουμε.

Το πρώτο κύπελλο της NFB έγινε το 2006 και μετείχαν μόλις 4 ομάδες. Το Νότιο Καμερούν, το Μονακό, η Οκιτάνια (Occitania) που είναι περιοχές της Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας που μιλούν Occitan (η συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ομοσπονδία ιδρύθηκε το 1901) και η τέταρτη ομάδα ήταν η Sampi απαρτιζόμενη από κατοίκους των βόρειων περιοχών της Νορβηγίας, Σουηδίας, Φιλανδίας και κάποιων περιοχών της Ρωσίας. Νικητής της διοργάνωσης αναδείχθηκε η ομάδα της Sampi η οποία κέρδισε στον τελικό το Μονακό με το επιβλητικό σκορ 21-1.

Από 7 Ιουλίου μέχρι και 13 του ίδιου μήνα στην πόλη Gällivare της Σουηδίας θα διεξαχθεί το δεύτερο VIVA World Cup υπό την αιγίδα του NFB. Αν λοιπόν βρεθείτε εκεί γύρω κάντε και μια βόλτα από το γήπεδο της πόλης για να απολαύσετε (; ) ποδόσφαιρο από εθνικές ομάδες που στερούνται χώρας.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 44 ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

Καλημέρα Αδέλφια,

Τι ωραία που είναι να ξυπνάς Κυριακή μεσημέρι να πίνεις το καφεδάκι σου και να διαβάζεις σχόλια αναγνωστών στο blog σου.

Όταν ξεκινούσα αυτή την προσπάθεια (το blog) είχα πει ότι ποτέ δεν θα σχολίαζα κείμενα επισκεπτών. Χθες όμως ένα σχόλιο του stergiou πραγματικά με έφερε σε σημείο να αλλάξω τακτική. Ας δούμε λοιπόν τι έγραψε ο stergios σχετικά με το χθεσινό κείμενο…

«stergios είπε...
Δηλαδή ρε μεγάλε η Αριστερά δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιήσει κάθε πίεση για να μην περάσει αυτό το απίστευτο νομοσχέδιο?Πως την έχεις δεί δηλαδή,πρέπει να γίνουμε όλοι τσιράκια της εξουσίας και να την κάνουμε τουμπεκί όπως οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.Θέλετε δεν θέλετε ο ΣΥΡΙΖΑθα συνεχίσει να παλεύει για τους μη προνομοιούχους όσον δε αφορά τα ΜΜΕ ,μήπως η καραμέλα αυτή αρχίζει να λοιώνει στο στόμα σας?Βρείτε κάτι άλλο για να δυσφημήσετε τον αγώνα των εργαζομένων κα των μελών ενός αριστερού κόμματος.»


Ας απαντήσω λοιπόν και εγώ στο ίδιο στυλ…

Δηλαδή ρε μεγάλε τα ελληνικά είναι δύσκολη γλώσσα; Αυτό το οποίο έγραψα χθες ήταν βασισμένο στο άρθρο 44 του συντάγματος της χώρας. Κάνω ένα copy paste του άρθρου μήπως και καταλάβεις…

MEPOΣ TPITO - Oργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας

TMHMA B΄ - Πρόεδρος της Δημοκρατίας

KEΦAΛAIO ΔEYTEPO - Eξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου

'Αρθρο 44 - (Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δημοψηφίσματα, διαγγέλματα)

1. Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται στη Bουλή για κύρωση σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 72 παράγραφος 1, μέσα σε σαράντα ημέρες από την έκδοσή τους ή μέσα σε σαράντα ημέρες από τη σύγκληση της Bουλής σε σύνοδο. Aν δεν υποβληθούν στη Bουλή μέσα στις προαναφερόμενες προθεσμίες ή αν δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε τρεις μήνες από την υποβολή τους, παύουν να ισχύουν στο εξής.*2. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου.Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Kανονισμός της Bουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Bουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο.Aν νομοσχέδιο υπερψηφιστεί, η προθεσμία του άρθρου 42 παράγραφος 1 αρχίζει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.*3. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε εντελώς εξαιρετικές περιστάσεις μπορεί να απευθύνει προς το Λαό διαγγέλματα, μετά από σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Kυβέρνησης. Tα διαγγέλματα προσυπογράφονται από τον Πρωθυπουργό και δημοσιεύονται στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως

Με λίγα λόγια… πουθενά στο χθεσινό κείμενο δεν υπήρξε προσπάθεια δυσφήμισης. Αυτό που έκανα ήταν να καταθέσω με επιχειρήματα την άποψη μου που σίγουρα είναι αντίθετη με την δική σου και με όσους θέλουν να κυνηγούν ανεμόμυλους. Το κόμμα σου προσπαθεί να μας πείσει ότι με την συλλογή υπογραφών μπορούμε να έχουμε δημοψήφισμα, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει αφού το Σύνταγμα αναφέρει τους τρόπους με τους οποίους οδηγούμαστε σε δημοψήφισμα. Αν παρόλα αυτά συνεχίζεις να θέλεις να χειροκροτείς τα πυροτεχνήματα του Άγιου Πατέρα της Αριστεράς και του νέου Θείου Βρέφους (call me Alexis) τότε καλά κάνεις.

Α… και πού είσαι… ρίξε μια ματιά και σε αυτό το post να δεις πως οι σύντροφοί σου κάνουν προπόνηση για την εξουσία http://regimientocinqo.wordpress.com/

Ευτυχώς που δεν είστε οι μόνοι αριστεροί στην χώρα.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

ΚΥΡΙΕ ΑΛΑΒΑΝΕΕΕΕ ΣΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ...

Καλησπέρα Αδέλφια,

Ξέρω… ξέρω… σας είχα υποσχεθεί ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πυροτεχνήματα του, όμως έχω βαρεθεί σε αυτήν την χώρα όλοι να νομίζουν ότι είμαι μαλάκας και ότι μπορούν να με κοροϊδεύουν ανά πάσα στιγμή.

Κατά την διάρκεια της χθεσινής ημέρας στην Βουλή φάνηκε περίτρανα το πόσο κενός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότερο το συγκεκριμένο κόμμα (;) φαντάζει σαν κινέζο έτοιμο με εκατοντάδες πυροτεχνήματα να γιορτάσει την χρονιά του ποντικού.

Χθες εκεί που τα πάντα κυλούσαν από ομαλά ως και βαρετά στην Βουλή «σκάει» ο Αλαβάνος από το πουθενά και προτείνει δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό. Άλλο που δεν θέλανε τα «τσιράκια» του στα ΜΜΕ και την τιμημένη blogσφαιρα και αρχίζουν να αναπαράγουν την είδηση λες και ο Άγιος Πατέρας της Ελληνικής Αριστεράς είπε κάτι τρομερό.

Με τεράστια περιέργεια το βράδυ βλέπω ειδήσεις και ακούω τον Άγιο Πατέρα της Ελληνικής Αριστεράς να διαβάζει άρθρα του συντάγματος σχετικά με το πότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αποφασίσει δημοψήφισμα. Κάπου εκεί ο Άγιος Πατέρας τα χάνει και ξεχνάει (;) κάτι σημαντικό ΤΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙ 180 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ. Αντίστοιχα με τον Άγιο Πατέρα το ίδιο σημείο ξεχνούν και τα «τσιράκια» στα ΜΜΕ και αναπάντεχα για ακόμα μια φορά ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται προοδευτικός και ανατρεπτικός.

Κύριε Αλαβάνε σας πέρασε ποτέ από το μυαλό να σταματήσετε να πιστεύετε ότι οι Έλληνες αριστεροί είναι μαλάκες ; Οι αγώνες που έχει δώσει αυτό το κομμάτι του Ελληνικού λαού δεν έχουν καμία σχέση με τα πυροτεχνήματα σας ούτε και με την ευρωγκλαμουριά που σας διακατέχει.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια… και μην ξεχνάτε ότι αυτό που λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

ΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Αδέλφια Καλησπέρα,

21 Μαρτίου σήμερα και ο πλανήτης γιορτάζει την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Γι’ αυτόν τον λόγο σκέφθηκα να ασχοληθώ με ένα θέμα καλλιτεχνικό. Θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία που βίωσα το προηγούμενο Σάββατο όταν και είχα την τρομερή ιδέα να επισκεφθώ μαζί με την καλή μου το Θέατρο Χώρα.

Όλα ξεκίνησαν το όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ της 15ης μέρας του Μαρτίου. Ο Θρύλος με τον Σεγκούρα (έτσι δεν τον λένε?) στον πάγκο, προσπαθούσε να κερδίσει την πρώην Χαλκηδόνα Νηαρ Ηστ νυν ΕΤΕΚΑ Ατρόμητος Χαλκηδόνας Περιστερίου, ο ταξιτζής που μας περίμενε κάτω από το σπίτι μάλωνε με την γυναίκα του στο τηλέφωνο και εγώ χωρίς πολύ κέφι περίμενα την συμβία μου να ολοκληρώσει τις ετοιμασίες της (βάψιμο, ντύσιμο κλπ).

Μετά από είκοσι λεπτά διαδρομής σε σχετικά άδειους δρόμους φθάσαμε έξω από το Θέατρο Χώρα στην περιοχή της Κυψέλης. Βγάλαμε το εισιτήριο μας και κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ. Ο κόσμος που ήταν μαζεμένος εκεί, μου θύμιζε συγκέντρωση του ΚΚΕ μ-λ πριν από πολλά χρόνια. Οι γυναίκες όλες είχαν την ίδια κοψιά. Μαλλιά σγουρά μακριά, εκμοντερνισμένα ταγάρια για τσάντες, ένα στριφτό τσιγάρο κολλημένο στα χείλια και στο χέρι ποτήρια με κόκκινο κρασί. Όσο αφορά τους άντρες στιλιστικά… άσε καλλίτερα… ότι φανεί του λολοστεφανή…

Για την παράσταση είχαμε μάθει από το ραδιόφωνο και ρίχνοντας μια ματιά στο internet έμεινα με το στόμα ανοικτό. Το Velvet Scratch είχε ανέβει στο Εδιμβούργο και την Πράγα, στην πρώτη πόλη μάλιστα είχε πάρει και βραβείο. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και συσχέτιζαν την παράσταση με τον Τιμ Μπάρτον, τον Πόε και τον Μάρκες. Τα πάντα έδειχναν καλά και αφού είχα ξεπεράσει το στιλιστικό σοκ των πρώτων λεπτών αγωνιούσα για το άκουσμα του κουδουνιού ώστε να κάτσω στην θέση μου και να απολαύσω το έργο. Με την ματιά μου προσπαθούσα να βρω την είσοδο της αίθουσας αλλά μάταιος κόπος αφού οι μόνες πόρτες που υπήρχαν μπροστά μας ήταν αυτές που οδηγούσαν στις τουαλέτες. Ξαφνικά αντί για τον κλασσικό ήχο του κουδουνιού ακούστηκε μια αντρική φωνή που μας «διέταζε» να συγκεντρωθούμε όλοι μπροστά στην σκάλα. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αφού η παράσταση ήταν πειραματική και μοντέρνα άρα μάλλον και ο τρόπος εισόδου των θεατών θα ήταν και αυτός εκτός των συνηθισμένων. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καμιά τριανταριά άνθρωποι είχαμε συγκεντρωθεί μπροστά από την σκάλα. Ένας κύριος ξεκίνησε να ανεβαίνει και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε. Πρώτος όροφος, δεύτερος όροφος, τρίτος όροφος και ακόμα ανεβαίναμε. Ξαφνικά φτάσαμε στην ταράτσα με τον νυχτερινό ουρανό της Αθήνας να μας κάνει συντροφιά πάνω από τα κεφάλια μας. Ο κύριος συνέχιζε το περπάτημα και αφού ανέβηκε λίγες σκάλες ακόμα κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα μικρό λυόμενο στην άκρη της ταράτσας. Έριξα μια ματιά στο εισιτήριο μου για να βεβαιωθώ ότι έγραφε Θέατρο Χώρα, Σκηνή Μικρή Χώρα. Πραγματικά αυτά έγραφε αλλά εγώ μπροστά μου δεν είχα καμία σκηνή είχα κάτι το οποίο θύμιζε περιστερώνα.

Με τα πολλά μπήκαμε στον περιστερώνα που κάποιοι τον ονόμαζαν «σκηνή» ενώ κάποιοι άλλοι σαν εμάς είχαν πληρώσει 20 € για να βρεθούν εδώ πάνω. Κάτσαμε στις θέσεις μας με τους ηθοποιούς ήδη πάνω στην σκηνή. Ξάφνου ο κύριος που μας είχε δείξει τον δρόμο κλείνει την πόρτα του περιστερώνα και να ‘μαστε τριάντα άτομα «κλειδωμένοι» σε ένα λυόμενο κάπου σε μια ταράτσα της Κυψέλης. Το έργο ξεκίνησε με την ατμόσφαιρα μέσα στο λυόμενο να είναι αποπνικτική. Όλοι μας είχαμε αρχίσει να ιδρώνουμε ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι έφτασα στα πρόθυρα κρίσης πανικού.

Όσο αφορά την παράσταση δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Οι τρεις ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να σώσουν ένα θεατρικό έργο που αν στην ζωή σου έχεις διαβάσει λίγο από Ποε, Ρεμπώ, Μάρκες ή αν έχεις δει κάποια από τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον, τότε εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις την έλλειψη φαντασία της δημιουργού του.

Κλείνοντας ας θυμηθούμε πως ορίζουν την τέχνη δυο πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία.

Κατά τον Πλάτωνα, η τέχνη είναι "μίμησις μιμήσεως", γιατί η πραγματικότητα που αντιγράφει η τέχνη, είναι και αυτή αντίγραφο ενός άλλου, νοητού κόσμου (Πολιτεία).

Για τον Oscar Wilde η τέχνη είναι η έξυπνη διαμαρτυρία μας και η γενναία προσπάθειά μας να βάλουμε τη φύση στη θέση της.

Και όσο αφορά το νεοελληνικό λεξικό…τέχνη (ουσ.)= δεξιότητα σε εργασία του χεριού, ικανότητα επαγγελματική, επάγγελμα εμπειρία από την άσκηση ορισμένου έργου επιδεξιότητα, μαστοριά τέχνασμα, επινόημα έκφραση του συναισθηματικού κόσμου του δημιουργού σε καλλιτεχνικές μορφές, που προκαλούν αισθητική συγκίνηση στους άλλους ανθρώπους (λογοτεχνία, μουσική, καλές τέχνες)

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

ΤΟ ΘΙΒΕΤ ΜΑΣ ΜΑΡΑΝΕ

Αδέλφια Καλημέρα,

Επιτέλους τα προβλήματα που είχαμε με το feed του blog λύθηκαν και να ‘μαστε πάλι εδώ.
Το Πάσχα πλησιάζει και οι Φαρισαίοι ή οι υποκριτές αν προτιμάτε έκαναν την εμφάνιση τους .

Κατά την διάρκεια της πρωινής μου βόλτας στα blog διάβασα τουλάχιστον 4 με 5 τα οποία ασχολούνταν με τις ταραχές των Θιβετιανών κατά των κακών Κινέζων, μάλιστα κάπου διάβασα για 322.000 υπογραφές σε 48 ώρες, ανθρώπων που διαμαρτύρονται κατά των κακών, κοντών, κομμουνιστών και κίτρινων Κινέζων. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι το Θιβέτ? Που ανήκει? Γιατί ο Παπαχελάς αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτή την χώρα?

Αντιγράφω λοιπόν από Wikipedia…Το Θιβέτ (Tibet) είναι περιοχή της Κεντρικής Ασίας και πατρίδα των αυτοχθόνων Θιβετιανών. Βρίσκεται σε υψόμετρο 4.900 μέτρων κατά μέσο όρο και αποτελεί τη μεγαλύτερη σε ύψος περιοχή της Γης. Για το λόγο αυτό αναφέρεται κοινά ως "Η Στέγη του Κόσμου." Σήμερα αποτελεί τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, με ένα μικρό μέρος να είναι υπό τον έλεγχο της Ινδίας. Επίσης, διεκδικείται και από τη Δημοκρατία της Κίνας. Παραδοσιακά πρωτεύoυσα έχει τη Λάσα.

Η κινέζικη κυβέρνηση και η εξόριστη κυβέρνηση του Θιβέτ διαφωνούν αναφορικά με το χρόνο κατά τον οποίο το Θιβέτ έγινε τμήμα της Κίνας, καθώς επίσης αν η ενσωμάτωση στην Κίνα είναι νόμιμη σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.

Πολλά μέρη της περιοχής ενώθηκαν τον 7ο αιώνα από το Βασιλέα Σονγκτσάν Γκάμπο (Songtsän Gampo). Από τις αρχές του 17ου αιώνα, οι πνευματικοί ηγέτες της περιοχής, γνωστοί ως Δαλάι Λάμα είναι αρχηγοί της κεντρικής θιβετιανής κυβέρνησης (τουλάχιστον ονομαστικά)[2] .

Το 1751 η κυβέρνηση της Μαντζουρίας θεσμοθέτησε το Δαλάι Λάμα τόσο ως πνευματικό ηγέτη του Θιβέτ όσο και ως αρχηγό κυβέρνησης (Kashag) με 4 Kalöns σε αυτήν.[3] Από το 17ο αιώνα ως το 1959 ο Δαλάι Λάμα και οι αντιβασιλείς του ασκούσαν πολιτική εξουσία και είχαν τον πρώτο λόγο για τα θρησκευτικά και τα διοικητικά θέματα.

Στη διάρκεια του αγώνα της Βρετανίας και της Ρωσίας για επικράτηση στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας, βρετανική δύναμη εισέβαλε στο Θιβέτ και κατέλαβε τη Λάσα το 1904.[4] [5] Μετά την εισβολή Βρετανία και Θιβέτ υπέγραψαν ειρηνευτική συμφωνία, πράγμα που έκανε μερικούς Θιβετιανούς ιστορικούς να θεωρούν μέσω αυτού του εγγράφου το απομονωμένο μέρος ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα.

Το 1949-1950, έπειτα από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ο Μάο Τσε Τουνγκ διέταξε την απελευθέρωση του Θιβέτ από τον Απελευθερωτικό Στρατό του Λαού. Πολλοί Θιβετιανοί εργάτες και άλλοι συνεργάστηκαν με την κινεζική κυβέρνηση.[5] Ωστόσο ξέσπασαν συγκρούσεις αναφορικά με τις μεταρρυθμίσεις στη γη και το βουδιστικό θρήσκευμα. Το 1959 ο Δαλάι Λάμα έφυγε στην Ινδία.

Η CIA χρηματοδότησε μυστικό πόλεμο ανταρτών μέχρι που ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αποφάσισε να συνεργαστεί με το Μάο Τσε Τουνγκ το 1969. Οι λιμοί και η βία που ακολούθησε την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, ενέτειναν την αντίσταση χωρίς αποτέλεσμα.[5]
Ο ίδιος ο Δαλάι Λάμα εδώ και πολύ καιρό εγκατέλειψε τα σχέδια για ανεξαρτησία και επιζητεί γνήσια αυτονομία και σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Θιβέτ [5] [6]Η κίνηση αυτή θεωρείται μη δημοφιλής για πολλούς εξόριστους Θιβετιανούς.

Για αυτούς λοιπόν που ξέρουν ελληνικά η πρώτη κατάληψη του Θιβέτ έγινε από Άγγλους (αντε βρε...τι κοινότυπο...) το 1904. Οι ντόπιοι προύχοντες αφού πρώτα η Αγγλία τους ξεκαθάρισε ότι δεν θα έχαναν την δύναμη τους έκαναν τις «πάπιες».

Όταν το 1949 ο Μάο μπήκε στο Θιβέτ είχε την υποστήριξη του λαού της χώρας (εάν πάλι εσείς μαθαίνετε ιστορία από το Χόλυγουντ και το «7 χρόνια στο Θιβέτ», καλά κάνετε…).
Οι προύχοντες της χώρας συνεργάζονται με την CIA μέχρι και σήμερα. Άλλωστε είναι πολύ καλό σχέδιο να δημιουργείς προβλήματα σε μια εχθρική χώρα.

Όλα τα παραπάνω φυσικά ο κος Παπαχελάς μαζί με τον κο Τέλογλου ξέχασαν να μας τα πουν. Οι 322.000 άνθρωποι που υπέγραψαν κατά των κοντών, κίτρινων, κακών και κομμουνιστών Κινέζων μάλλον δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν ιστορία αφού το να ενημερωθείς από τον εναλλακτικό τηλεοπτικό σταθμό (βλεπε skai) είναι πιο εύκολο.

Όταν η Ελλάδα είναι γεμάτη από προβλήματα, όταν δεν ξέρουμε αν θα ζούμε μέχρι να βγούμε στην σύνταξη, όταν, όταν, όταν… ε ρε Αδέλφια είναι υποκρισία να μαζεύουμε υπογραφές για το Θιβέτ .

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

Καλησπέρα Αδέλφια,

Σήμερα διάλεξα οι επόμενες γραμμές να είναι προσωπικές. Κανονικά αυτό το κείμενο το είχα προγραμματίσει για την Δευτέρα, μέρα κατά την οποία θα γιόρταζα την πρώτη επέτειο με την συμβία μου. Όμως όταν την είδα πριν από λίγο να φεύγει από το σπίτι για να πάει στο γραφείο της αποφάσισα να γεμίσω το απόγευμα μου με σκέψεις για αυτήν, σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας…

Ξεκινάω γράφοντας κάτι που ίσως σας φανεί κοινότυπο (μερικές φορές όμως τα κοινότυπα έχουν ουσία). Είμαι απίστευτα τυχερός που γνώρισα έναν άνθρωπο σαν Αυτήν. Έναν άνθρωπο που ήρθε στην ζωή μου εντελώς απρόσμενα και εύχομαι να είναι κοντά μου για μύρια χρόνια.

Έχουμε φτάσει στο σημείο σαν άνθρωποι να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους αρετές όπως η καλοσύνη. Τέτοιου είδους αρετές τις θεωρούμε δεδομένες και πάντα απαντάμε με ατάκες του τύπου «οι κακοί είναι στην φυλακή». Είμαι σίγουρος τώρα που διαβάζεται αυτήν την φράση να σας είναι κατανοητή η αφέλεια που κρύβουν οι λέξεις της.

Αυτό λοιπόν που χαρακτηρίζει την σύντροφο μου είναι η καλοσύνη της. Η καλοσύνη ως τρόπος ζωής και όχι ως χριστουγεννιάτικη βιτρίνα με λαμπιόνια αρκετά φωτεινή αλλά τόσο πρόσκαιρη και εποχιακή. Σε Αυτήν η καλοσύνη δεν θεωρείται ηθική ιδιότητα, αλλά Θείο χάρισμα. Βλέποντας την να χειρίζεται την καθημερινότητα πάντα με γνώμονα την καλή της καρδιά νιώθω την ανάγκη να της γράψω μια συγνώμη για όλες τις φορές που της ζητούσα να αλλάξει, να γίνει πιο σκληρή και απόλυτη. Ξέρω ότι οι λέξεις δεν είναι αέρας, είναι πράξεις, αυτές δημιουργούν τα γεγονότα. Από την στιγμή που βγαίνουν από τα χείλια σου δεν μπορείς να τις πάρεις πίσω. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό, είμαι χαρούμενος που δεν με άκουσε, που δεν άλλαξε, που δεν έγινε σκληρή και απόλυτη.

Όταν ερωτευόμαστε, κάνουμε του κόσμου τις παραχωρήσεις, τα στραβά μάτια για να διατηρήσουμε αυτή την ευδαιμονία σε όλη μας την ζωή. Άλλωστε ο έρωτας δίνει σε άντρες και γυναίκες την δυνατότητα να αναπτύξουν όλες τους τις δυνάμεις. Ελπίζω μωρό μου οι παραχωρήσεις σου μέσα σε αυτόν τον χρόνο καθώς και οι φορές που έκανες τα στραβά μάτια να μην ήταν πολλές.

Μωρό μου, όταν διαπιστώνεις ότι σε αγαπούν πρέπει να δέχεσαι αυτό το δώρο με ευγνωμοσύνη και εγώ θέλω να σε ευχαριστήσω για τα «δώρα» που μου έκανες αυτές τις 362 μέρες.

Ελπίζω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σου…

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

"ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ"


Καλημέρα Αδέλφια,


Ο Τζίμης Πανούσης πριν από πολλά χρόνια έγραφε έναν καταπληκτικό στίχο :
«Τα πρώτα τραγουδάκια με στίχους τολμηρούς , με διώχνουν από κύκλους αντιστασιακούς…»
Παραφράζοντας το παραπάνω δίστιχο ελπίζω τα πρώτα μου post με αθλητικό περιεχόμενο να μην με διώξουν από κύκλους αντιστασιακούς… αλλά βρε Αδέλφια βαρέθηκα να ασχολούμαι με τον Τσίπρα, τους απεργούς της ΔΕΗ κλπ.


Από μικρό παιδί λάτρευα το ποδόσφαιρο. Μέσα από αυτή την αγάπη έμαθα μέχρι και γεωγραφία. Όταν τα άλλα παιδάκια δεν είχαν ιδέα για το που βρίσκεται το Αμβούργο, εγώ με την βοήθεια της «Αθλητικής Κυριακής» όχι μόνο ήξερα ότι είναι στην Γερμανία αλλά γνώριζα ότι ήταν και λιμάνι.


Σήμερα θα ασχοληθώ με μια αγαπημένη ομάδα των παιδικών μου χρόνων, με μια ομάδα που το όνομα της έχει συνδεθεί με μια από τις πιο θλιβερές ιστορίες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αυτή η ομάδα είναι η Ντιναμό Κιέβου.


Ιδρύθηκε το 1927 και ήταν μέλος του Σοβιετικού αθλητικού οργανισμού Ντιναμό. Ο συγκεκριμένος οργανισμός στηριζόταν οικονομικά από την KGB και από το 1950 και μετά όλοι οι ποδοσφαιριστές πληρώνονταν ως στρατιωτικοί. Η Ντιναμό υπήρξε η πιο επιτυχημένη Σοβιετική ομάδα εκτός Μόσχας. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ολόκληρη η εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης απαρτιζόταν από παίκτες της Ντιναμό. Μέσα στα δεκάδες τρόπαια που έχει κερδίσει ξεχωρίζουν τα δύο κύπελλα κυπελλούχων Ευρώπης το 1975 και το 1986, όπου την κατατάσσουν στην πρώτη Σοβιετική ομάδα που κερδίζει Ευρωπαϊκό τίτλο.
Κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και πιο συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 1942 στο γερματοκρατούμενο Κίεβο ξεκινά ένας ποδοσφαιρικός αγώνας που θα μείνει στην ιστορία με το τίτλο το «Ματς του θανάτου».


Εκείνο το καλοκαίρι οι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό εργάζονταν σε ένα φούρνο και κατά την διάρκεια των διαλλειμάτων τους έπαιζαν ποδόσφαιρο. Οι Γερμανοί τους εντοπίζουν και τους ζητούν να φτιάξουν με ποδοσφαιρική ομάδα, την μικτή Κιέβου όπου θα παίζει με διάφορες Γερμανικές. Αυτή η ομάδα ονομάστηκε Σταρτ και δημιουργήθηκε από 8 ποδοσφαιριστές της Ντιναμό και 3 της Λοκομοτίβ. Η Σταρτ ξεκινά τα παιχνίδια και κερδίζει με τρομερή άνεση τις Γερμανικές ομάδες. Από την μοναδική ομάδα που χάνει είναι η ομάδα κάποιων Ούγγρων κρατουμένων.


Μετά από αυτή την ήττα οι γερμανοί θεωρούν ότι μπορούν να κερδίσουν και αυτοί την Σταρτ. Καλούν την καλύτερη ομάδα της Γερμανίας, την ομάδα της Λουφτβάφε, γνωστή και ως Flakelf.


Στις 9 Αυγούστου του 1942 στο γήπεδο Ζενίθ του Κιέβου τα πάντα είναι έτοιμα για να ξεκινήσει ο αγώνας. Με συνοπτικές διαδικασίες η Σταρτ κερδίζει 5-1. Οι Γερμανοί στρατηγοί που είχαν διαφημίσει τον αγώνα σε όλα τα ΜΜΕ της εποχής αποφασίζουν την επόμενη μέρα να μην κυκλοφορήσουν εφημερίδες ώστε ο κόσμος να μην μάθει το αποτέλεσμα.
Όταν στις 16 Αυγούστου 1942 οι Ουκρανοί συνέτριψαν μια άλλη γερμανική ομάδα, τη Rukh, με 8-0, οι ναζί διέταξαν τη διάλυση της Σταρτ. Συνέλαβαν και βασάνισαν τους καλύτερους παίκτες και όσους επέζησαν τους έστειλαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Siretz. Εκεί, τον επόμενο Φεβρουάριο, τρεις βρήκαν τραγικό θάνατο στη διάρκεια μιας εξέγερσης. Άλλοι τρεις συνελήφθησαν αλλά δραπέτευσαν αργότερα και διασώθηκαν.


Μια δραματοποιημένη παρουσίαση των γεγονότων αυτών περιγράφεται στο ουγγαρέζικο φιλμ του 1961 Két félidő a pokolban, στο οποίο αναφέρεται ότι μετά τη συντριβή των Γερμανών με 5-1 διέταξαν την εκτέλεση με τυφεκισμό όλων των Ουκρανών ποδοσφαιριστών. Μια παραλλαγή της ιστορίας με θετικό τέλος παρουσιάστηκε στο αμερικάνικο φιλμ του 1981 Escape to Victory, στο οποίο τα γεγονότα τοποθετούνται στο Παρίσι και ως αντίπαλος των Γερμανών παρουσιάζεται μια μικτή αιχμαλώτων ποδοσφαιριστών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.


Αυτή ήταν η θλιβερή ιστορία της Ντιναμό Κιέβου.


Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

ΚΟΚΚΑΛΗ ΓΕΡΑ... ΑΛΛΑΞΕ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΞΑΝΑ

Καλησπέρα Αδέλφια,

Μα καλά τι ήταν αυτό που έπαθε ο συμπαθέστατος κύριος Λεμονής? Από το Stamford Bridge, στην Βέροια και από την Βέροια στο σπίτι του.

Πριν από λίγο διάβασα την ανακοίνωση της ΠΑΕ και μόνο γέλιο μου έφερε.
Ο Πέτρος Κόκκαλης, που αν δεν είχε το συγκεκριμένο επίθετο δεν υπήρχε περίπτωση ούτε στο ΚΕΠ της Νέας Κρήνης να δουλέψει, δήλωσε: «Στην ομάδα χρειάζεται να αλλάξει κάτι για να παρουσιαστεί διαφορετική…»

Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να μπω σε αναλύσεις, αλλά ούτε να πάρω θέση στην απόλυση του Λεμονή. Απλά το μόνο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι κάποια στοιχεία.

Από το 1990 μέχρι και σήμερα στον πάγκο του Ολυμπιακού έκατσαν συνολικά 23 προπονητές. Μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια το ρεκόρ παραμονής κατέχει ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς με 3 χρόνια και 4,5 μήνες (πρώτη θητεία).

Την ίδια στιγμή που στο λιμάνι οι πρωταθλητές της χώρας δεν μπορούν να στεριώσουν προπονητή, ρίξτε μια ματιά το τι συμβαίνει σε ομάδες της Αγγλίας και της Σκωτίας.

Η Arsenal έχει προπονητή τον Wenger τα τελευταία 12 χρόνια
Η Man. United και ο Alex Ferguson είναι μαζί από το 1986 (22 χρόνια)
Η Celtic δούλευε 5 χρόνια με τον Martin O’ Neill όταν αυτός έδωσε την θέση του στον Gordon Strachan που παραμένει στο τιμόνι της ομάδας από το 2005.

Κάπου εδώ κλείνω με μια ερώτηση που θα έκαναν όλοι οι υγιείς φίλαθλοι. Όταν ο Κόκκαλης έκανε μια τόσο μεγάλη επένδυση το καλοκαίρι σε παίχτες δεν ήξερε ποιον είχε στον πάγκο?

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΝΤΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΣ


Καλησπέρα Αδέλφια,

Τρεις και σήμερα μέχρι την Καθαρή Δευτέρα και δεν μπορώ να ξεχάσω την πλάκα που έκανα (χρόνια πριν) σε Άγγλους φίλους όταν προσπαθούσα να τους δώσω να καταλάβουν ότι υπάρχει ένας λαός στην Ευρώπη που έχει αργία με το όνομα “Clean Monday”. Ευτυχώς για όλους μας αυτά τα κρυόκωλα αστεία ανήκουν στο παρελθόν.

Η μέρα ξεκίνησε υπέροχα με την κλασσική πλέον διακοπή ρεύματος της ΔΕΗ (λες και είναι οι μόνοι που θίγονται από το ασφαλιστικό). Χωρίς την απαιτούμενη δόση καφεΐνης να κυλά στο αίμα πρότεινα στην συμβία μου (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη) να πάμε μια βόλτα στην Γλυφάδα. Και όπερ εγένετο. Φτάσαμε στην άλλοτε ξενοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας έτοιμοι να κάνουμε μια σειρά δουλειές και μετά να απολαύσουμε την μπύρα μας. Που τέτοια τύχη όμως… τίποτα δεν λειτουργούσε. Ταχυδρομείο, τράπεζες κλειστά αφού και εδώ η ΔΕΗ είχε κάνει το θαύμα της. Άρα το μόνο που μας έμενε ήταν να απολαύσουμε την μπύρα μας. Τζίφος και εκεί. Ένα πέπλο νύστας κάλυψε την συμβία (την ξανά χρησιμοποιώ την λέξη…) και βουρ πίσω στο σπίτι.

Είμαι λοιπόν εδώ, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Για την σημερινή θεματολογία δυσκολεύτηκα αρκετά. Στην αρχή είπα να γράψω για τον Ζουράρι, αλλά μετά σκέφτηκα να το αφήσω για την Κυριακή των αποκριών αφού του πάει και περισσότερο τέτοιο καρναβάλι που είναι. Μετά είπα να γράψω για τις αγαπημένες μου εκπομπές στην τηλεόραση, αλλά θεώρησα το θέμα πολύ φορεμένο… και έτσι είπα να γράψω για το τελευταίο ποντάρισμα του George Bush Junior.

Ο άνθρωπος που έχει κάνει όλο τον μισό κόσμο να κλαίει και να πονά και τον άλλον μισό να γελά με τις βλακείες του σκέφτηκε ότι πριν να αποχωρήσει από τον Λευκό Οίκο θα έπρεπε να βάλει στην θέση του τον νεότερο εχθρό του. Τον Ούγγο Τσάβες.

Αφού εδώ και χρόνια ότι πραξικόπημα σχεδίασε η CIA στην Βενεζουέλα πήγε κατά διαόλου, ο λαμπρός ηγέτης των ΗΠΑ σκέφτηκε να βάλει τα τσιράκια του στο παιχνίδι. Την στιγμή που η παγκόσμια κοινή γνώμη ασχολείται με άλλα θέματα (Οι Γάλλοι με την Μπρούνι, Οι Ρώσοι με τον νέο Τσάρο ζουμπά κ.ο.κ.), εδώ και μερικές μέρες μια καλοσχεδιασμένη επίθεση κατά της Βενεζουέλας λαμβάνει χώρα στην Λατινική Αμερική.

Στις αρχές της εβδομάδας (3/3/2008) στρατιώτες της Κολομβίας εισβάλουν στο Εκουαδόρ και μετά από μάχη σκοτώνουν το νούμερο 2 των αριστερών ανταρτών της Κολομβίας (FARC) Ραούλ Ρέγιες. Σαν να μην φτάνει μόνο αυτό (εισβολή σε ξένο κράτος, δολοφονία κλπ) οι Κολομβιανοί γνωστά τσιράκια των Αμερικανών ανακοινώνουν ότι σε laptops του νεκρού βρήκαν αποδείξεις ότι ο Τσάβες χρηματοδοτεί την FARC. Ήδη οι Κολομβιανοί πάνε το θέμα στον ΟΗΕ (καταλάβαμε…) και ζητούν να ληφθούν μέτρα κατά της Βενεζουέλας που τυχαία είναι κομμουνιστική και μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς πετρελαίου στον κόσμο.

Πίσω όμως από αυτό το γεγονός μπορεί κάποιος να διαβάσει το καλοστημένο παιχνίδι. Όπως αποκάλυψε μετά το περιστατικό ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Μπερνάρ Κουσνέρ, ο Ρέγιες ήταν ο «σύνδεσμος» του Παρισιού στην οργάνωση, ο άνθρωπος με τον οποίο συνομιλούσε η γαλλική κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την απελευθέρωση των ομήρων και κυρίως της Γαλλίδας υπηκόου, Ιγκριντ Μπετανκούρ. Η αποκάλυψη του Κουσνέρ ενισχύει την άποψη ότι η επιχείρηση των κολομβιανών δυνάμεων έγινε με βασικό στόχο όχι τη διάλυση του στρατοπέδου των FARC αλλά τη δολοφονία του Ρέγιες (το πτώμα του οποίου πήραν οι Κολομβιανοί μαζί τους) και άρα τον τερματισμό του διαλόγου για την απελευθέρωση των ομήρων, μία διαδικασία στην οποία έχει σαφή πρωταγωνιστικό ρόλο ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγγο Τσάβες. Ο πρόεδρος της Κολομβίας και σύμμαχος των ΗΠΑ, Αλβαρο Ουρίμπε, προσπαθεί από τον Νοέμβριο να ανακόψει τη διαμεσολάβηση του Τσάβες, που ωστόσο πέτυχε την απελευθέρωση έξι ομήρων, τέσσερις από τους οποίους αφέθηκαν ελεύθεροι την περασμένη εβδομάδα.

Μετά από τα παραπάνω και επειδή δεν μου αρέσει να απαντώ σε ερωτήσεις του τύπου «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια?» είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μέχρι και τον Νοέμβριο θα υπάρχει προσπάθεια αποσταθεροποίησης στην Λατινική Αμερική. Πως διαφορετικά θα μείνει στην ιστορία ο G.B. Jr???

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

ΑΛΕΚΟ ΕΣΥ SUPER STAR

Αδέλφια καλησπέρα,

Ο τίτλος μπορεί και να σας μπέρδεψε. Σίγουροι ότι θα γράψω ακόμα ένα κείμενο για τον Αλέξη Τσίπρα ή για τον Αλέκο Αλαβάνο, έχετε κάτσει μπροστά στην οθόνη σας και κάνετε scroll. Για σήμερα όμως θα ασχοληθώ με έναν άλλον Αλέκο, τον παιδικό μου φίλο.

Σε ηλικίες που όλα τα παιδάκια γράφαμε στις εκθέσεις μας ότι όταν μεγαλώσουμε θέλουμε να γίνουμε γιατροί, στρατιωτικοί, δάσκαλοι και όλα τα άλλα κοινότυπα «Θέλω» των γονιών μας, αυτός έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με την μουσική. Μέχρι στιγμής όλα όσα έχετε διαβάσει είναι νορμάλ όμως ξέχασα μια σημαντική λεπτομέρεια, ο Αλέκος δεν είχε πάει σε κανένα ωδείο, δεν είχε μάθει πόσες είναι οι νότες και ούτε τον είχαμε δει να γρατζουνάει κάποιο μουσικό όργανο. Τα χρόνια έφευγαν και εκείνος συνέχιζε να λέει ότι θέλει να ασχοληθεί με την μουσική.

Στην εφηβεία του, την εποχή της Barbarella και της Disco Video, έδωσε όνομα στην γενικότητα των παιδικών του χρόνων «θέλω να ασχοληθώ με την μουσική». Τώρα έλεγε θέλω να γίνω Dj. Τα σαββατόβραδα όταν χανόμασταν στις ντίσκο της Λεωφόρου Συγγρού δίπλα σε θαμώνες αντίγραφα του Στάθη Ψάλτη, του Σταμάτη Γαρδέλη και της Σοφίας Αλιμπέρτη, εκείνος μας ξεδίπλωνε το όνειρο του.
«Θέλω να παίζω μουσική σε τεράστια club και το κοινό να χορεύει ασταμάτητα.»

Κάθε αρχή και δύσκολη μα το θέμα είναι να μην απογοητευθείς. Οι επισκέψεις του Αλέκου στο σχολείο έγιναν όλο και πιο σπάνιες. Λίγο πριν τα δεκαέξι του έπιασε δουλειά. Κανείς μας δεν πίστευε ότι το όνειρο του περνούσε μέσα από το βρώμικο μπαρ με τις γυναίκες που κάνανε κονσομασιόν στην Πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό. Πριν να ξεκινήσει πίστευε ότι θα έκανε mix σε ξένους καλλιτέχνες, για αρχή όμως θα έπρεπε να συμβιβαστεί με το mix μεταξύ του «Βρέχει φωτιά στην στράτα μου» και του «Μόλις χώρισα δεν έχω που να πάω».

Σαν κολλητός του φίλος ήξερα ότι όλο αυτό τον πνίγει, εκείνος όμως το αντιμετώπιζε στωικά γνωρίζοντας ότι το κάθε ταξίδι έχει μια αφετηρία. Ευτυχώς αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό της Πλατείας Ελευθερίας δεν κράτησε για πολύ. Ξεκίνησε να παίζει σε κλαμπάκια του Κορυδαλλού ξένη μουσική και σε μικρό χρονικό διάστημα απέκτησε το δικό του πιστό κοινό. Το μικρολίμανο του Πειραιά ήταν ο επόμενος σταθμός του και εκεί χτυπάει κορυφή. Όταν όλοι μας ακούγαμε «house» και πιστεύαμε ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής θα πεθάνει σε ένα δύο χρόνια, ο Αλέκος έβαζε το προσωπικού του στοίχημα. Άγνωστο πως, πείθει τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού που δουλεύει να επενδύσει χρήματα στην ιδέα του για house parties την Κυριακή το μεσημέρι και ξαφνικά οι φανατικοί του είδους στην Αθήνα αποκτούν το δικό τους meeting point.

Βλέποντας πάνω από χίλια άτομα κάθε Κυριακή μεσημέρι να χορεύουν όλοι μας θεωρούμε ότι η καριέρα του έχει φτάσει στο peak της. Όλοι μας πλην του ίδιου. Τα επόμενα βήματα του η ίδρυση πολλών μουσικών labels και η προσπάθεια εδραίωσης του στο εξωτερικό. Δεν άφησε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που να μην κάνει το δικό του set, ενώ είναι και ο πρώτος Έλληνας dj που «παίζει» στην Ιαπωνία.

Με τα πολλά και με τα λίγα φτάνουμε στο 2006 που το Dj Mag (προφανώς το γνωρίζουν οι ειδήμονες) τον περιλαμβάνει στην λίστα των 100 καλύτερων Dj του πλανήτη http://www.axelkarakasis.com/images/press/djmagtop100.jpg

Προχθές το βράδυ επικοινωνήσαμε και μέσα από την επικοινωνία μας κατάλαβα το μυστικό του. Ξέρει να διαχειρίζεται τις καταστάσεις, την επιτυχία, την αποτυχία, το απρόσμενο. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό για να τον βγάλει εκτός πορείας. Ελπίζω η ιστορία του κάτι να σας έδωσε, κάτι να σας είπε. Ποίος είπε ότι το όνειρο είναι μόνο Αμερικάνικο?

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ: Άσχετο, αλλά ελπίζω να καταλάβατε ότι ο Ολυμπιακός χθές έγινε η μοναδική ομάδα στον κόσμο που μέσα σε μια μέρα "έπαιξε" δύο παιχνίδια σε άλλο γεογραφικό μήκος και πλάτος, έχασε το ένα (Τσέλσι) και κέρδισε το άλλο (Καλαμαριά). Ρε ξύλο που θέλουμε.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

WHAT A WONDERFUL WORLD


Άντε πάλι τα ίδια. Με άλλο θέμα είχα αποφασίσει να ασχοληθώ και τελικά γράφω κάτι διαφορετικό.

Μετά από ένα τηλέφωνα χθες το βράδυ, έλεγα να γράψω την ιστορία κάποιου φίλου. Ίσως του μοναδικού μου φίλου που έκανε τα παιδικά του όνειρα πραγματικότητα. Του μοναδικού που έφτασε εκεί που ήθελε αποδεικνύοντας σε όλους μας ότι για να φτάσεις στον προορισμό σου τα μόνα εφόδια που χρειάζεσαι είναι πίστη και υπομονή.

Όμως (πάντα υπάρχει ένα όμως) πρέπει να περιμένετε για να διαβάσετε την ιστορία του Αλέκου. Η αιτία της αναβολής του θέματος ήταν ένα τραγούδι που έπαιξε από την συχνότητα του «Μελωδία» χθες την νύχτα ο Χρήστος Παπαμιχάλης. Εκεί λοιπόν που έπινα την μπύρα μου και κάπνιζα ακόμα ένα τσιγάρο (ξέρω ξέρω… έχω πει να το κόψω και δεν κάνω τίποτα) έφτασε στα αυτιά μου μια αγγελική φωνή. Με τρομερή ηρεμία και με απίστευτο χρώμα να βγαίνει από αυτή την φωνή η νύχτα έγινε ωραιότερη. Η Eva Cassidy τραγουδούσε το «true colours»… Για αυτήν θα σας μιλήσω σήμερα, για την Eva Cassidy.

Το πλήρες της όνομα είναι Eva Marie Cassidy και γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1963 στην Washington DC. Ήταν το τρίτο παιδί από τα τέσσερα της οικογένειας της. Από πολύ μικρή άρχισε να τραγουδά και να παίζει κιθάρα. Στα είκοσι της αν και σπούδαζε ήδη δούλευε ως τραγουδίστρια. Τρία χρόνια μετά συναντά τον Chris Biondo που την πείθει να φτιάξει το δικό της συγκρότημα. Κάποια στιγμή φτάνει στα χέρια του Chuck Brown γνωστού και ως νονού του go-go rhythm and blues μια κασέτα της. Από εκείνη την στιγμή δεν αργεί η ώρα για να κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο με τίτλο The Other Side. Τα επόμενα χρόνια ακολουθούν και άλλοι δίσκοι, πολλές ζωντανές εμφανίσεις, αλλά όλα αυτά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλα είναι εντός συνόρων της πολιτείας της Washington.

Τον Ιούλιο του 1996 και κατά την διάρκεια μιας εμφάνισης της νιώθει ένα πόνο στο ισχίο της. Φυσικά και δεν δίνει καμία σημασία σε αυτόν τον πόνο. Μερικές εβδομάδες αργότερα οι γιατροί στους οποίους είχε πάει γιατί ο πόνος δεν υποχωρούσε της λένε ότι πάσχει από μελάνωμα. Οι τρεις με πέντε μήνες ζωής που της δίνουν οι γιατροί δεν στέκονται ικανοί ώστε να την φοβίσουν. Αντιμετωπίζει την κατάσταση με απίστευτο θάρρος. Τον Σεπτέμβριο του 1996 δίνει την τελευταία της συναυλία κλείνει το set με το «What a wonderful world» και κάπου εκεί ακούει το τελευταίο χειροκρότημα. Στις 2 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου κλείνει τα μάτια της στο σπίτι των γονιών της.

Πολλές φορές το τέλος δεν είναι τέλος. Τέσσερα χρόνια αργότερα το 2000, φτάνει στα χεριά ενός παραγωγού του BBC Radio Two ένα της cd. Αυτός λατρεύει την μουσική της και χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζει να την κάνει γνωστή στο κοινό της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά την Αγγλία σειρά έχει η Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έτσι απλά η Eva Cassidy αγγίζει τα Top Ten και «πουλάει» 6.000.000 εκατομμύρια αντίτυπα.

Κάπου εδώ η ιστορία της Cassidy τελειώνει. Το εύκολο είναι να φωνάξουμε και να πούμε ότι η ζωή είναι άδικη και πουτάνα. Το δύσκολο είναι να βάλουμε ένα cd της Cassidy να παίζει και να σκεφτούμε ότι πάντα υπάρχει χρόνος για να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, ότι το τέλος μπορεί να είναι η αρχή.


Καλή συνέχεια αδέλφια.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ

Μαζί με την απόφαση να ιδρύσω την φυλή των ΟΠΟΥ ΦΥΓΕΙ ΦΥΓΕΙ, είχα πάρει και την απόφαση να μην ξανά ασχοληθώ με την πολιτική. Την είχα αφήσει πίσω μου το 1994 στα θρανία του LSE. Όμως τις τελευταίες μέρες νιώθω την ανάγκη να ανοίξω πάλι τα βιβλία μου, τις σημειώσεις μου και να ανακαλύψω αν τελικά με δουλεύουν. Αν τελικά είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω.

Πάμε λοιπόν στην σημερινή μας ιστοριούλα…

Λονδίνο 1990. Αν θυμάμαι καλά βροχερό πρωινό Οκτωβρίου. Μάθημα ανάλυση δημοσκοπήσεων. Ο καθηγητής ουρλιάζει σε καμιά εικοσαριά αγουροξυπνημένους φοιτητές και προσπαθεί να μας πείσει ότι οι δημοσκοπήσεις και ειδικά αυτές που γίνονται χρόνια πριν τις εκλογές δεν είναι ικανές ούτε τάσεις να δείξουν. Οι λόγοι πολλοί αλλά έναν θυμάμαι καλά. Να δεις πως τον έλεγε??? Α, ναι… συσπείρωση βάσης ψηφοφόρων κόμματος. Ο κανόνας έλεγε ότι αυτοί που ονομάζονται ιστορικοί ψηφοφόροι ενός κόμματος (πρέπει να έχεις ψηφίσει το ίδιο κόμμα τουλάχιστον στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις) έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την γκρινιάρα γκόμενα. Μπιρ Μπιρ Μπιρ καθημερινά και όταν φτάσει η κρίσιμη στιγμή που θα ανοίξεις την πόρτα και θα της δείξεις την έξοδο, θα πέσει στην αγκαλιά σου, θα σε φιλήσει και θα υποσχεθεί ότι ποτέ της δεν θα ξανά γκρινιάξει.

Αθήνα 2008 (Πέρασαν 18 χρόνια και τελικά κάτι θυμάμαι από τα μαθήματα). Όλη η χθεσινή μέρα αναλώθηκε στο να προσπαθούν να μου εξηγήσουν (φίλοι, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, blog) ότι η Ελλάδα απέκτησε 3 μεγάλα κόμματα. Έφτασε ο Συνασπισμός στο 18% στην πρόθεση ψήφου και ξαφνικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας άλλαξε.

Βλέποντας την ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ να αντιπολιτευθεί, την ανικανότητα του Συνασπισμού να καταθέσει πρόταση διακυβέρνησης και την ικανότητα των δημοσιογράφων να παίρνουν στο κατόπι το MY NAME IS TSIPRAS, είμαι κάτι περισσότερο από σίγουρος ότι όχι μόνο η Ελλάδα δεν απέκτησε 3 μεγάλα κόμματα αλλά έμεινε μόνο με ένα.

Βοήθεια μας…

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

"TSIPRAS EVERYWHERE"

Κυριακή πρωί. Τι θα μπορούσε να ζητήσει ο Φύλαρχος? Μα φυσικά ηρεμία. Λίγη ηρεμία ώστε να χαθώ παρέα με μια κούπα καφέ μέσα στις εφημερίδες και τα blog.

Όμως που τέτοια τύχη. Ότι σελίδα και να γυρίσω ότι Blog και να ανοίξω πέφτω πάνω του. Συνέχεια βλέπω το χαμόγελο του. Ο νέος κύριος «Τίποτα» της πολιτικής μας σκηνής υπάρχει παντού, λες και το κάνει επίτηδες για να μου σπάσει τα νεύρα και να με κάνει να φύγω μια ώρα αρχύτερα με προορισμό την Γη του Πυρός (ρε λες η χάρη να φτάσει και εκεί?).

Ζω στην Αθήνα από τότε που γεννήθηκα. Θυμάμαι σχεδόν όλες τις δημοτικές εκλογές που έχουν γίνει στην πόλη από το 1980 μέχρι και σήμερα. Όσο και αν προσπάθησα να βρω υποψήφιο δήμαρχο με χειρότερο πολιτικό πρόγραμμα δυστυχώς δεν βρήκα. Και όμως αυτός ο άνθρωπος με τον συνδυασμό χωρίς πρόγραμμα πήρε 29.000 ψήφους (10,51%). Ο λόγος προφανής. Τα ΜΜΕ ήταν εκεί. Όπου και να εμφανιζόταν είχε τουλάχιστον 4 -5 κάμερες από πίσω του. Τελικά το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι η συνταγή πέτυχε.

Ο καιρός πέρασε και στα αδιέξοδα της αριστεράς είπαν να δώσουν λύση για ακόμα μια φορά τα ΜΜΕ. «TSIPRAS EVERYWHERE». Ξεκινάει να «παίζει» από την πρωινή ζώνη, εκτείνεται στην μεσημεριανή και φτάνει στο peak (σωστός ο Νίκος) του το βράδυ.

Ξαναρίχνω μια ματιά στις τελευταίες δημοσκοπήσεις και τον βλέπω να αγγίζει το 18%. Αυτό ήταν πλέον σιγουρεύτηκα. Ο Έλληνας γουστάρει lifestyle. Καμιά πολιτική θέση, καμιά πολιτική άποψη, καμιά πολιτική πρόταση… και όμως 18% των ελλήνων θα τον ψήφιζαν…

Γη του Πυρός σου έρχομαι…

Καλή Κυριακή.