ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ

Μαζί με την απόφαση να ιδρύσω την φυλή των ΟΠΟΥ ΦΥΓΕΙ ΦΥΓΕΙ, είχα πάρει και την απόφαση να μην ξανά ασχοληθώ με την πολιτική. Την είχα αφήσει πίσω μου το 1994 στα θρανία του LSE. Όμως τις τελευταίες μέρες νιώθω την ανάγκη να ανοίξω πάλι τα βιβλία μου, τις σημειώσεις μου και να ανακαλύψω αν τελικά με δουλεύουν. Αν τελικά είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω.

Πάμε λοιπόν στην σημερινή μας ιστοριούλα…

Λονδίνο 1990. Αν θυμάμαι καλά βροχερό πρωινό Οκτωβρίου. Μάθημα ανάλυση δημοσκοπήσεων. Ο καθηγητής ουρλιάζει σε καμιά εικοσαριά αγουροξυπνημένους φοιτητές και προσπαθεί να μας πείσει ότι οι δημοσκοπήσεις και ειδικά αυτές που γίνονται χρόνια πριν τις εκλογές δεν είναι ικανές ούτε τάσεις να δείξουν. Οι λόγοι πολλοί αλλά έναν θυμάμαι καλά. Να δεις πως τον έλεγε??? Α, ναι… συσπείρωση βάσης ψηφοφόρων κόμματος. Ο κανόνας έλεγε ότι αυτοί που ονομάζονται ιστορικοί ψηφοφόροι ενός κόμματος (πρέπει να έχεις ψηφίσει το ίδιο κόμμα τουλάχιστον στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις) έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την γκρινιάρα γκόμενα. Μπιρ Μπιρ Μπιρ καθημερινά και όταν φτάσει η κρίσιμη στιγμή που θα ανοίξεις την πόρτα και θα της δείξεις την έξοδο, θα πέσει στην αγκαλιά σου, θα σε φιλήσει και θα υποσχεθεί ότι ποτέ της δεν θα ξανά γκρινιάξει.

Αθήνα 2008 (Πέρασαν 18 χρόνια και τελικά κάτι θυμάμαι από τα μαθήματα). Όλη η χθεσινή μέρα αναλώθηκε στο να προσπαθούν να μου εξηγήσουν (φίλοι, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, blog) ότι η Ελλάδα απέκτησε 3 μεγάλα κόμματα. Έφτασε ο Συνασπισμός στο 18% στην πρόθεση ψήφου και ξαφνικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας άλλαξε.

Βλέποντας την ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ να αντιπολιτευθεί, την ανικανότητα του Συνασπισμού να καταθέσει πρόταση διακυβέρνησης και την ικανότητα των δημοσιογράφων να παίρνουν στο κατόπι το MY NAME IS TSIPRAS, είμαι κάτι περισσότερο από σίγουρος ότι όχι μόνο η Ελλάδα δεν απέκτησε 3 μεγάλα κόμματα αλλά έμεινε μόνο με ένα.

Βοήθεια μας…