ΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Αδέλφια Καλησπέρα,

21 Μαρτίου σήμερα και ο πλανήτης γιορτάζει την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Γι’ αυτόν τον λόγο σκέφθηκα να ασχοληθώ με ένα θέμα καλλιτεχνικό. Θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία που βίωσα το προηγούμενο Σάββατο όταν και είχα την τρομερή ιδέα να επισκεφθώ μαζί με την καλή μου το Θέατρο Χώρα.

Όλα ξεκίνησαν το όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ της 15ης μέρας του Μαρτίου. Ο Θρύλος με τον Σεγκούρα (έτσι δεν τον λένε?) στον πάγκο, προσπαθούσε να κερδίσει την πρώην Χαλκηδόνα Νηαρ Ηστ νυν ΕΤΕΚΑ Ατρόμητος Χαλκηδόνας Περιστερίου, ο ταξιτζής που μας περίμενε κάτω από το σπίτι μάλωνε με την γυναίκα του στο τηλέφωνο και εγώ χωρίς πολύ κέφι περίμενα την συμβία μου να ολοκληρώσει τις ετοιμασίες της (βάψιμο, ντύσιμο κλπ).

Μετά από είκοσι λεπτά διαδρομής σε σχετικά άδειους δρόμους φθάσαμε έξω από το Θέατρο Χώρα στην περιοχή της Κυψέλης. Βγάλαμε το εισιτήριο μας και κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ. Ο κόσμος που ήταν μαζεμένος εκεί, μου θύμιζε συγκέντρωση του ΚΚΕ μ-λ πριν από πολλά χρόνια. Οι γυναίκες όλες είχαν την ίδια κοψιά. Μαλλιά σγουρά μακριά, εκμοντερνισμένα ταγάρια για τσάντες, ένα στριφτό τσιγάρο κολλημένο στα χείλια και στο χέρι ποτήρια με κόκκινο κρασί. Όσο αφορά τους άντρες στιλιστικά… άσε καλλίτερα… ότι φανεί του λολοστεφανή…

Για την παράσταση είχαμε μάθει από το ραδιόφωνο και ρίχνοντας μια ματιά στο internet έμεινα με το στόμα ανοικτό. Το Velvet Scratch είχε ανέβει στο Εδιμβούργο και την Πράγα, στην πρώτη πόλη μάλιστα είχε πάρει και βραβείο. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και συσχέτιζαν την παράσταση με τον Τιμ Μπάρτον, τον Πόε και τον Μάρκες. Τα πάντα έδειχναν καλά και αφού είχα ξεπεράσει το στιλιστικό σοκ των πρώτων λεπτών αγωνιούσα για το άκουσμα του κουδουνιού ώστε να κάτσω στην θέση μου και να απολαύσω το έργο. Με την ματιά μου προσπαθούσα να βρω την είσοδο της αίθουσας αλλά μάταιος κόπος αφού οι μόνες πόρτες που υπήρχαν μπροστά μας ήταν αυτές που οδηγούσαν στις τουαλέτες. Ξαφνικά αντί για τον κλασσικό ήχο του κουδουνιού ακούστηκε μια αντρική φωνή που μας «διέταζε» να συγκεντρωθούμε όλοι μπροστά στην σκάλα. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αφού η παράσταση ήταν πειραματική και μοντέρνα άρα μάλλον και ο τρόπος εισόδου των θεατών θα ήταν και αυτός εκτός των συνηθισμένων. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καμιά τριανταριά άνθρωποι είχαμε συγκεντρωθεί μπροστά από την σκάλα. Ένας κύριος ξεκίνησε να ανεβαίνει και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε. Πρώτος όροφος, δεύτερος όροφος, τρίτος όροφος και ακόμα ανεβαίναμε. Ξαφνικά φτάσαμε στην ταράτσα με τον νυχτερινό ουρανό της Αθήνας να μας κάνει συντροφιά πάνω από τα κεφάλια μας. Ο κύριος συνέχιζε το περπάτημα και αφού ανέβηκε λίγες σκάλες ακόμα κοντοστάθηκε μπροστά σε ένα μικρό λυόμενο στην άκρη της ταράτσας. Έριξα μια ματιά στο εισιτήριο μου για να βεβαιωθώ ότι έγραφε Θέατρο Χώρα, Σκηνή Μικρή Χώρα. Πραγματικά αυτά έγραφε αλλά εγώ μπροστά μου δεν είχα καμία σκηνή είχα κάτι το οποίο θύμιζε περιστερώνα.

Με τα πολλά μπήκαμε στον περιστερώνα που κάποιοι τον ονόμαζαν «σκηνή» ενώ κάποιοι άλλοι σαν εμάς είχαν πληρώσει 20 € για να βρεθούν εδώ πάνω. Κάτσαμε στις θέσεις μας με τους ηθοποιούς ήδη πάνω στην σκηνή. Ξάφνου ο κύριος που μας είχε δείξει τον δρόμο κλείνει την πόρτα του περιστερώνα και να ‘μαστε τριάντα άτομα «κλειδωμένοι» σε ένα λυόμενο κάπου σε μια ταράτσα της Κυψέλης. Το έργο ξεκίνησε με την ατμόσφαιρα μέσα στο λυόμενο να είναι αποπνικτική. Όλοι μας είχαμε αρχίσει να ιδρώνουμε ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι έφτασα στα πρόθυρα κρίσης πανικού.

Όσο αφορά την παράσταση δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Οι τρεις ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να σώσουν ένα θεατρικό έργο που αν στην ζωή σου έχεις διαβάσει λίγο από Ποε, Ρεμπώ, Μάρκες ή αν έχεις δει κάποια από τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον, τότε εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις την έλλειψη φαντασία της δημιουργού του.

Κλείνοντας ας θυμηθούμε πως ορίζουν την τέχνη δυο πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία.

Κατά τον Πλάτωνα, η τέχνη είναι "μίμησις μιμήσεως", γιατί η πραγματικότητα που αντιγράφει η τέχνη, είναι και αυτή αντίγραφο ενός άλλου, νοητού κόσμου (Πολιτεία).

Για τον Oscar Wilde η τέχνη είναι η έξυπνη διαμαρτυρία μας και η γενναία προσπάθειά μας να βάλουμε τη φύση στη θέση της.

Και όσο αφορά το νεοελληνικό λεξικό…τέχνη (ουσ.)= δεξιότητα σε εργασία του χεριού, ικανότητα επαγγελματική, επάγγελμα εμπειρία από την άσκηση ορισμένου έργου επιδεξιότητα, μαστοριά τέχνασμα, επινόημα έκφραση του συναισθηματικού κόσμου του δημιουργού σε καλλιτεχνικές μορφές, που προκαλούν αισθητική συγκίνηση στους άλλους ανθρώπους (λογοτεχνία, μουσική, καλές τέχνες)

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.