Αδέλφια καλησπέρα,
Πάνε πάνω από 3 εβδομάδες που συνεχιζόμενοι τυφώνες κτυπάνε με μανία ακτές, χωριά και πόλεις, νησιών της Καραϊβικής, της Κούβας και των ΗΠΑ. Δεν έχει περάσει ούτε μια ώρα που έβλεπα στην ΤιΒι ελικόπτερα του ΟΗΕ να κατεβάζουν και να μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια σε ανήμπορους, εξαθλιωμένους, πεινασμένους και λασπωμένους Ταϊτινούς.
Κάπου εκεί και αφού η εικόνα φρίκης εναλλάχτηκε με τρέιλερ της νέας ενημερωτικής (;)εκπομπής της Ελεονόρας Μελέτη, μου ήρθε στο μυαλό το τελευταίο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein), «The shock Doctrine : The rise of Disaster Capitalism» (Το δόγμα σοκ του καταστροφικού καπιταλισμού).
Η Καναδή δημοσιογράφος (καταπληκτικές αναλύσεις και άρθρα στη Guardian), μέσα από το βιβλίο της τα «βάζει» με τους σταυροφόρους του νεοφιλελεύθερου παγκόσμιου καπιταλιστικού μοντέλου, που σαν νέο χόμπι έχουν βρει την προπαγάνδα της ιδεολογίας τους ως πρόξενο ειρήνης και ελευθερίας. Η προσπάθεια των τελευταίων να πείσουν τον πλανήτη ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «γεννά» την ειρήνη και την ελευθερία, μόνο οργή μπορεί να γεμίσει τον οιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Κάπου εκεί η Κλάιν «γέννησε» ένα νέο όρο στις πολιτικές επιστήμες, τον «καπιταλισμό των καταστροφών». Με τον όρο αυτό αναφέρεται στην δημιουργία ή στην εκμετάλλευση καταστροφών και κρίσεων. Πριν η Κλάιν χρησιμοποιήσει τον όρο, ο Μίλτον Φρίντμαν (νεοσυντηρητικός νομπελίστας οικονομολόγος και μακαρίτης) είχε δείξει τον δρόμο για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί το ευάλωτο των κοινωνιών που πλήττονται από πολέμους, φυσικές καταστροφές και κάθε είδους κρίσεις, με σκοπό να περάσουν σαρωτικές αλλαγές και επιζήμιες για το λαό μεταρρυθμίσεις του οικονομικού συστήματος. Όπως έλεγε «μόνο μια κρίση αληθινή ή εικονική μπορεί να φέρει πραγματικές αλλαγές. Μέσα στην σύγχυση και την ανασφάλεια που δημιουργούν αυτές οι κρίσεις, οι πολίτες περνούν σε κατάσταση πανικού και σοκ, γίνονται άβουλα όντα».
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Στην αρχή της δεκαετίας του ΄80 η Θάτσερ έστησε και χρησιμοποίησε ένα μίνι πόλεμο στα Φόκλαντ ώστε να περάσει με επιτυχία τις κρατικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων που μόλις πριν μερικούς μήνες οι Βρετανοί τις είχαν απορρίψει στις κάλπες.
Καμιά δεκαριά χρόνια μετά ένας μεθύστακας (Γιέλτσιν) εκμεταλλεύθηκε ένα τανκς έξω από το κοινοβούλιο ώστε να περάσει ως ήρωας το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο του «γεννώντας» από την μια δεκάδες Μπερεζόφσκι και Αμπράμοβιτς και ρίχνοντας στην φτώχεια μεγάλο μέρους του Ρωσικού λαού.
Τέλος πριν από δύο χρόνια στην Νέα Ορλεάνη ανάμεσα στα χρήματα που πήγαιναν για την ανασυγκρότηση της πόλης, κατέφθασαν και δημόσια κονδύλια για την ενίσχυση ιδιωτικών σχολείων την ίδια ώρα που κοντά στους 5.000 δασκάλους και καθηγητές έμπαιναν στο ταμείο ανεργίας με την δικαιολογία των κατεστραμμένων δημόσιων σχολείων.
Όμως Αδέλφια, αυτό που ξέχασε ο Φρίντμαν καθώς και όσοι «πάτησαν» στον δρόμο του, είναι ότι όταν μιλάμε για σοκ, μιλάμε για μια κατάσταση προσωρινή. Οι λαοί αναπτύσσουν «αντισώματα» και γίνονται «ανθεκτικοί» σε τέτοιου είδους στημένες απειλές. Τρανή απόδειξη είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία, το Εκουαδόρ, όπου ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός κατατροπώνεται και ο σοσιαλισμός σπέρνει ΕΛΠΙΔΕΣ για όλο τον πλανήτη.
Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια
Πάνε πάνω από 3 εβδομάδες που συνεχιζόμενοι τυφώνες κτυπάνε με μανία ακτές, χωριά και πόλεις, νησιών της Καραϊβικής, της Κούβας και των ΗΠΑ. Δεν έχει περάσει ούτε μια ώρα που έβλεπα στην ΤιΒι ελικόπτερα του ΟΗΕ να κατεβάζουν και να μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια σε ανήμπορους, εξαθλιωμένους, πεινασμένους και λασπωμένους Ταϊτινούς.
Κάπου εκεί και αφού η εικόνα φρίκης εναλλάχτηκε με τρέιλερ της νέας ενημερωτικής (;)εκπομπής της Ελεονόρας Μελέτη, μου ήρθε στο μυαλό το τελευταίο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein), «The shock Doctrine : The rise of Disaster Capitalism» (Το δόγμα σοκ του καταστροφικού καπιταλισμού).
Η Καναδή δημοσιογράφος (καταπληκτικές αναλύσεις και άρθρα στη Guardian), μέσα από το βιβλίο της τα «βάζει» με τους σταυροφόρους του νεοφιλελεύθερου παγκόσμιου καπιταλιστικού μοντέλου, που σαν νέο χόμπι έχουν βρει την προπαγάνδα της ιδεολογίας τους ως πρόξενο ειρήνης και ελευθερίας. Η προσπάθεια των τελευταίων να πείσουν τον πλανήτη ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «γεννά» την ειρήνη και την ελευθερία, μόνο οργή μπορεί να γεμίσει τον οιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Κάπου εκεί η Κλάιν «γέννησε» ένα νέο όρο στις πολιτικές επιστήμες, τον «καπιταλισμό των καταστροφών». Με τον όρο αυτό αναφέρεται στην δημιουργία ή στην εκμετάλλευση καταστροφών και κρίσεων. Πριν η Κλάιν χρησιμοποιήσει τον όρο, ο Μίλτον Φρίντμαν (νεοσυντηρητικός νομπελίστας οικονομολόγος και μακαρίτης) είχε δείξει τον δρόμο για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί το ευάλωτο των κοινωνιών που πλήττονται από πολέμους, φυσικές καταστροφές και κάθε είδους κρίσεις, με σκοπό να περάσουν σαρωτικές αλλαγές και επιζήμιες για το λαό μεταρρυθμίσεις του οικονομικού συστήματος. Όπως έλεγε «μόνο μια κρίση αληθινή ή εικονική μπορεί να φέρει πραγματικές αλλαγές. Μέσα στην σύγχυση και την ανασφάλεια που δημιουργούν αυτές οι κρίσεις, οι πολίτες περνούν σε κατάσταση πανικού και σοκ, γίνονται άβουλα όντα».
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Στην αρχή της δεκαετίας του ΄80 η Θάτσερ έστησε και χρησιμοποίησε ένα μίνι πόλεμο στα Φόκλαντ ώστε να περάσει με επιτυχία τις κρατικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων που μόλις πριν μερικούς μήνες οι Βρετανοί τις είχαν απορρίψει στις κάλπες.
Καμιά δεκαριά χρόνια μετά ένας μεθύστακας (Γιέλτσιν) εκμεταλλεύθηκε ένα τανκς έξω από το κοινοβούλιο ώστε να περάσει ως ήρωας το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο του «γεννώντας» από την μια δεκάδες Μπερεζόφσκι και Αμπράμοβιτς και ρίχνοντας στην φτώχεια μεγάλο μέρους του Ρωσικού λαού.
Τέλος πριν από δύο χρόνια στην Νέα Ορλεάνη ανάμεσα στα χρήματα που πήγαιναν για την ανασυγκρότηση της πόλης, κατέφθασαν και δημόσια κονδύλια για την ενίσχυση ιδιωτικών σχολείων την ίδια ώρα που κοντά στους 5.000 δασκάλους και καθηγητές έμπαιναν στο ταμείο ανεργίας με την δικαιολογία των κατεστραμμένων δημόσιων σχολείων.
Όμως Αδέλφια, αυτό που ξέχασε ο Φρίντμαν καθώς και όσοι «πάτησαν» στον δρόμο του, είναι ότι όταν μιλάμε για σοκ, μιλάμε για μια κατάσταση προσωρινή. Οι λαοί αναπτύσσουν «αντισώματα» και γίνονται «ανθεκτικοί» σε τέτοιου είδους στημένες απειλές. Τρανή απόδειξη είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία, το Εκουαδόρ, όπου ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός κατατροπώνεται και ο σοσιαλισμός σπέρνει ΕΛΠΙΔΕΣ για όλο τον πλανήτη.
Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια
4 σχόλια:
Συμφωνώ μαζί σου για τις απατεωνιές των καπιταλιστών,
αλλά έχω ένσταση για χώρες όπως η Βενεζουέλα κ.τ.λ.
Πραγματικά δεν νομίζω πως έχουμε καλή εικόνα τι γίνεται εκεί,
και επειδή έχω προλάβει την προπαγάνδα για την ''καλή Ρωσία'' και τον ''παράδεισο της Κούβας'',
που αποδείχτηκε οτι δεν ήταν καθόλου έτσι, κρατάω μικρό καλάθι για το τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις χώρες....
@ fpboy
Καλημέρα,
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει θέμα «καλλιστείων» ανάμεσα στα δύο οικονομικά μοντέλα (καπιταλισμό, σοσιαλισμό).
Από την μια έχουμε ένα σύστημα που εδώ και αιώνες ασελγεί πάνω σε λαούς με στόχο τον πλουτισμό των λίγων και από την άλλη έχουμε ένα νεότερο σύστημα (σοσιαλισμό) που είχε την ευκαιρία να μάθει μέσα από τα λάθη του.
Τέλος όταν μιλάμε για Λ. Αμερική δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πλειονότητα των χωρών μόλις έχει βγει ή βγαίνει μέσα από απολυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης και τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες αλλαγές που συντελούνται είναι ότι η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων περνούν στον λαό καθώς και το κράτος δείχνει ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Είχα διαβάσει το προηγούμενο της βιβλίο (logo) και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Είναι πολύ καλή.
Φιλιά από Θεσ/νικη
@ Maria
Καλημέρα,
Πραγματικά το logo ήταν ένα υπέροχο βιβλίο.
Δημοσίευση σχολίου