ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Αδέλφια καλημέρα,

Λίγα είναι τα πράγματα που μπορούν να με σοκάρουν στην ζωή. Ένα από τα ισχυρότερα σοκ ήταν αυτό που μου είχε προκαλέσει η είδηση που άκουσα το πρωί στις 23 Ιουλίου του 2005 για την εν ψυχρώ εκτέλεση του 27χρόνου Βραζιλιάνου Jean Charles de Menezes στο βαγόνι 53613 του αγγλικού tube στον σταθμό Stockwell του Λονδίνου. Θυμάμαι ότι για αρκετή ώρα είχα παγώσει αφού στην θέση του Menezes θα μπορούσα να ήμουν εγώ ή ο οποιοσδήποτε από εσάς.

Την ιστορία της δολοφονίας πάνω κάτω την γνωρίζετε. Οι αστυνομικοί άρχισαν να κυνηγούν τον Menezes διότι φορούσε μπουφάν (μέσα στο καλοκαίρι και αυτό είναι κάτι που προφανώς στην Αγγλία επιφέρει θανατική ποινή) και πίστεψαν πως είναι άραβας τρομοκράτης σαν και αυτούς που στις 7 του ίδιου μήνα είχαν σκορπίσει τον θάνατο στην αγγλική πρωτεύουσα. Εκείνος δεν σταμάτησε (είχε λήξει η βίζα του) και άρχισε να τρέχει. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί «βροχή» από σφαίρες και να χάσει επιτόπου την ζωή του.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι τις τελευταίες μέρες στο Λονδίνο γίνετε η δίκη της υπόθεσης. Ο βασικός κατηγορούμενος για την εκτέλεση, άγγλος αξιωματικός ο οποίος και πυροβόλησε 3 φορές στο κεφάλι τον Menezes, για λόγους προστασίας βρίσκεται μακριά από την αίθουσα και μόνο μέσω μιας οθόνης έχει κάνει την εμφάνιση του. Ακόμα όμως και σε αυτή την οθόνη το πρόσωπο του C12 (ούτε το όνομα του έχει γίνει γνωστό) είναι καλυμμένο.

Όλοι μας πλέον είμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς για τα χρονικά των δικαστηρίων πρακτικής κατά την οποία ακόμα και οι γονείς του δολοφονημένου δεν έχουν την δυνατότητα να δουν το πρόσωπου του δολοφόνου.

Ευτυχώς όμως για εμάς, οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη έχουν αρχίσει να ξυπνούν. Όσο και να κρύψουν το πρόσωπο του C12, ξέρουμε τα πρόσωπα και τα ονόματα των πραγματικών δολοφόνων. Ο Μπλαίρ, οι υπουργοί του και οι σύμμαχοι τους είναι οι δολοφόνοι. Αυτοί θα έπρεπε να κάθονται στο ειδώλιο και να δικάζονται.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ "ΠΑΡΑΓΚΑ"

Αδέλφια καλησπέρα,

Όποτε ακούω ή διαβάζω ότι οι ευρωβουλευτές ψηφίζουν (για το οτιδήποτε) με πιάνει κρύος ιδρώτας. Ένα συνονθύλευμα νεοσοσιαλδημοκρατών, νεοφιλελεύθερων, νεοαριστερών και πράσινων με κοινές φασιστικές, αντιλαϊκές (ενδιαφέρει ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ) και πάνω απ’ όλα αντικομμουνιστικές γραμμές.

Το νέο τους ψήφισμα ήρθε στις 23 του Οκτώβρη και για ακόμα μια φορά είχε ως στόχο (τι άλλο;) την πρώην Σοβιετική Ένωση. Άνοιξαν τα βιβλία τους, διάβασαν για ακόμα μια φορά ιστορία, την ερμήνευσαν κατά το δοκούν και έβγαλαν το συμπέρασμα τους… «Ο μεγάλος λιμός του 1932-33 στην Σοβιετική Ένωση ήταν ένα καλοσχεδιασμένο έγκλημα κατά του Ουκρανικού λαού και κατά της ανθρωπότητας».

Εδώ και πολλά χρόνια τα ψηφίσματα της ΕΕ έρχονται πάντα την κατάλληλη στιγμή. Μα φυσικά τώρα που στην Ουκρανία οι κολλητοί τους χάνουν την λαϊκή υποστήριξη τώρα που ο Ουκρανικός λαός καταλαβαίνει ότι η πορτοκαλί επανάσταση δεν ήταν ΠΟΤΕ επανάσταση, οι φίλοι ευρωβουλευτές έρχονται να δώσουν την βοήθεια τους.

Όμως από το μυαλό των φωστήρων της ΕΕ δεν έχει περάσει ούτε στιγμή η περίπτωση ψηφοφορίας για την παράνομη κατοχή εδαφών από την Αγγλία στην Β. Ιρλανδία από το έτος 1171 (837 χρόνια), μια κατοχή που δεν την σώζουν οι συμφωνίες της Μεγάλης Παρασκευής. Κανείς από τους φωστήρες της ΕΕ δεν πήγε να ρωτήσει ένα Βορειοιρλανδό ή ένα Ουαλλό για το πώς είναι να μεγαλώνεις χωρίς να μιλάς την μητρική σου γλώσσα.

Τα παραπάνω εγκλήματα καθώς και πολλά άλλα σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από μυαλά που θα τα ζήλευε και ο Μπέρια… ΑΛΛΑ είπαμε ο Μπέρια και οι σύντροφοι του ήταν Κομμουνιστές ενώ οι άλλοι «σωσμένοι» από την Βασίλισσα και τον Θεό.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑ HOBBIT

Αδέλφια καλησπέρα,

Όταν ο μέγας Τόλκιν το 1937 έγραφε το μυθιστόρημα «The Hobbit» δεν είχε στο μυαλό του ότι θα έρθω εγώ μετά από 71 χρόνια και θα φωνάξω… ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ… τα Χόμπιτ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ζουν ανάμεσα μας.

Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο το απόγευμα. Ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου που ο ήλιος βρισκόταν στην θέση του και τα ρολόγια έδειχναν κάπου κοντά στις 6. Ένας χαρούμενος ταξιτζής μετά από μια εύκολη κούρσα (άδειοι δρόμοι) μας αποβίβασε απέναντι από το δημαρχείο Αθηνών. Διασχίσαμε την Αθηνάς και φτάσαμε στον πεζόδρομο της Ευπόλιδος. Σταθήκαμε έξω από ένα sex shop και περιμέναμε τον Γιάννη και τον Μπάμπη. Δίπλα μας από ώρα στεκόταν ο Μανώλης (κατάλαβα φίλε… το σωστό είναι make love not work). Ο Γιάννης δεν άργησε να εμφανιστεί καβαλώντας το μοναδικό μηχανάκι στην Αθήνα με δύο ρόδες μπροστά και μια πίσω. Ο Μπάμπης πρωτοτύπησε για ακόμα μια φορά σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ στησίματος που μας είχε κάνει (2 ώρες). Εμφανίστηκε με καθυστέρηση μόλις 20 λεπτών κάνοντας όλους μας να παραμιλάμε από την επιτυχία του. Η ώρα να ανέβουμε στον 8 όροφο του αριθμού 12 της Ευπόλιδος είχε φτάσει. Η αιτία της επίσκεψης μας εκεί ήταν η συνάντηση που διοργάνωνε το περιοδικό Monthly Review και η εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Για αυτή την συνάντηση είχα γράψει και την προηγούμενη Τετάρτη και με χαρά είδα (κυρίως) μέλη του «νησιωτικού» ΣΥΡΙΖΑ ή να με χλευάζουν ή να συμπορεύονται με τα γραφόμενα.

Με τα πολλά και αφού συναντήσαμε και τον μέγα RIZOBREAKER (Ζήτω τα Δωδεκάνησα) πήραμε τις θέσεις μας στην αίθουσα (γαλαρία φυσικά). Η ώρα για να ξεκινήσει η συζήτηση είχε φτάσει και τον λόγο πήρε η πιο περίεργη φάτσα του πάνελ ο καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας του Παντείου Γιώργος Σταμάτης. Ένας αξιοσέβαστος ήρεμος μεσήλικας με μια πράσινη ζακετούλα κόκκινα μαγουλάκια και γυαλιά σε χρυσαφί σκελετό. Με τον που το είχα δει έλεγα ότι κάτι μου θυμίζει χωρίς όμως να μπορώ να θυμηθώ το τι. Ξεκίνησε να μιλάει και με τεράστια δυσκολία η φωνή του έφτανε στην γαλαρία. Τότε ήταν που έκανα μια κίνηση που μερικά λεπτά αργότερα θα την μετάνιωνα. Σηκώνοντας το χέρι ψηλά και φωνάζοντας «δεν ακούγεστε»… του είχα δώσει να καταλάβει ότι το μικρόφωνο ήταν κλειστό.

Τα πρώτα δέκα λεπτά της εισήγησης του ήταν λες και άκουγα καθηγητή μου. Έχοντας ξεχάσει το που βρίσκετε βάλθηκε να κάνει μάθημα Αρχών Οικονομίας. Μετά από λίγο τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο καθηγητής Σταμάτης πήρε τον ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου και βάλθηκε να πείσει όλη την αίθουσα ότι ο κόσμος δεν έχει να φοβάται τίποτα αφού ο καπιταλισμός και θα επουλώσει τις πληγές του και θα κερδίσει. Για λίγο έκλεισα τα μάτια μου και έβαλα σκοπό της ημέρας να ανακαλύψω ποιον μου θύμιζε ο Σταμάτης. Η προσπάθεια μου έφερε καρπούς. Άνοιξα τα μάτια και πλέον ήμουν σίγουρος. Ήταν ένα HOBBIT. Η χαρά μου ήτο τόσο μεγάλη που το μοιράστηκα με όλη την γαλαρία. Δυστυχώς τα γέλια μας δεν στάθηκαν ικανά να τον σταματήσουν.

Κατά τα’ άλλα για μια πιο σοβαρή ματιά στην εκδήλωση ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ του rizobreaker και στο electronic mojito, βλέπετε μέχρι στιγμής είναι οι μοναδικοί που μπόρεσαν να αποτυπώσουν το τι ακούστηκε εκείνο το βράδυ.

Όσο για μένα… Το Hobbit μου χάλασε την βραδιά.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΚΑΤΙ ;

Αδέλφια καλησπέρα,

Εδώ ο κόσμος χάνεται (με την οικονομική κρίση) και εμείς ασχολούμαστε με το βατοπ€δι… εκεί φτάσαμε…

Σήμερα το πρωί εκεί που έπινα τον καφέ μου, η είδηση που μου έκανε εντύπωση ήταν το που θα καταλήξει το 10% του «Σχεδίου Μπους». Από το 700 δις $ τα 70 θα πάνε για αμοιβές και μπόνους των μεγαλοστελεχών των τραπεζών…

Δηλαδή δεν φτάνει που τα κάνανε σαν τα μούτρα τους (μούτρα σπασίκλα με σπυριά) τους πληρώνουν και από πάνω.

Το θέμα έχει άμεση σχέση και με την χώρα μας… αφού κανείς δεν μας έχει πει το που και με ποιους όρους θα καταλήξουν τα 28 δις. € που με τόση ευκολία η ΝΔ αποφάσισε να δώσει στους σύγχρονους τοκογλύφους με κουστούμι.

Πάντως αν φανταστώ ότι έστω και ένα σεντς από τα χρήματα θα καταλήξουν στους λογαριασμούς του Προβόπουλου και του κάθε Προβόπουλου σας ορκίζομαι ότι πριν να φύγω (ΠΙΣΤΟΣ ΦΥΓΕΙ-ΦΥΓΕΙ) θα τους γιαουρτώσω .

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΠΟ ΚΚΕ & ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Για κάποια πράγματα είμαι απόλυτα σίγουρος. Παραδείγματος χάρη δεν «Μπαίνουμε στον Υδροχόο» ΟΜΩΣ όπως έγραψε ο μεγάλος Ρασούλης και τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου «…Όλα τριγύρω αλλάζουνε» και ΤΙΠΟΤΑ ΙΔΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ…

Ναι πλέον μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξος. Αισιόδοξος γιατί κάτι γίνεται με την αριστερά αυτής της χώρας. ΠΑΝΤΑ οι κομμουνιστές και οι αριστεροί ήταν το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας και τώρα που οι κοινωνίες (σ’ όλο τον πλανήτη) χτυπημένες από τον φιλελευθερισμό δέχονται νέες προκλήσεις, οι αριστεροί είναι ΕΔΩ για να δώσουν λύσεις και απαντήσεις.

«Μακάριοι οι πτωχοί τω (οινο)πνεύματι» όσοι πιστεύουν ότι η παγκόσμια κρίση είναι κάτι που δημιουργήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες. Οι κοινωνίες μας ζουν σε καθεστώς κρίσης εδώ και χρόνια. “No Passaran” φώναζαν οι Διεθνείς Ταξιαρχίες στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο… ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ λέμε και εμείς σήμερα…

Η αρχή έγινε το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Ιρλανδία. Το ΟΧΙ των Ιρλανδών ήταν το πρώτο χαστούκι στην ΕΕ. Την ίδια περίοδο με αφορμή το γεγονός, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης σε μια εκδήλωση του περιοδικού Monthly Review τόνιζε «H στάση του κάθε πολιτικού κόμματος κρίνεται από το εάν αποδέχεται ή απορρίπτει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μεσαίος δρόμος δεν υπάρχει».

Η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν η πρώτη φορά που στέλεχος του ΚΚΕ (ειδικά με την εμπειρία Παφίλη) έκατσε στο ίδιο τραπέζι με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (Καραμάνος από ΚΟΕ) και είχαν μια εποικοδομητική συζήτηση.

Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και το Σάββατο 25-10 στην στη αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων Εμπορικής Τραπέζης (Ευπόλιδος 12, Πλατεία Κοτζιά), με θέμα: Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και οι στρατηγικές της Ελλάδας και της ΕΕ.

Ομιλητές θα είναι οι… Κώστας Μελάς, καθηγητής πανεπιστημίου, Γιώργος Σταμάτης, καθηγητής πανεπιστημίου, Μωϋσής Λίτσης, δημοσιογράφος, Νίκος Παπακωνσταντίνου, μέλος ιδεολογικής επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Βασίλης Χατζηλάμπρου, νομαρχιακός σύμβουλος Αχαΐας, Μάκης Παπαδόπουλος, υπεύθυνος οικονομικού τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Χωραφάς, εκδότης περιοδικού Monthly Review, Χρήστος Κατσούλας, ΚΟΕ.

Η στάση του ΚΚΕ καθώς και η στάση των άλλων εκπροσώπων της αριστεράς μόνο ελπίδες μπορούν να γεννήσουν. Ελπίδες για μια ελληνική αριστερά έτοιμη όσο ποτέ άλλοτε να δώσει απαντήσεις και λύσεις στα καθημερινά και όχι μόνο προβλήματα του κόσμου. Μια αριστερά «ανοικτόμυαλη» έτοιμη να λάβει την θέση που της αξίζει στην ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Μια αριστερά που το μέλλον της είναι πιο λαμπρό από ποτέ.

Τα λέμε το Σάββατο…

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

KING ERIC

Αδέλφια Καλημέρα,

Πρέπει να είμαι από τους λίγους τυχερούς Έλληνες που τον είδαν στο γήπεδο να κάνει τα «μαγικά» του. Από τους τυχερούς που τον είδαν να παίζει με την φανέλα και της Leeds και της Manchester Utd. Ο λόγος φυσικά για τον ΜΟΝΟ Γάλλο που λατρεύτηκε στην Αγγλία όσο κανένας άλλος… Για τον “King” Eric ή για τους μη μυημένους Ερίκ Καντονά.

Πριν από λίγες μέρες διάβασα την πιο πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στο αγγλικό περιοδικό Four Four Two. Η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι πρωτότυπη αφού ο Καντονά απαντά σε ερωτήσεις απλών φιλάθλων και όχι κάποιου «διαβασμένου» δημοσιογράφου. Από αυτές τις ερωτήσεις επέλεξα μερικές για να τις μοιραστώ μαζί σας.

ΕΡ: Τι είναι αυτό που θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία ;

ΑΠ: Υπήρξα ευτυχισμένο παιδί. Είχαμε μια «δυνατή» οικογένεια και πήρα την καλύτερη εκπαίδευση που μπορούσα να πάρω. Ανήκαμε στην εργατική τάξη της Μασσαλίας και τα απλά πράγματα στην ζωή, μας έκαναν ευτυχισμένους. Ο πατέρας μου ήταν Ιταλός και η μητέρα μου από την Βαρκελώνη. Ο παππούς μου έφτασε στην Μασσαλία λίγο μετά το τέλος του Ισπανικού εμφυλίου και το καθεστώς του Φράνκο του απαγόρευσε την είσοδο στην χώρα για τα επόμενα 15 χρόνια.

ΕΡ: Ποιο ήταν το κίνητρο σου σαν παίκτης; Τα λεφτά, η δόξα ή η επιτυχία ;

ΑΠ: Η επιτυχία και η δόξα δεν είναι το ίδιο ; Σταμάτησα το ποδόσφαιρο νέος (31 ετών) γιατί κάθε μέρα ήθελα να γίνομαι καλύτερος και αυτό ξαφνικά έπαψε να συμβαίνει όπως ξαφνικά σταμάτησε και το πάθος μου για αυτό που έκανα. Τα λεφτά δεν ήταν σίγουρα η αιτία που έπαιζα. Φυσικά και πληρωνόμουνα όμως δεν ήταν η αιτία.

ΕΡ: Από μουσική τι άκουγες; Smiths, Stone Roses ή Oasis ; Σου λείπει το Manchester ;

ΑΠ: Και οι τρεις μου αρέσουν. Απλά ο Morrissey είναι κάτι άλλο. Μου αρέσουν αυτά που έχει κάνει και ο τρόπος που τα έκανε είναι ακόμα καλύτερος. Το Manchester μου λείπει πολύ και την ενέργεια που έχει αυτή η πόλη δύσκολα την συναντάς.

ΕΡ: Πως σου ήρθε η ιδέα να σηκώσεις τον γιακά της φανέλας σου ;

AΠ: Δεν ήταν στιλιστική ιδέα. Όταν το πρωτοέκανα ήταν μια πολύ κρύα μέρα που παίζαμε στο Λονδίνο. Κερδίσαμε το παιχνίδι και από τότε έγινε γούρι.

ΕΡ: Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν θυμάσαι την κλωτσιά που έδωσες τον φίλαθλο της Crystal Palace;

ΑΠ: Ότι δεν τον χτύπησα αρκετά δυνατά.

ΕΡ : Αν είχες την δυνατότητα να παίξεις για ακόμα μια σαιζόν, θα έπαιζες στην Manchester Utd ;

ΑΠ: Δεν θέλω να παίξω ξανά, όπως είπα έχω χάσει το πάθος μου.

ΕΡ: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος Γάλλος ποδοσφαιριστής ; Ο Ζιντάν ή ο Πλατινί ;

ΑΠ : Ένας άλλος. Εγώ.

Μετά την τελευταία απάντηση σταματώ να γράφω για τον Ερικ Καντονά. Κάποια στιγμή ο George Best είχε πει «Θα έδινα πίσω όλες τις σαμπάνιες που έχω πιεί για να παίξω ένα ματς με τον Καντονά στο Old Trafford»… δυστυχώς αυτό ήταν τόσο ονειρικό που δεν το είδαμε ποτέ…

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ

Αδέλφια καλημέρα,

Το θέμα με το χειρουργείο στην Θεσσαλονίκη και τον δονητή (πλέον) το ξέρουμε όλοι. Αυτό που δεν γνωρίζω αν ξέρετε είναι τις δηλώσεις που έκανε επί του θέματος ο λαμπρός σύμβουλος του George Papandreou, κος (μην παίρνεις και όρκο) Γρηγόρης Βαλλιανάτος.

Στο troktiko λοιπόν, διάβασα τις δηλώσεις του : "Ο κώλος του καθενός είναι δικός του και μπορεί να χρησιμοποιεί όπως θέλει και βάζει μέσα ότι θέλει. Κώλος του είναι και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν"!!!

Η ερώτηση είναι απλή… Τις συγκεκριμένες δηλώσεις με ποια ιδιότητα τις έκανε; Με αυτή του gay ή με αυτή του συμβούλου του GAP (κενό διάστημα εις την αγγλική, Γεώργιος Παπανδρέου εις την ελληνική).

Αυτή η χυδαιότητα είναι ελευθερία; Πότε ο Βαλλιανάτος και η παρέα του θα καταλάβουν ότι ίσως είναι περισσότερα πράγματα από αυτά που καθορίζει η σεξουαλική τους ταυτότητα ; Πότε θα σταματήσουν να μας κοπανούν στην μούρη τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΑΝΕΚΔΟΤΟ ;

Αδέλφια Καλημέρα,

Η κατάσταση την οποία ζούμε δεν απέχει πολύ και από τα παλιά καλά ανέκδοτα. Ας θυμηθούμε ένα τέτοιο…

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούργιο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι και το μάθημα αρχίζει με μερικές ερωτήσεις.

«Για να δούμε, λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορίας», λέει η δασκάλα. «Ποιος είπε δώστε μου ελευθερία ή δώσε μου θάνατο»;

Κάποιοι μουρμουρίζουν, αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον Ιάπωνα: «Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.

«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: «Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.

«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουρκ», απαντά πάλι ο Σουζούκι.

Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»

Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή πίσω από τα θρανία: «Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»

«Ποιος το είπε αυτό;;;», ρωτάει αυστηρά η δασκάλα; Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόβα, το 1982, στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς».

Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.

«Ποιος το είπε αυτό;;;»ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα. Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια δείπνου στο Τόκιο, το 1991».

Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω εγώ!!!» Και ο Σουζούκι ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού οίκου»

Δύο-τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Αϊ γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».

Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».

Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες. Η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιοι μπουρδέλο!!!»

Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ : Ευχαριστώ το μέλος του φορουμ "Ραμπελάι" στο περιοδικό ρεσάλτο που μου το θύμισε

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΔΩΝΙ ΕΛΛΗΝΑΡΑ

Αδέλφια καλησπέρα,

Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα για να βρω έμπνευση και εκεί που η καλή μου με άκουγε να μονολογώ «πάει το έχασα»… ξαφνικά σαν άλλο Καρατζαφέρη είδα την Θεία φώτιση να μου χτυπά την πόρτα.

Θα ήθελα να ξεκινήσω γράφοντας σας ότι συμπάσχω με τον «σύντροφο» και κατατρεγμένο δεξιό, βουλευτή, βιβλιοπώλη, πατέρα μα πάνω απ’ όλα ΕΛΛΗΝΑ, Άδωνι Γεωργιάδη. Ο Άδωνις είναι ένας άνδρας που θαυμάζω. Κοντεύει να χάσει την φωνή του, ουρλιάζοντας για να μας κάνει καλύτερους ΕΛΛΗΝΕΣ. Έχει δει την τίμια επιχείρηση του να παραδίδετε στις φλόγες ουκ ολίγες φορές. Έχει δει αυτό το «αυτιστικό» γιο του Πλεύρη να του παίρνει την δημοσιότητα και πρόλαβε να δει το Βαϊτση Αποστολάτο να καταλαμβάνει την θέση του αντιπροέδρου της Βουλής.

Παρ’ όλες τις κακουχίες που ο Θεός του έστειλε, ο Άδωνις βαδίζει πάνω στο πρόγραμμα που είχε χαράξει από μικρό παιδί, παρέα με τον αδελφό του και εκεί που όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους να σου η αγαπημένη του Ευγενία με την νέα της «ελληνοπρεπή» εκπομπή στον Ant1. Μετά από μια πάνλαμπρη καριέρα στην μουσική, η κυρά Ευγενία αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα της και να «ανακρίνει» τον κάθε λογής ψυχάκια που γουστάρει να γίνει ρεζίλι.

Το γεγονός θα με άφηνε παντελώς αδιάφορο αν ο ανήρ του ζεύγους δεν μου είχε ζαλίσει τους όρχεις εδώ και χρόνια για τον Θεμιστοκλή, τον Σοφοκλή και τους υπόλοιπους αρχαίους έλληνες που εμπορεύεται.

Γιατί πώς να το κάνουμε βρε Αδέλφια, η «στιγμή της αλήθειας» δεν προάγει πολιτισμό ούτε συνάδει με το πνεύμα των αρχαίων ημών προγόνων.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΤΟ 4ο ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΘΑΥΜΑ

Αδέλφια Καλημέρα,

Με καθυστέρηση μιας περίπου εβδομάδας αποφάσισα να γράψω για το 4ο ιρλανδικό θαύμα. Ναι, ναι καλά διαβάσατε… ακόμα και σήμερα γίνονται θαύματα. Φυσικά μπορεί να έχουν αλλάξει μορφή. Μπορεί να μην έχουμε νερό που σε δευτερόλεπτα θα γίνει κρασί ούτε και ψωμί που θα έρθει από τον ουρανό, όμως η κάθε εποχή έχει τα δικά της θαύματα.

Οι Ιρλανδοί μετά από την ανακάλυψη- θαύμα της Guinness, μετά από το γνωστό θαύμα της Ιρλανδικής οικονομίας και την δημιουργία του «κέλτικου τίγρη», μετά από το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα… έφτασε η ώρα να βάλουν μπροστά για το 4ο τους θαύμα.

Την ώρα που η οικονομία στον πλανήτη «πάει» βόλτα, την ώρα που μέχρι και χθες μεγάλες τράπεζες αναζητούσαν κρατικές βοήθειες, οι Ιρλανδοί αποφάσισαν να «επιτεθούν». Πριν από πέντε μέρες (2-10) η Ιρλανδική κυβέρνηση με νόμο εγγυήθηκε το σύνολο των καταθέσεων στις 6 μεγαλύτερες τράπεζες του νησιού. Φυσικά στην χώρα μας τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά… Σε περίπτωση που κάποιος έχει 100.000€ σε καταθέσεις και η τράπεζα βαρέσει «κανόνι» το κράτος πρόνοιας σπεύδει και αποζημιώνει τον καταθέτη με το ποσό των 20.000€ (αυτό το ποσό είναι και το μεγαλύτερο που μπορεί να πάρει κάποιος σε τέτοια περίπτωση)…

… Και τώρα έρχεται ο μέσος κακόμοιρος Έλληνας μαλάκας (κατί σαν και εμένα δηλαδή) και ρωτά, «Μα καλά πως τα κατάφερε ο Αλογοσκούφης της Ιρλανδίας και γιατί ο δικός μας είναι τόσο άχρηστος ;»

… Και επειδή είναι πρωί πράγμα που κάνει ακόμα δυσκολότερο το κτύπημα του πληκτρολογίου και κατά συνέπεια την γραφή… παραθέτω ένα λινκ από ΤΑ ΝΕΑ του Σαββάτου που παρουσιάζει το τοπίο στην Ευρώπη αναφορικά με τις καταθέσεις.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ: Στην φωτό διακρίνονται μικρές και τρυφερές Ιρλανδέζες που ξεχύθηκαν εις τας εξοχάς για να γιορτάσουν την εγγύηση των καταθέσεων.

Η ΣΟΥΠΕΡ ΚΛΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Αδέλφια καλησπέρα,

Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε που σταμάτησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το ποδόσφαιρό (όχι δεν ήμουν ποδοσφαιριστής). Είχα περάσει στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου από τον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα από πολύ δύσκολη και απαιτητική βιομηχανία (μάρκετινγκ & διαφήμιση). Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα 2,5 χρόνια και αν ο χρόνος με κάποιον τρόπο θα μπορούσε να γυρίσει πίσω είμαι σίγουρος ότι θα είχα πάρει άλλη απόφαση.

Σε αυτά τα 2,5 χρόνια γνώρισα ανθρώπους ανίκανους να φέρουν εις πέρας την πρόσθεση του 2 με το 2. Ανθρώπους ανίκανους να συντάξουν μια πρόταση πέντε λέξεων χωρίς να βάλουν 3 «και». Ανθρώπους που πέρα από την ματαιοδοξία τους δεν μπορούσαν να δουν τίποτα.

Προς το τέλος της σύντομης (ευτυχώς) καριέρας μου υπήρξα μάρτυρας όλων των διεργασιών «αναγέννησης» και «εκσυγχρονισμού» του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου με μπροστάρηδες την νέα γενιά παραγόντων. Νικολαΐδης, Π.Κόκκαλης, Γ. Βαρδινογιάννης, Πανόπουλος (και φυσικά μαζί τους ο Γκαγκάτσης) κατά των αδελφών Μητρόπουλου.

Όταν τον Φεβρουάριο του 2006 ο Πανόπουλος παρουσίασε την Super League, έφτασε στα χέρια μου το folder της παρουσίασης με ένα κάκιστο αρχείο power point μόλις 25 σελίδων που οι συγγραφείς του (γνωστή πολυεθνική εταιρεία συμβούλων) προσπαθούσαν να πείσουν τους πάντες ότι η SL ήταν ο μονόδρομος προς τον εκσυγχρονισμό.

Δύο πράγματα μου είχαν εντυπωθεί από αυτές τις σελίδες. Πρώτον, τρεις λάθος προσθέσεις στο business plan που είχαν σταθεί αρκετές ώστε να δείξουν πλασματικό αποτέλεσμα και οι λέξεις «Κεντρική Διαχείριση Τηλεοπτικών Δικαιωμάτων» που ήταν το καρότο ώστε να τσιμπήσουν οι μικρές ομάδες (Ιωνικός, Κέρκυρα, Εργοτέλης κλπ) .

Από τότε κύλησε μπόλικος χρόνος και τα χαΐρια της SL φάνηκαν. Χθες κατά την διάρκεια της ΓΣ του ΔΣ της SL αποφασίστηκε να στηρίξει τον Γκαγκάτση στις εκλογές της ΕΠΟ (4/10/2008). Με λίγα λόγια οι πρόεδροι των ομάδων αποφάσισαν να στηρίξουν τον κο. Γκαγκάτση, των άνθρωπο που κανένας εισαγγελέας δεν φάνηκε ικανός να τον οδηγήσει στην φυλακή αν και οι ποινικές διώξεις κατά του είναι πιο συχνές και από το χιόνι στην Ισλανδία.

Στην ίδια ΓΣ οι μεγάλοι του Ελληνικού ποδοσφαίρου δεν συμφώνησαν στην κεντρική διαχείριση του τηλεοπτικού προϊόντος με αποτέλεσμα η ψαλίδα στα χορηγικά έσοδα των ομάδων να παραμείνει ίδια.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά πριν μερικές μέρες ένας αξιόλογος ποδοσφαιριστής που πραγματικά τίμησε με την παρουσία του τα ελληνικά γήπεδα, ο Τόμας Ρατζίνσκι, έδωσε συνέντευξη σε βελγικό περιοδικό και χωρίς πολλά λόγια είπε ότι κατά την διάρκεια του περσινού πρωταθλήματος η Ξάνθη (ομάδα του Νταρτανιάν σωτήρα Πανόπουλου) «έστησε» και «έδωσε» παιχνίδι στον Εργοτέλη (ομάδα που υποστηρίζει Γκαγκάτση) ώστε να σωθεί και να πέσει ο Ατρόμητος.

Οι δύο παραπάνω ειδήσεις πέρασαν στα «μικρά» των εφημερίδων αφού οι μεγαλοδημοσιογράφοι (βλέπε κοντούς, χοντρούς με τιράντες, αλκοολικούς και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς) τις έθαψαν.

Κατά τα άλλα Αδέλφια μου, συνεχίστε να πηγαίνετε γήπεδο, συνεχίστε να πιστεύετε ότι ο «ορφανός» ΠΑΟ βρήκε ΠΑΤΕΡΑ, ότι ο Νικολαΐδης δεν έχει βγάλει λεφτά από την ΑΕΚ κλπ…

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.