ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Αδέλφια καλησπέρα,

Όσοι ανήκετε στην «Φυλή των όπου φύγει φύγει» γνωρίζετε πολύ καλά την σχέση μου με το τσιγάρο, άλλωστε δεν έχει περάσει καιρός από τότε που είχα ασχοληθεί με το θέμα και με κάτι ηλίθια πρόστιμα που έπεφταν βροχή στην Αυστραλία. Έτσι λοιπόν μετά από κοντά είκοσι ολάκαιρα χρόνια στον κόσμο του Marlboro, του Gauloises και του Dunhill, έφτασε η ώρα να αποχωριστώ την «μεγάλη μου αγάπη», το τσιγάρο.

Αδέλφια εδώ και 48 ώρες (πρώτη φορά στην ζωή μου) όχι μόνο είμαι τελείως ΑΚΑΠΝΟΣ, αλλά μόνο και μόνο στην μυρωδιά του με πιάνει αναγούλα. Έχω πολλές ελπίδες ότι θα τα καταφέρω και ο λόγος δεν είναι (μόνο) η θέληση μου. Αυτή την φορά έχω μαζί μου και το Champix, ένα (απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα) θαυματουργό χάπι.

Έτσι για να γιορτάσω τις δύο πρώτες μέρες μου χωρίς τσιγάρο θα αφιερώσω αυτό το ποστ στην μέχρι πρότινος καψούρα μου (το τσιγάρο), γράφοντας για έναν καπνιστή που γούσταρα τρελά, για έναν καπνιστή που ένοιωθε την κάθε τζούρα… γράφοντας για τον μεγάλο Serge Gainsbourg.

O τεράστιος αυτός γάλλος έλεγε ότι «Πίνω και καπνίζω. Το αλκοόλ διατηρεί τα φρούτα, ο καπνός διατηρεί το κρέας.» . Ο Serge Gainsbourg, κατά κόσμο Lucien Ginsburg, ήταν ένα φαινόμενο για το γαλλικό τραγούδι, ένα σημείο αναφοράς για τη μουσική , ένας τύπος που αγαπήθηκε τόσο όσο δε θα περίμενε κανείς. Δύο μάτια μικρά, δύο τεράστια αυτιά και μια μύτη μεγάλη και γαμψή σε ένα μεγάλο κεφάλι κολλημένο σε μικρό σώμα. Μια σωστή φιγούρα για κόμικς, που έζησε τα πάντα στο «κόκκινο».

Ξεκινά με τζαζ, πρώτα σε σχήμα μπάντας με κρουστά, πνευστά, κοντραμπάσο κι έπειτα σε πιο μίνιμαλ σχήμα με μόνο ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο. Παίζει pop τυπική της δεκαετίας του '60 και κερδίζει το 1965 το βραβείο της Eurovision με την κλασική σύνθεσή του "Poupee de cire, poupee de son" σε εκτέλεση της France Gall - το κομμάτι έχει διασκευαστεί σε δεκαπέντε γλώσσες με πρόσφατη διασκευή αυτή των Arcade Fire. Γράφει μουσική για δεκάδες soundtrack, μέχρι και μίνιμαλ funk παίζει, όπως στην περίπτωση του συγκλονιστικού "Requiem pour un con" (ρέκβιεμ για ένα μαλάκα) (αυτό ακούτε). Μάλιστα, το συγκεκριμένο τραγούδι βρίσκεται ακόμα και σε ένα funk mix album του DJ των Portishead, Andy Smith, αλλά και πρόσφατα το διασκεύασαν οι Placebo. Με την Jane Birkin τραγουδούν τον ύμνο στον σεξ δίχως συναίσθημα "Je t'aime, moi non plus", προκαλώντας ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και τον ίδιο τον Πάπα, ο οποίος το κατακεραυνοβόλησε σε μία λειτουργία της Καθολικής Εκκλησίας στο Βατικανό.

Τις δεκαετίες του 70 και του 80 ο Gainsbourg δεν σταματά τα μουσικά πειράματα με αποκορύφωμα ότι είναι ο πρώτος γάλλος που παντρεύει την ροκ με το ρέγγε και ανοίγει νέους μουσικούς δρόμους.

Στις 2 Μαρτίου του 1991 «φεύγει» από καρδιακή προσβολή, αφού πρώτα τρέλανε όλους τους γιατρούς και τις νοσοκόμες στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Για πολλές μέρες από το ένα χέρι είχε τα φάρμακα και από το άλλο το τσιγάρο. Ο Μιτεράν στην κηδεία του είπε ότι ο Gainsbourg ήταν για τη σύγχρονη Γαλλία ο Μπωντλαίρ, ο Απολλιναίρ… Για μένα ήταν ο τέλειος καπνιστής και ο ορισμός του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ… και όπως έλεγε, «les amours mortes, N'en finissent pas de mourir»

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.