ΩΧ... Η ΜΕΣΗ ΜΟΥ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Με τον ήλιο να συνεχίζει να μας κάνει παρέα στον ουρανό του Εδιμβούργου, είπα να σας γράψω την πρώτη ιστορία σχετική με την ζωή μου εδώ στην Σκώτια...

Κάποιο μεσημέρι του περασμένου Αυγούστου παρέα με την καλή μου βρεθήκαμε για φαγητό και μπίρες στην αγαπημένη μας pub στην Γλυφάδα. Εκεί γνωρίσαμε έναν Άγγλο πιτσιρικά από το Bristol και κουβέντα στην κουβέντα μάθαμε ότι ο κακόμοιρος είχε πάει την προηγούμενη μέρα στο ΙΚΑ Καλλιθέας και εκεί αφού του έκαναν κάποιες εξετάσεις του ζήτησαν να πληρώσει το αντίτιμο των εξετάσεων. Ο μικρός προσπάθησε να εξηγήσει στο υπάλληλο του ΙΚΑ ότι ως πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κάτοχος ευρωπαϊκού βιβλιαρίου υγείας έχει δικαίωμα να εξετασθεί δωρεάν από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας που διαμένει. Φυσικά μετά από λίγο κατάλαβε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο και έτσι έκατσε στην ουρά του ταμείου. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την ημέρα δεν μπόρεσα να καταλάβω την επιμονή του για δωρεάν ιατρική εξέταση αφού δεν μου είχε συμβεί κάτι τέτοιο μέχρι και εκείνη την μέρα.

Με τα πολλά και τα λίγα ο καιρός πέρασε και όπως είπαμε ο Σεπτέμβριος με βρήκε με νέο τόπο διαμονής. Οι πρώτες μέρες στο Εδιμβούργο ήταν ιδιαίτερα κουραστικές, οι επόμενες όμως έκρυβαν μια δυσάρεστη έκπληξη...

Έχοντας ξεχάσει ότι πριν από δύο χρόνια είχα βρεθεί σε χειρουργικό τραπέζι για επέμβαση στην μέση μου, είπα να κάνω τον «Σαμψών» και να προσπαθήσω να μεταφέρω περίπου 400 βιβλία όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την βιβλιοθήκη του σαλονιού στην βιβλιοθήκη της κρεβατοκάμαρας. Το τέλος της τρίτης διαδρομής με πάνω από είκοσι βιβλία στα χέρια με βρήκε να ουρλιάζω από τον πόνο και με τεράστια δυσκολία να φτάνω στο κρεβάτι (τρία βήματα από εκεί που με έπιασε ο πόνος.) .

Το ημερολόγιο έγραφε 13 Σεπτεμβρίου ημέρα Κυριακή και δεν είχαμε κλείσει ούτε μια εβδομάδα στο Εδιμβούργο. Χωρίς κανένα φίλο στην πόλη, χωρίς φάρμακα (ούτε ασπιρίνη) στο σπίτι, και με λίγες μονάδες του αγγλικού καρτοκινητού δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω. Η ώρα περνούσε και ο πόνος δεν έλεγε να ελαττωθεί. Ο μόνος του οποίου είχα το κινητό του τηλέφωνο ήταν ο Ινδός οδηγός ταξί με τον οποίο είχαμε κλείσει πριν από μερικές μέρες συμφωνία για μετακινήσεις μας. Με τον φόβο ότι θα έχει κλειστό το τηλέφωνο του, σχημάτισα στο καντράν το νούμερο του. Στο άκουσμα της φωνής του Ασίφ (Ο Θεός να τον έχει καλά και να του χαρίζει νόστιμο κάρυ καθημερινά) κάπως ηρέμησα. Του εξήγησα γρήγορα την κατάσταση και του ζήτησα να έχει κάποιο γιατρό να μου συστήσει που θα μπορούσε αν και Κυριακή να έρθει στο σπίτι. Μου απάντησε ότι θα σκεφτεί και θα με πάρει τηλέφωνο σε λίγα λεπτά. Πραγματικά μετά από λίγο ο Ασίφ με κάλεσε και μου έδωσε ένα τηλεφωνικό νούμερο στο οποίο και θα μπορούσα να απευθυνθώ.

Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα το νούμερο που μου είχε δώσει. Από την άλλη γραμμή ακούστηκε η φωνή μιας γυναίκας που κάτι μου είπε με βαριά σκωτσέζικη προφορά και έκλεισε την φράση της με το NHS (National Health System) 24. Γεμάτος απογοήτευση κούνησα το κεφάλι μου. Όχι μόνο είχα καλέσει το αντίστοιχο ΕΣΥ αλλά και η τύπισσα που είχε απαντήσει στο τηλέφωνο μίλαγε κάτι αγγλικά που στον ΟΜΗΡΟ δεν με δίδαξαν. Χωρίς να έχω καμία εναλλακτική λύση ξεκίνησα να της λέω το πρόβλημα του. Στο άκουσμα της προφοράς μου με διέκοψε.

"Είστε ξένος ?"

"Ναι είμαι"

"Από που?"

"Από την Ελλάδα"

"Επειδή θα σας ζητήσω ιατρικό ιστορικό μήπως θα θέλατε στην συνομιλία μας να έχουμε και μεταφραστή?"

Έμεινα άφωνος δευτερόλεπτα μετά την καταφατική μου απάντηση στην τηλεφωνική μας "παρέα" είχε προστεθεί και ένα τρίτο μέλος ο Στέφανος. Η έκπληξη μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν ο Στέφανος μου είπε ότι το NHS Scotland, κάλεσε την υπηρεσία μεταφράσεων που δουλεύει ο Στέφανος ώστε να βοηθήσει στην συνομιλία την δική μου με την νοσοκόμα που θα μου έπαιρνε τι ιατρικό ιστορικό και η υπηρεσία αυτή βρίσκετε στην Νέα Υόρκη.

Το τηλεφώνημα μας κράτησε πάνω από μισή ώρα και τέτοιο ιατρικό ιστορικό δεν μου είχαν πάρει ούτε όταν πήγαινα να για να χειρουργηθώ. Αφού ο Στέφανος τελείωσε την δουλειά του μου ευχήθηκε περαστικά και με καληνύχτισε. Στο τηλέφωνο πλέον είχαμε μείνει δύο, η νοσοκόμα και εγώ, η οποία μου είπε ότι η κατάσταση μου ήταν σοβαρή και θα έστελνε γιατρό από το σπίτι. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά εμφανίστηκε στο σπίτι ο Ντοκτορ Μακ something, κρατώντας 2 βαλίτσες. Με εξέτασε περίπου 15 λεπτά και αφού τελείωσε έκατσε στην απέναντι καρέκλα.

"Κοίτα για να σε καθησυχάσω αυτό το οποίο έπαθες είναι μια κρίση κήλης σπονδύλου, άρα δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά ξέρω ότι είναι κάτι επώδυνο. Γι' αυτό τον λόγο έχω να σου προτείνω τα εξής. Ή θα σου κάνω ένεση μορφίνης, ή θα σου δώσω βάλιουμ και κωδεΐνη για τρεις μέρες ώστε να ηρεμήσεις."

Χωρίς σκέψη διάλεξα τα βάλιουμ. Άνοιξε την τσάντα του, έβγαλε δώδεκα χάπια (έξι βάλιουμ και έξι κωδεΐνης) και μου τα άφησε στο κομοδίνο. Κάπου εκεί τον είδα να φοράει το μπουφάν του και κατάλαβα ότι έφτασε η ώρα του λογαριασμού.

"Τι χρωστάω γιατρέ?"

"Τίποτα."

"Ούτε για τα φάρμακα ούτε για την επίσκεψη?"

"Φυσικά και όχι, είμαι από το NHS"

Ο Ντοκτορ Μακ something είχε φτάσει ήδη στην πόρτα αφήνοντας με άναυδο.

Τελικά ο Neil Kinnock όταν έλεγε πως αν κάποιος σκεφτεί να καταργήσει το NHS και κατά επέκταση την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δωρεάν υγεία στην Μεγάλη Βρετανία, τότε θα έρθει αντιμέτωπος με επανάσταση, είχε απόλυτο δίκιο.

Μετά από αυτή την εμπειρία, καθημερινά σκέφτομαι με λύπη τον Άγγλο (ασθενή του ΙΚΑ) πιτσιρικά από το Bristol και την ατυχή σύγκριση που προσπάθησε να κάνει μεταξύ του ΕΣΥ και του δικού τους NHS.

Αυτά για τώρα...

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια