Αδέλφια καλησπέρα,
Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πιστεύω ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο. Όπως πολλοί από εσάς έτσι και εγώ, χθες το βράδυ έκατσα να δω τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος. Χωρίς να είμαι Ολυμπιακός είναι δεδομένο ότι σαν Νικαιώτης η ομάδα που υποστήριζα ήταν οι Ερυθρόλευκοι.
Θεωρώ τον εαυτό μου απελπιστικά ανίκανο να κάνω την παραμικρή ανάλυση σε σχέση με το παιχνίδι, αλλά πιστεύω ότι είμαι σε θέση να γράψω δυο λόγια για τον άνθρωπο που κέρδισε το κύπελλο χθες το βράδυ. Σε πλήρη αντίθεση με τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων, πιστεύω ότι αυτός που πήρε από το χέρι τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε στο κύπελλο ήταν ο Ματτ Ντερμπισάΐρ.
Την ίδια ημέρα που ανακοινώθηκε ο δανεισμός του στον Ολυμπιακό από την Μπλάκμπερν, πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου και του είπα ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε επιθετικό μεγάλης αξίας. Οι λόγοι που με έκαναν να πω αυτή την κουβέντα ήταν δυο.
Πρώτον τον είχα δει να αγωνίζεται με την φανέλα της Ρέξαμ (αγαπημένη ομάδα μικρής κατηγορίας στην Αγγλία) που ο Ντέρμπισάΐρ την πήρε από το χέρι και την οδήγησε σε επιτυχίες.
Δεύτερον ήξερα το τι σημαίνει να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις στο Μπλάκμπερν. Το να μεγαλώσει κάποιος στην πόλη της Δυτικής Αγγλίας δεν είναι και εύκολο πράγμα θέλει μαγκιά. Η βιομηχανική επανάσταση μπορεί κάποτε να έκανε την πόλη οικονομικά ανεξάρτητη, τα χρόνια όμως πέρασαν και η ευημερία έδωσε την θέση στην ανέχεια και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλές γειτονιές της.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ντερμπισάΐρ είναι ένας πανέξυπνος πιτσιρικάς που έχει πολλές πιθανότητες να τα πάει καλά με το επάγγελμα του. Αν και μόλις 22 χρονών κάπου κοντά προς το τέλος του περασμένου χρόνου κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει την υπέρβαση του. Με τις δίδυμες κόρες του να μην έχουν κλείσει ούτε χρόνο, πήρε τις βαλίτσες του και κατέβηκε στον Πειραιά. Είναι ο μοναδικός άγγλος διεθνής της ομάδας των ελπίδων που προτίμησε να αλλάξει χώρα από το να ζεσταίνει τον πάγκο μιας ομάδας Premier League ή από το να δοθεί δανεικός σε μια ομάδα μικρότερης κατηγορίας του νησιού. Πήρε την απόφαση να έρθει σε ένα Ευρωπαϊκό σύλλογο, σχεδόν ισόβιο πρωταθλητή, που κάθε Κυριακή η πίεση για την νίκη είναι μεγάλη (σίγουρα μεγαλύτερη από ότι στην Μπλάκμπερν). Οι εμπειρίες που απεκόμισε από τον δανεισμό του είναι μεγάλες και σίγουρα χρήσιμες αφού έστω και για έξι μήνες «πήρε μυρωδιά» του τι σημαίνει να είσαι νικητής.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό ή όχι, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δύο βγήκαν απίστευτα κερδισμένοι από αυτόν τον δανεισμό…
… κατά τ’ άλλα σαν ευχάριστη εικόνα θα μου μείνει η ευγένεια του εκείνα τα λιγοστά μεσημέρια που είχαμε συναντηθεί στην παμπ της Γλυφάδας.
Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.
Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πιστεύω ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο. Όπως πολλοί από εσάς έτσι και εγώ, χθες το βράδυ έκατσα να δω τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος. Χωρίς να είμαι Ολυμπιακός είναι δεδομένο ότι σαν Νικαιώτης η ομάδα που υποστήριζα ήταν οι Ερυθρόλευκοι.
Θεωρώ τον εαυτό μου απελπιστικά ανίκανο να κάνω την παραμικρή ανάλυση σε σχέση με το παιχνίδι, αλλά πιστεύω ότι είμαι σε θέση να γράψω δυο λόγια για τον άνθρωπο που κέρδισε το κύπελλο χθες το βράδυ. Σε πλήρη αντίθεση με τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων, πιστεύω ότι αυτός που πήρε από το χέρι τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε στο κύπελλο ήταν ο Ματτ Ντερμπισάΐρ.
Την ίδια ημέρα που ανακοινώθηκε ο δανεισμός του στον Ολυμπιακό από την Μπλάκμπερν, πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου και του είπα ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε επιθετικό μεγάλης αξίας. Οι λόγοι που με έκαναν να πω αυτή την κουβέντα ήταν δυο.
Πρώτον τον είχα δει να αγωνίζεται με την φανέλα της Ρέξαμ (αγαπημένη ομάδα μικρής κατηγορίας στην Αγγλία) που ο Ντέρμπισάΐρ την πήρε από το χέρι και την οδήγησε σε επιτυχίες.
Δεύτερον ήξερα το τι σημαίνει να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις στο Μπλάκμπερν. Το να μεγαλώσει κάποιος στην πόλη της Δυτικής Αγγλίας δεν είναι και εύκολο πράγμα θέλει μαγκιά. Η βιομηχανική επανάσταση μπορεί κάποτε να έκανε την πόλη οικονομικά ανεξάρτητη, τα χρόνια όμως πέρασαν και η ευημερία έδωσε την θέση στην ανέχεια και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλές γειτονιές της.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ντερμπισάΐρ είναι ένας πανέξυπνος πιτσιρικάς που έχει πολλές πιθανότητες να τα πάει καλά με το επάγγελμα του. Αν και μόλις 22 χρονών κάπου κοντά προς το τέλος του περασμένου χρόνου κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει την υπέρβαση του. Με τις δίδυμες κόρες του να μην έχουν κλείσει ούτε χρόνο, πήρε τις βαλίτσες του και κατέβηκε στον Πειραιά. Είναι ο μοναδικός άγγλος διεθνής της ομάδας των ελπίδων που προτίμησε να αλλάξει χώρα από το να ζεσταίνει τον πάγκο μιας ομάδας Premier League ή από το να δοθεί δανεικός σε μια ομάδα μικρότερης κατηγορίας του νησιού. Πήρε την απόφαση να έρθει σε ένα Ευρωπαϊκό σύλλογο, σχεδόν ισόβιο πρωταθλητή, που κάθε Κυριακή η πίεση για την νίκη είναι μεγάλη (σίγουρα μεγαλύτερη από ότι στην Μπλάκμπερν). Οι εμπειρίες που απεκόμισε από τον δανεισμό του είναι μεγάλες και σίγουρα χρήσιμες αφού έστω και για έξι μήνες «πήρε μυρωδιά» του τι σημαίνει να είσαι νικητής.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό ή όχι, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δύο βγήκαν απίστευτα κερδισμένοι από αυτόν τον δανεισμό…
… κατά τ’ άλλα σαν ευχάριστη εικόνα θα μου μείνει η ευγένεια του εκείνα τα λιγοστά μεσημέρια που είχαμε συναντηθεί στην παμπ της Γλυφάδας.
Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου