ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΙ ΝΤΑΗΔΕΣ 700 €

Αδέλφια καλησπέρα,

Πριν από αρκετά χρόνια, μπορεί και δέκα, χωρίς να υπάρχει καμία παγκοσμία οικονομική κρίση και με την μισή Ελλάδα να κερδίζει χρήμα ζεστό από το χρηματιστήριο, εγώ βρισκόμουν στην μέση της προσωπικής μου οικονομικής κρίσης. Τα τηλέφωνα στο σπίτι, στο γραφείο καθώς και το κινητό δεν σταματούσαν να χτυπάνε. Στην άλλη γραμμή σχεδόν πάντα υπήρχε μια κοπελιά η οποία άλλοτε με καλό και άλλοτε με κακό τρόπο μου ζητούσε τα χρήματα που χρωστούσα στην τράπεζα – εργοδότη της. Για την συνέχεια της ιστορίας απλά σημειώνω ότι το προσωπικό μου πρόβλημα τελείωσε κάπου στο 2003 και από τότε όλα καλά και όλα ωραία…

… Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα (κυριολεκτώ). Μόλις τα ρολόγια είχαν δείξει 14:00 το κινητό μου τηλέφωνο «κτύπησε». Στο καντράν σχηματίστηκε ένας αριθμός που δεν μου έλεγε «κάτι». Απάντησα το τηλέφωνο και από την άλλη γραμμή ακούστηκε μια γυναικεία φωνή.

- Καλησπέρα ο κος…….
- Όχι.
- Μα καλά δεν είστε ο κος…..
- Όχι δεν είμαι.
Κανονικά κάπου εδώ η συνομιλία θα έπρεπε να λάβει τέλος όμως λογάριαζα χωρίς τον «ξενοδόχο».

- Ναι αλλά ο κος…… μας έχει δώσει αυτό το τηλέφωνο…
- … και εγώ τι φταίω;
- Να αλλάξετε νούμερο κύριε μου.
- Μήπως να αλλάξω οικογένεια και επίθετο στα 36 για να ικανοποιήσω εσάς (ακόμα δεν έχω νευριάσει και κρατάω τον πληθυντικό) και την τράπεζας σας ;
- Α καλά… κατάλαβα… μου λέει γεμάτη ειρωνεία και μου κλείνει το τηλέφωνο.
Κάπου εκεί «ξέφυγα». Εάν είχε καταλάβει αυτή το σίγουρο είναι ότι δεν είχα καταλάβει εγώ.

Πάτησα την επανάλκηση και με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψα ότι ήμουν στην τηλεφωνική αναμονή ενός δικηγορικού γραφείου. Μετά από λίγο μου απαντούσε η γραμματέας.

- Καλησπέρα, λέγομαι …. και πριν από λίγο με κάλεσε μια συνάδελφο σας. Επειδή ήταν αγενέστατη και μου έκλεισε μέχρι και το τηλέφωνο θα ήθελα να μάθω το όνομα της.
- Μισό λεπτό παρακαλώ.

Το μισό λεπτό έγινε 5 λεπτά στην αναμονή… αλλά παράπονο δεν είχα άκουσα σχεδόν ολόκληρο το έργο του Vagelis κάπου εκεί είπα να κλείσω το τηλέφωνο.

ΟΚ, το θέμα Αδέλφια δείχνει να έχει ξεφύγει. Μέχρι σήμερα είχαμε τις εισπρακτικές εταιρείες να «αλωνίζουν» και να μεταφορτώνουν σε τηλεφωνικούς νταήδες παιδάκια των 700€, όμως σήμερα ανακάλυψα ότι στο παιχνίδι έχει μπει και ο αξιότιμος κλάδος των δικηγόρων.

Μετά από το συμβάν άνοιξα τον υπολογιστή για να ρίξω μια ματιά στο ιντερνετ… με τα πολλά έφτασα στην «Ελευθεροτυπία». Δυστυχώς δεν κρατήθηκα και στο πεδίο αναζήτησης έγραψα “Εισπρακτικές Εταιρείες”. Τα αποτελέσματα 51 και το πιο παλιό άρθρο το 2001 (κρατά χρόνια αυτή η κολόνια). Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα άρθρο του περασμένου Ιανουαρίου. Εκεί λοιπόν ο συντάκτης έγραφε ότι οι τράπεζες πούλησαν σε εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο τα «κόκκινα» δάνεια τους ώστε να μην τα «κουβαλούν» στον ισολογισμό τους. Αυτό δίνει κατευθείαν το δικαίωμα στην εταιρεία του Λουξεμβούργου να συμπράξει με ελληνικές εισπρακτικές και να διεκδικήσει τα ποσά.

Κάπου εδώ θα κλείσω… δανειζόμενος τον τέλειο επίλογο του Χρήστου Μιχαηλίδη από ένα άρθρο του «Ασφαλώς, ο οφειλέτης έχει υποχρεώσεις. Εχει υπογράψει συμβάσεις (έστω και υπό πίεση και με «θολή» ενημέρωση) και οφείλει να τις τηρεί. Οχι, όμως, με στραπατσαρισμένη την αξιοπρέπειά του από αλαζόνες, άγνωστους «τηλεφωνάκηδες»...»

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ : Και μην ξεχνάτε… Money (are) for nothing.