ΒΟΗΘΕΙΑ... ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ...

Αδέλφια καλημέρα,

Χθες όλο το βράδυ «έπιασα» τον εαυτό μου να βλέπει CNN προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε στην Αμερική με την καταψήφιση του σχεδίου Μπους (700 δις $) από την Βουλή των αντιπροσώπων. Σε μια πρώτη ματιά οι αντιπρόσωποι (αυτοί που έχουν άμεση σχέση με τον αμερικάνικο λαό) δεν αποδέχθηκαν την κρίση των τραπεζών να την πληρώσουν οι πολίτες, να την πληρώσει η μεσαία τάξη.

Αφού είδα σχεδόν όλες τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών της ψηφοφορίας (Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων) ξεκίνησαν τα ρεπορτάζ από την Ευρώπη. Μέσα στην Κυριακή η κρίση κατάφερε να περάσει τον Ατλαντικό και να χτυπήσει την Ισλανδία, Δανία, Γερμανία, Μπε.Νε.Λουξ. και Αγγλία. Εκατοντάδες χιλιάδες υποθήκες, δάνεια, καταθέσεις καθώς και συνταξιοδοτικά ασφαλιστικά προγράμματα είναι στον αέρα. Οι διοικητές και οι διευθυντές των τραπεζών μετά τα meetings τους «φυγαδεύονται» με πολυτελείς μερσεντές αφήνοντας πίσω χάος.

Οι άνθρωποι (διοικητές κλπ) που μέχρι χθες ήταν πολέμιοι του κρατισμού και υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας-κερδοσκοπίας, τρέχουν πανικόβλητοι σε πρωθυπουργούς και υπουργούς εκλιπαρώντας για κρατική βοήθεια και κρατικοποιήσεις. Οι κυβερνήσεις των Άγγλων των Γερμανών και των κρατών της Μπε.Νε.Λουξ που μέχρι και τον προηγούμενο μήνα πίεζαν την Ιταλία και την Ελλάδα για το «κλείσιμο» την Ολυμπιακής και της Alitalia με αφορμή τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, ψήφισαν με την ευλογία της Ε.Ε. τεράστιες χρηματοδοτήσεις προς τις ούτως η άλλως προβληματικές τράπεζες. Με λίγα λόγια δεν φτάνει που μέχρι και σήμερα μεγαθήρια όπως η Fortis και η Bradford and Bingley ξεζούμιζαν τους πολίτες τώρα οι ίδιοι πολίτες καλούνται μέσω της αύξησης της φορολογίας να σώσουν αυτά τα μεγαθήρια.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά και ενώ ο καπιταλισμός είναι πιο ευάλωτος από ποτέ εμείς ας μην ταραζόμαστε… ας δώσουμε ακόμα μια ψήφο εμπιστοσύνης στην ΝΔ… ας μαλώσουμε με τους κολλητούς μας για το ποιος ανάμεσα στον βλάκα και τον τετράβλακα είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός… ας δώσουμε μια ψήφο διαμαρτυρίας στην ροζ αριστερά που συνεχίζει να μαζεύει εκατό νοματαίους στις εκδηλώσεις της και πάνω από 10% στις δημοσκοπήσεις.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

ΔΕΛΤΙΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ

Αδέλφια Καλησπέρα,

Τελικά πρέπει να έχουμε τα χειρότερα δελτία ειδήσεων στο πλανήτη. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και ο μικρότερος τοπικός τηλεοπτικός σταθμός στην Αλάσκα έχει ποιοτικότερο δελτίο ειδήσεων από το σύνολο των ιδιωτικών και κρατικών καναλιών της μπανανίας μας.

Εδώ και 9 μέρες το πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια (άντε την γλυτώνει το star που παίζει την πρεμιέρα της Τζούλια Αλεξανδράτου) είναι τα γκάλοπ. Με την εμφάνιση της πρώτης κάρτας αρχίζει το πανηγύρι. Την στιγμή που θα τελειώσει η ανάγνωση της κάρτας να σου και οι γυρολόγοι βουλευτές τηλεκανάληδες να ζαλίζουν από την μια τα αυτάκια μας με παπαρολογίες και να γεμίζουν από την άλλη τον τηλεοπτικό χρόνο των δελτίων. Αφού έχουμε ακούσει ότι μπορεί να βάλει νεοέλληνα νους αρχίζουν να «πέφτουν» με απίστευτη ταχύτητα όλες οι άλλες ειδήσεις που σίγουρα είναι πιο ενδιαφέρουσες από το ποιος από τους δύο ανίκανους είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός.

Κάπου εκεί μου γεννιούνται και δυο ερωτήματα.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ : Πως μπορεί να πάει μια χώρα μπροστά όταν η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση της, έχουν ως μέλημα την ανατροπή των γκάλοπ και όχι την καθημερινότητα ; (Μην γυρίσει και μου πει κανείς ότι τα γκάλοπ αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα… γιατί θα τον στείλω στον έξω από ‘δω…)

ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ : Τελικά μήπως θα πρέπει να αλλάξουμε εκείνο το σύνθημα που πρωτακούστηκε την δεκαετία του 80… «το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός…» και να το κάνουμε «Το μέλλον μας δεν είναι ο δικομματισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλιστικός».

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

...ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Αδέλφια καλημέρα,

Πάνε σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που πρωτόγραψα ποστ με αθλητικό περιεχόμενο. Σήμερα λέω να κλείσω τον κύκλο αυτών των ποστ γράφοντας όχι για ιστορία κάποιου ευρωπαϊκού ντέρμπυ αλλά για την ιστορία ενός ΗΡΩΑ, του Νίκου Γόδα.

Σε πολλούς το όνομα του Νίκου Γόδα είναι άγνωστο. Ο Νίκος Γόδας συγκαταλέγεται στους χιλιάδες ήρωες της Εθνικής Αντίστασης που έλαβε χώρα στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αυτό όμως το οποίο και τον διαφοροποιεί είναι η μεγάλη του αγάπη για το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό. Πρώτη φορά διάβασα γι’ αυτόν στο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου και του Δημήτρη Μηλάκα «Μια θρησκεία χωρίς άπιστους. Ποδόσφαιρο.» εκδόσεις Λιβάνη.

Ο Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η μικρασιατική καταστροφή τον «έστειλε» μαζί με την οικογένεια του πρώτα στην Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά όπου και ρίζωσαν. Ο Νίκος όπως και όλοι του οι συνομήλικοι αναζητούσε μέσα από το παιχνίδι του με την μπάλα μικρές χαρές που θα τον έκαναν έστω και για λίγο να ξεχάσει την δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετώπιζε. Αν και μικρός το ταλέντο του φάνηκε αμέσως και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα της Κοκκινιάς. Μερικά χρόνια πριν το πόλεμο στο ισόγειο του πατρικού του ανοίγει μια ταβέρνα, «τα αραπάκια» . Η επιτυχία του (και) στην επιχείρηση του είναι τόσο μεγάλη που όλοι οι «αστέρες» της εποχής περνάνε από «τα αραπάκια» για να πουν μερικά τραγούδια.
Εν μέσω του πολέμου ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, όπου και ήταν η μεγάλη του αγάπη, ταυτόχρονα όμως περνάει και στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και δίνει το παρόν σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοινωνική αλλαγή.

Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού και σκοράρει στην νίκη με 4-0 απέναντι στον Εθνικό, ενώ το ίδιο κάνει και κατά του Απόλλωνα. Το Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στο τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2.

Την ίδια εποχή ο Γόδας είναι πλέον λοχαγός του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και λαμβάνει μέρος στις μεγαλύτερες μάχες που γίνονται στον Πειραιά. Πρώτα στην μάχη της Ηλεκτρικής (ΔΕΗ Κερατσινίου σήμερα) και μετά στην μάχη της 7ης Μαρτίου (στην σημερινή οδό Κονδύλη) ο Γόδας δείχνει θάρρος λιονταριού. Τον Δεκέμβρη του 1944 ο εχθρός έχει αλλάξει και ο Γόδας πλέον πολεμά τους Άγγλους στο Νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Σταμάτης Σκούρτης, σύντροφος του Γόδα και ανθυπολοχαγός του «Οι μάχες γίνονταν σώμα με σώμα. Το νεκροταφείο δεν μπορούσαν να το πάρουν με τίποτα. Εκεί μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Γόδας του είπε πως είναι «προνομιούχοι» αφού αν θα σκοτωνόντουσαν θα θαβόντουσαν σε κανονικό μνήμα.»

Στις αρχές του 1945 και αμέσως μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας ο Γόδας μαζί με τον λόχο του περιπλανήθηκε στην Βοιωτία και την Λαμία μέχρι και που αρρώστησε από πνευμονία και γύρισε στην Αθήνα. Εκεί η κατάληξη ήταν αναμενόμενη. Τον καρφώνουν. Η «περιήγηση» του στην εξορία μόλις έχει αρχίσει. Φυλακές «Αβέρωφ», Αίγινα, Κέρκυρα. Ο Γόδας μένει στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Ο Σταμάτης Σκούρτης κι ο Σπύρος Ανδρεάδης, και οι δυο μελλοθάνατοι που σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949, είναι κατηγορηματικοί ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν ενδιαφέρθηκε να σώσει τον Γόδα (κατά τον Σκούρτη, η ΑΕΚ έσωσε δικούς της αθλητές, ο Ολυμπιακός όχι), κάτι που γράφει στο βιβλίο του «Ώσπου να ξημερώσει» εκδόσεις Κιβωτός.

Όταν μπήκε ο χειμώνας του 48 στην Κέρκυρα, ο Γόδας είχε καταλάβει ότι το τέλος ήταν κοντά. Στις 19 Νοεμβρίου και ημέρα Κυριακή (μπράβο ρε Χριστιανοί) οι φύλακες τον ειδοποίησαν ότι τον ζητούν στη διεύθυνση, ο Γόδας ζητά την ερυθρόλευκη φανέλα και το άσπρο σορτσάκι και παίρνει τον δρόμο για την εκτέλεση, στο νησάκι Λαζαρέτο, μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας...Οι άλλοι κρατούμενοι, μελλοθάνατοι, ισοβίτες ή με μεγάλες ποινές, στριμώχτηκαν στα σίδερα του κελιού τους κι άρχισαν να φωνάζουν όπως έκαναν σε κάθε εκτέλεση: «Λαέ της Κέρκυρας, πάλι απόψε παίρνουν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης για εκτέλεση».Η φυλακή μπορεί ν' αντηχούσε απ' τις φωνές, οι φωνές μπορεί να ακούγονταν μέχρι τα σπίτια απέναντι, αλλά σε λίγη ώρα ο Μικρασιάτης Νίκος Γόδας, τριάντα χρονών, βασικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού στα χρόνια της Κατοχής, στεκόταν μπροστά στο απόσπασμα φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα.

Στο «Ώσπου να ξημερώσει» η περιγραφή είναι τρομακτική «...ο ήλιος σκάει πίσω απ' τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνισαν απ' το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μου μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ' τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ: "Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ' όνομά μου". Κι ο αδελφός του Δημήτρης ονόμασε την κόρη του Νίκη».

Αδέλφια με την ιστορία του Νίκου Γόδα κλείνει το σύντομο αφιέρωμα στο ποδόσφαιρο. Μετά από αυτά τα ποστ ελπίζω να καταλάβατε γιατί το ποδόσφαιρο όπως θα έλεγε και ο Μπογιόπουλος είναι μια θρησκεία χωρίς άπιστους.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΑΣ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ (ΠΕΚΙΝΟ 2008)

Αδέλφια Καλησπέρα,

Σχεδόν πάνω από μια εβδομάδα προσπαθώ να βρω λέξεις για να γράψω το συγκεκριμένο ποστ. Λέξεις που θα έκαναν αυτό το ποστ «σοβαρό» ή «βαρύγδουπο». Τζίφος, έβλεπα τις μέρες να φεύγουν και να μην μπορώ να συντάξω ούτε πρόταση. Δεν είχα ξεχάσει τα ελληνικά απλά ένοιωθα και νιώθω ΑΝΙΚΑΝΟΣ ώστε να αποτυπώσω την δύναμη και την φλόγα των 69 Ελλήνων που με την βοήθεια των οικογενειών τους και των προπονητών τους εδώ και 12 μέρες κάνουν την χώρα, αλλά πάνω απ’ όλα ΕΜΕΝΑ τον σύγχρονο μέσο Έλληνα ΠΕΡΗΦΑΝΟ.

53 παλικάρια και 16 κοπελιές που γύρισαν την πλάτη στην βάναυση κοινωνία μας, μια κοινωνία που τους κάνει την ζωή δύσκολη καθημερινά και σήκωσαν την Ελληνική σημαία ψηλά στο Πεκίνο.

Όμως η προσωπική μου άποψη Αδέλφια είναι η εξής… αυτές οι νίκες (ζωής) ανήκουν μόνο σε ΑΥΤΟΥΣ και τις ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ. Κανένας μα κανένας κουστομαρισμένος μαλάκας υπουργός ή βουλευτής δεν έχει θέση στην γιορτή που θα στηθεί γι’ αυτά τα παιδιά με την επιστροφή τους στην χώρα, αυτό το δικαίωμα το χάσανε μόνοι τους εδώ και χρόνια που δεν έχουν κάνει ΤΙΠΟΤΑ για αυτά τα παιδιά ή για τις οικογένειες τους ώστε να τους βοηθήσουν στην καθημερινότητα.

Δυστυχώς από τους 69 αθλητές βρήκα τα βιογραφικά μόνο των 25… ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για το μάθημα ζωής που μας δίνουν και όχι για τα μετάλλια ΑΣ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ …

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, Χρήστος Ταμπαξής, Κωνσταντίνος Φύκας, Στέφανος Αναργύρου, Θανάσης Μπαράκας, Δημήτρης Κωνσταντάκας, Άννα Τζήκα, Μαρία Καλπακίδου, Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, Ανθή Καραγιάννη, Ευθύμιος Καλαράς, Ελένη Σαμαριτάκη, Ευάγγελος Μπακόλας, Παράσχος Στογιαννίδης, Χρήστος Αγγουράκης, Γιώργος Τοπτσής, Κυριάκος Γριβέας, Γιάννης Κωστάκης, Παρασκευή Καντζά, Γιώργος Καπελάκης, Σίμος Παλτσανιτίδης, Αντώνης Γιαπουτζής, Ρωμαίος Ρουμελιώτης, Άννα Τζήκα, Γιώργος Καραμηνάς.

ΣΑΣ Ευχαριστώ.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

"Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ" ROMA Vs SS LAZIO

Αδέλφια Καλησπέρα,

Όπως σας είχα υποσχεθεί, σήμερα συνεχίζω τα αφιερώματα στο ποδόσφαιρό. Σκοπός μου δεν είναι να σας γεμίσω με πληροφορίες που μπορείτε να πάρετε από τον Σωτηρακόπουλο ή από κάποιον άλλον «διαβασμένο» δημοσιογράφο. Σκοπός μου είναι να αναδείξω την κοινωνιολογική (τρομάρα μου) σημασία διάφορων ποδοσφαιρικών αγώνων που γίνονται στην Ευρώπη.

Πάνε κοντά στα δύο χρόνια που έτρωγα «φιλικά» με έναν πρώην αντιπρόεδρο μεγάλης Αθηναϊκής ΠΑΕ. Εκείνος γνωρίζοντας τις κομμουνιστικές μου καταβολές ήταν σίγουρος ότι η ομάδα που υποστήριζα στο ιταλικό πρωτάθλημα είχε έδρα την αιώνια πόλη και άκουγε στο όνομα Roma. Όταν αυτήν την «σιγουριά» του την γύρισα πίσω και του είπα ότι επειδή είμαι κομμουνιστής, η ομάδα που υποστηρίζω είναι η Livorno, έκατσε να με κοιτά με απορία. Ήπια μια γουλιά μπύρα και βάλθηκα να του εξηγώ τους λόγους (ιστορικούς) που με έκαναν να υποστηρίξω Livorno και όχι Roma… σήμερα όμως το ποστ δεν είναι αφιερωμένο στην Livorno, αλλά στο μεγάλο Ιταλικό ντέρμπυ μεταξύ Roma και Lazio.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η «αιώνια» πόλη ήταν γεμάτη αθλητικά σωματεία. Στις 9 Ιανουαρίου του 1900 κάποιοι δρομείς ιδρύουν την Σοσιετά Σπορτίβα Λάτσιο (SS Lazio). Επιλέγουν για χρώματα του σωματείου το γαλάζιο και το λευκό και για σήμα το χρυσό αετό (με ανοιγμένα φτερά). Τα χρώματα είναι εμπνευσμένα από τα χρώματα της ελληνικής σημαίας (ως τιμή προς την γενέτειρα του ολυμπιακού πνεύματος) και το σήμα αντιπροσωπεύει την πάλαι ποτέ κραταιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο σύλλογός τους σχεδόν από την πρώτη μέρα κατέχει ένα ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσει στην Ευρώπη. Είναι ο σύλλογος που «καλλιεργεί» τα περισσότερα αθλήματα (37). Το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου ξεκινά να παίζει στο Ιταλικό πρωτάθλημα το 1912 και μέχρι το 1923 μετέχει 3 φορές στο τελικό αλλά τον χάνει και τις 3.

Αρκετά χρόνια μετά από την ίδρυση της Λάτσιο (1927), κάνει την εμφάνιση της η Roma. Η Roma είναι αποτέλεσμα της συγχώνευσης 3 σωματείων (Roman, Alba-Audace και Fortitudo) και είχε ως σκοπό την δημιουργία μιας δυνατής ομάδας που θα ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί τις ομάδες του Βορρά (Μιλάνο, Τορίνο). Η ομάδα ξεκινά να παίζει στην «εργατική» περιοχή της Ρώμης (Τεστάτσιο). Το μοναδικό σωματείο που ενώ είχε δεχθεί πρόσκληση για την συγχώνευση δεν μετείχε σε αυτήν ήταν Η Λάτσιο.

Τα γεγονότα σε μια πρώτη ματιά δείχνουν απλά… δηλαδή από την μια έχουμε τους «ιστορικούς» της Ρώμης και από την άλλη τους «εργατικούς». Όμως η κατάσταση δεν ήταν έτσι. Τι και αν ο ποιο γνωστός οπαδός της Λάτσιο ήταν ο Μουσολίνι, τι και αν ακόμα μέχρι τις μέρες μας η Λατσιάλοι θεωρούνται φασίστες… πάντα ξεχνάμε κάτι βασικό. Ο εμπνευστής της δημιουργίας της Roma δεν ήταν άλλος από τον Italo Foschi γνωστό και υψηλόβαθμο μέλος τους Φασιστικού κόμματος. Άρα… Una Fatsa Una Ratsa.
Αφού ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μπήκε στις σελίδες της ιστορίας, οι ισορροπίες άλλαξαν και είδαμε τους Λατσιάλοι πιστούς στον Φασισμό και τους Ρωμαίους δημοκρατικότερους (σε καμιά περίπτωση όμως αριστερούς).

Φυσικά ο χρόνος κύλησε, τα πολιτικά κάπως έφυγαν από την μέση το μίσος όμως των οπαδών παραμένει άσβηστο. Ένα μίσος που ξεκινά από το ποιος έχει το πάνω χέρι στην πόλη. Στα μεταξύ τους παιχνίδια έχει χυθεί απίστευτο αίμα και τα εισιτήρια στις Curva Sud και Curva Nord (οι εξέδρες των φανατικών) είναι δυσεύρετα.

ΟΜΩΣ… ακόμα και μέσα από το μίσος αυτοί οι οπαδοί παραμένουν ΟΠΑΔΟΙ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ. Αν σας κάνει κάπως οξύμωρο (Οπαδός και Σεβασμός) διαβάστε το τι έγινε λίγο μετά το φετινό Πάσχα. Λίγες μέρες λοιπόν μετά την δολοφονία του Gabriele Sandri, οπαδού της Λάτσιο από Ιταλό αστυνομικό και κατά την διάρκεια του ντέρμπυ οι οπαδοί της Roma ανάρτησαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε : «Στον γαλάζιο ουρανό ένα αστέρι λάμπει. Θα είσαι πάντα στις καρδιές μας. Γεια σου Γκάμπριελ.»

Οι λέξεις αυτού του πανό ίσως είναι και η ΑΠΟΛΥΤΗ απάντηση σε αυτούς που ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να καταλάβουν την σχέση κοινωνίας – ποδοσφαίρου και επιλέγουν να δουν το δεύτερο είτε ως ένα σύνολο 22 ανδρών να τρέχουν πάνω κάτω είτε ως ανεγκέφαλο και τυφλό χουλιγκανισμό.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΝΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Αδέλφια καλημέρα,

Μετά ωρίμου σκέψεως και με αφορμή τα 90 χρόνια που οι κομμουνιστές αλωνίζουν με τις συμμορίες τους την χώρα αποφάσισα να διεξάγω έρευνα με τελικό στόχο το ξεμπρόστιασμα των προαναφερθέντων. Τα πρώτα στοιχεία «κατέφθασαν» στο εμαιλ μου από τον φίλο μου τον Αλέκο που μιμούμενος τον Μαυρίκη υπέκλεψε συνομιλία μάνας και κόρης από διπλανό διαμέρισμα.

Με τιμή σας παραθέτω τον παρακάτω αποκαλυπτικό διάλογο

ΚΟΡΗ : Μαμά τι είναι έρωτας ;
ΜΑΝΑ : Χμ… έρωτας είναι να γνωρίσεις έναν όμορφο κύριο, στο πρώτο σας ραντεβού να σε πάει στο GB Corner για φαγητό, περνώντας ο καιρός να σου αγοράσει ένα αυτοκίνητο, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή να σε πηγαίνει βόλτα στο Μιλάνο και φυσικά να σου αγοράσει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι… Αυτό, παιδί μου είναι έρωτας.
ΚΟΡΗ : Μα μαμά… και που σε όλα αυτά είναι η αγάπη, το πάθος, ο πόθος, το σεξ, η αγωνία του πρώτου φιλιού ; Αυτά που λένε πως έχουν νοιώσει όλες μου οι φίλες ;
ΜΑΝΑ : Απαπα παιδί μου… αυτά δεν είναι έρωτας… Αυτά τα λένε οι κομμουνιστές για να πηδάνε ΤΣΑΜΠΑ.

Αυτός ο διάλογος Αδέλφια είναι μια πρώτη απόδειξη για το πώς οι κομμουνιστές εδώ και 90 χρόνια καταπατάνε τις αξίες της κοινωνίας μας καθώς και για το πώς διαβρώνουν τις θυγατέρες μας. Να είστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι τέτοιοι διάλογοι – αποδείξεις.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

Ο "ΣΩΤΗΡΙΟΣ" ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ

Αδέλφια καλησπέρα,

Πάνε πάνω από 3 εβδομάδες που συνεχιζόμενοι τυφώνες κτυπάνε με μανία ακτές, χωριά και πόλεις, νησιών της Καραϊβικής, της Κούβας και των ΗΠΑ. Δεν έχει περάσει ούτε μια ώρα που έβλεπα στην ΤιΒι ελικόπτερα του ΟΗΕ να κατεβάζουν και να μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια σε ανήμπορους, εξαθλιωμένους, πεινασμένους και λασπωμένους Ταϊτινούς.

Κάπου εκεί και αφού η εικόνα φρίκης εναλλάχτηκε με τρέιλερ της νέας ενημερωτικής (;)εκπομπής της Ελεονόρας Μελέτη, μου ήρθε στο μυαλό το τελευταίο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein), «The shock Doctrine : The rise of Disaster Capitalism» (Το δόγμα σοκ του καταστροφικού καπιταλισμού).

Η Καναδή δημοσιογράφος (καταπληκτικές αναλύσεις και άρθρα στη Guardian), μέσα από το βιβλίο της τα «βάζει» με τους σταυροφόρους του νεοφιλελεύθερου παγκόσμιου καπιταλιστικού μοντέλου, που σαν νέο χόμπι έχουν βρει την προπαγάνδα της ιδεολογίας τους ως πρόξενο ειρήνης και ελευθερίας. Η προσπάθεια των τελευταίων να πείσουν τον πλανήτη ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός «γεννά» την ειρήνη και την ελευθερία, μόνο οργή μπορεί να γεμίσει τον οιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Κάπου εκεί η Κλάιν «γέννησε» ένα νέο όρο στις πολιτικές επιστήμες, τον «καπιταλισμό των καταστροφών». Με τον όρο αυτό αναφέρεται στην δημιουργία ή στην εκμετάλλευση καταστροφών και κρίσεων. Πριν η Κλάιν χρησιμοποιήσει τον όρο, ο Μίλτον Φρίντμαν (νεοσυντηρητικός νομπελίστας οικονομολόγος και μακαρίτης) είχε δείξει τον δρόμο για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί το ευάλωτο των κοινωνιών που πλήττονται από πολέμους, φυσικές καταστροφές και κάθε είδους κρίσεις, με σκοπό να περάσουν σαρωτικές αλλαγές και επιζήμιες για το λαό μεταρρυθμίσεις του οικονομικού συστήματος. Όπως έλεγε «μόνο μια κρίση αληθινή ή εικονική μπορεί να φέρει πραγματικές αλλαγές. Μέσα στην σύγχυση και την ανασφάλεια που δημιουργούν αυτές οι κρίσεις, οι πολίτες περνούν σε κατάσταση πανικού και σοκ, γίνονται άβουλα όντα».

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Στην αρχή της δεκαετίας του ΄80 η Θάτσερ έστησε και χρησιμοποίησε ένα μίνι πόλεμο στα Φόκλαντ ώστε να περάσει με επιτυχία τις κρατικές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων που μόλις πριν μερικούς μήνες οι Βρετανοί τις είχαν απορρίψει στις κάλπες.
Καμιά δεκαριά χρόνια μετά ένας μεθύστακας (Γιέλτσιν) εκμεταλλεύθηκε ένα τανκς έξω από το κοινοβούλιο ώστε να περάσει ως ήρωας το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο του «γεννώντας» από την μια δεκάδες Μπερεζόφσκι και Αμπράμοβιτς και ρίχνοντας στην φτώχεια μεγάλο μέρους του Ρωσικού λαού.
Τέλος πριν από δύο χρόνια στην Νέα Ορλεάνη ανάμεσα στα χρήματα που πήγαιναν για την ανασυγκρότηση της πόλης, κατέφθασαν και δημόσια κονδύλια για την ενίσχυση ιδιωτικών σχολείων την ίδια ώρα που κοντά στους 5.000 δασκάλους και καθηγητές έμπαιναν στο ταμείο ανεργίας με την δικαιολογία των κατεστραμμένων δημόσιων σχολείων.

Όμως Αδέλφια, αυτό που ξέχασε ο Φρίντμαν καθώς και όσοι «πάτησαν» στον δρόμο του, είναι ότι όταν μιλάμε για σοκ, μιλάμε για μια κατάσταση προσωρινή. Οι λαοί αναπτύσσουν «αντισώματα» και γίνονται «ανθεκτικοί» σε τέτοιου είδους στημένες απειλές. Τρανή απόδειξη είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία, το Εκουαδόρ, όπου ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός κατατροπώνεται και ο σοσιαλισμός σπέρνει ΕΛΠΙΔΕΣ για όλο τον πλανήτη.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια

60 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Αδέλφια Καλημέρα,

Την ιδέα για το συγκεκριμένο ποστ μου την έδωσε μια ανάρτηση του ΜΖ στο bazoma
σχετικά με την ΟΜΟΝΟΙΑ και το ΑΚΕΛ. Ακολούθησαν τα σοβαρά επεισόδια στην έναρξη του κυπριακού πρωταθλήματος και κάπου εκεί σκέφτηκα να κάνω ένα μίνι αφιέρωμα στο πως διαμορφώθηκαν οι πιο πολιτικοποιημένες ομάδες του πλανήτη, οι Κυπριακές.

Τα πάντα λοιπόν ξεκίνησαν το 1948. Μια σειρά από γεγονότα έμελε να αλλάξουν την δομή και την ιστορία του Κυπριακού αθλητισμού – ποδοσφαίρου.

Η κοινωνία της Κύπρου από τις αρχές του 40 έβλεπε την αριστερά στο νησί να μεγαλώνει και να δυναμώνει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πόλωση και την συσπείρωση των δεξιών. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα έχει τεράστιο αντίκτυπο και στην Κύπρο. Στις αρχές του 1948 ο Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών και Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ) παίρνει θέση υπέρ των δεξιών και καλεί από τους αθλητικούς συλλόγους στην Κύπρο και τους αθλητές τους να υπογράψουν δηλώσεις καταδίκης των «κομμουνιστών -συμμοριτών και της δράσης τους» και ταυτόχρονα να δηλώσουν «εθνικόφρονων φρονημάτων». Οι Γυμναστικοί Σύλλογοι και οι δεξιοί αθλητές υπέγραψαν τις δηλώσεις αυτές, ενώ αντίθετα οι αριστεροί αθλητές αρνήθηκαν. Η πρώτη μεγάλη αντίδραση προήλθε από δύο πρωταθλητές του ΓΣΕ, τους Αντώνη Τότση και Νική Γεωργίου, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τον Σύλλογο και τους απαγορεύθηκε η είσοδος στο στάδιο ΓΣΕ. Ακολούθησαν και άλλες διαγραφές αθλητών. Οι εκδιωχθέντες και αποχωρούντες αθλητές και παράγοντες προχώρησαν στις 7 Μαρτίου του 1948 στην ίδρυση νέου σωματείου με το όνομα Νέα Σαλαμίνα.

Στη Λάρνακα, οι αριστεροί αθλητές και παράγοντες αποφάσισαν στις 10 Απριλίου του 1948 την ίδρυση του σωματείου ΑΛΚΗ.

Εκείνη την περίοδο στην Λευκωσία ιδρύθηκε ο Ορφέας ενώ η κρίση στον ΑΠΟΕΛ, που επέφερε και την διάσπαση του, ξέσπασε στις 23 Μαίου του 1948 όταν το συμβούλιο του σωματείου απέστειλε τηλεγράφημα στον ΣΕΓΑΣ, με την ευκαιρία των Πανελληνίων Αγώνων στίβου, στο οποίο ευχόταν «όπως τερματισθεί η Εθνοκτόνος ανταρσία». Οι αριστεροί παράγοντες και αθλητές του ΑΠΟΕΛ θεώρησαν τον χαρακτηρισμό ως πρόκληση και κομματική τοποθέτηση του σωματείου και ζήτησαν την απολογία του συμβουλίου .

Η ίδρυση νέου σωματείου στην Λευκωσία πλέον ήταν θέμα ημερών και έτσι στις 4 Ιουνίου 1948, με πρωτοβουλία του ιατρού και Δημοτικού συμβούλου Λευκωσίας Ματθαίου Παπαπέτρου, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνέλευση. Στις 17 του ίδιου μήνα έγινε η καταστατική συνέλευση και δόθηκε στο νέο σωματείο η ονομασία Αθλητικός Σύλλογος Ομόνοια Λευκωσίας. Τα νέα σωματεία προχώρησαν στην δημιουργία δικής τους ξεχωριστής Ομοσπονδίας, της ΚΕΠΟ (Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία). Το κυπριακό ποδόσφαιρο είχε διασπαστεί. Στη δύναμη της ΚΟΠ παρέμειναν τα σωματεία που ιδεολογικά ανήκαν στην δεξιά παράταξη ενώ στην ΚΕΠΟ αγωνίζονταν τα σωματεία που πρόσκειντο στην αριστερά. Το 1953, το κυπριακό ποδόσφαιρο, μετά από πενταετή διαχωρισμό, ενοποιήθηκε με την ένταξη στην δύναμη της ΚΟΠ των ομάδων της ΚΕΠΟ η οποία διαλύθηκε.

ΟΜΩΣ… ακόμα και σήμερα οι διαφορές είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στους φιλάθλους που είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τα γεγονότα του 1948.

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια.

ΥΓ : Επειδή γουστάρω τρελά το θέμα (ποδόσφαιρο-κοινωνιολογία) θα επανέλθω μέσα στον μήνα και με άλλες ιστορίες γεμάτες μπάλα και πολιτική.

ΥΓ 2: Ένα αφιέρωμα γεμάτο πληροφορίες σχετικές με την εποχή (1948) καθώς και για την ΟΜΟΝΟΙΑ έχει κάνει το radiocollectiva εδώ... Τον ευχαριστώ για το λινκ

ΦΕΤΟΣ ΔΕ(Θ) ΘΑ ΠΑΡΩ

Αδέλφια καλημέρα,

Όπως και εσείς έτσι και εγώ είμαι έτοιμος για την 73η ΔΕΘ. Έτοιμος για να ακούσω τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού, τις σχετικές απαντήσεις από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθώς και το τι ΘΑ κάνει όταν αναλάβει την χώρα (χλωμό το βλέπω).

Όμως για ακόμα μια χρονιά κανείς με τα λεγόμενα του δεν θα πλησιάσει την πραγματικότητα… ΔΗΛΑΔΗ… : Διαφθορά και σαπίλα σε όλα τα επίπεδα, κοινωνική ακινησία, παρωχημένη δημόσια παιδεία (το πετύχανε), επαγγελματική αποκατάσταση μόνο μέσω γνωριμιών, ανάπτυξη για κλάματα και πραγματική ανεργία (όχι αυτά που δείχνουν) στα ύψη.

Αντί για εξαγγελίες οικονομικών μέτρων μήπως θα ήταν καλύτερο να ακούγαμε για πρώτη φορά κάποιον να λέει το πως «εξαφανίσει» τους χιλιάδες περιορισμένης αντίληψης, φτωχών γνώσεων και ακόμα φτωχότερων ικανοτήτων κομματικούς φίλους ; Μήπως ;

Επειδή όμως η παραπάνω παράγραφος ανήκει στην σφαίρα του φανταστικού έτσι λέω φέτος να πρωτοτυπήσω και την ώρα των εξαγγελιών να «ρίξω» στο dvd παλιό επεισόδιο του «Φίλα τον βάτραχο σου»

Χαιρετίσματα στο σπίτι Αδέλφια